Ένα μεγάλο «ουφ» ακούστηκε από όλους. Το ερώτημα είναι κατά πόσο, μετά την τελευταία μεγάλη τρομάρα, οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις θα επιστρέψουν ή όχι στο "business as usual" σα να μην έγινε καμία θεμελιώδης αλλαγή στη γαλλική πολιτική.
Την Παρασκευή το πρωί, στο μικρόφωνο της France Inter, ένας ακροατής είχε πει στον Manuel Valls, ο οποίος προφανώς το θυμήθηκε το βράδυ της Κυριακής, ότι η ψήφος στο Εθνικό Μέτωπο είναι μια ψήφος «εναντίον» του συστήματος, και η ψήφος στους Σοσιαλιστές ή τους «Ρεπουμπλικάνους» ήταν μια ψήφος καταδίκης. Σήμερα ωστόσο η ψήφος για το Εθνικό Μέτωπο είναι μια ψήφος των μελών του. Και πράγματι αυτό συνέβη την Κυριακή. Η Αριστερά και οι διάφορες συνιστώσες του αλλά και η Δεξιά ήταν σε θέση να συμφωνήσουν στο να μην υπάρχει διασπορά του κινδύνου. Τελεία. Τίποτε άλλο δεν φέρνει πιο κοντά ούτε τους Σοσιαλιστές, τους Ρεπουμπλικάνους ούτε του PS (σ.σ Parti Socialiste, το κόμμα του Φρανσουά Ολάντ) από την υπόλοιπη Αριστερά.
Είμαστε πολύ μακριά από το CNR (σ.σ Εθνικό Πρόγραμμα του Συμβουλίου της Αντίστασης -1944), την Κυβέρνηση Pierre Mendes France αλλά και τον μεγάλο συνασπισμό της Angela Merkel. Ωστόσο την Κυριακή το βράδυ υπήρχε μια κραυγή και μια δειλή προσπάθεια δημοκρατικής ανασύνθεσης Ο Xavier Bertrand (σ.σ υποψήφιος στο Nord-Pas-de-Calais-Picardie), κοίταξε προς τον ουρανό με ανακούφιση: «Αυτό θα αλλάξει για πάντα τον τρόπο που κάνω πολιτική» είπε. Επίσης, στη δεύτερη φράση της ομιλίας του, ευχαρίστησε την Αριστερά που κινητοποιήθηκε για να κερδίσει. Ο Bruno Le Maire (σ.σ. πρώην υπουργός τουρισμού), παρέλειψε να το πράξει καθώς μίλησε για τη νέα γενιά πολιτικών.
Ο Nicolas Sarkozy «ευχαρίστησε τους ψηφοφόρους», ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και κράτησε χαμηλό προφίλ. Μίλησε για τις φιλοδοξίες των Γάλλων αλλά ήταν προσεκτικός στο να πει τη λέξη «μετανάστευση», όπως έκανε για πολλές εβδομάδες και κυρίως την τελευταία.
Το αποτέλεσμα αυτής της Κυριακής είναι σα να πιέζεται ένα καπάκι κατσαρόλας την ώρα που βράζει. Το μόνο σημαντικό ερώτημα είναι τι θα κάνουμε για να μην το αφήσουμε να σκάσει μια μέρα.
Από την πλευρά του ο Alain Juppé μίλησε για την «ιδέα του για την Γαλλία». Όσον αφορά τον Manuel Valls ο οποίος ήταν επίσης ανακουφισμένος, σκιαγράφησε, όπως κάνει εδώ και πολλούς μήνες, ένα κάλεσμα να «χτίσουμε μαζί τη Γαλλία», κάτι που ειπώθηκε και αργότερα στο France 2, από τον Julien Dray, ο οποίος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τις αγγλοσαξονικές ιδέες ή μάλλον της Γερμανίας, πράγματι να δοθεί ένα νέο όνομα για το PS.
Οι 6.800.000 ψηφοφόροι επέλεξαν στο δεύτερο γύρο να ψηφίσουν Εθνικό Μέτωπο - είναι ένα απόλυτο ρεκόρ για αυτό το κόμμα και δεν ξεθωριάζει σε ένα στεναγμό ανακούφισης. Για την ώρα φαίνεται δύσκολο η Marine Le Pen να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές το 2017. Πριν μερικά χρόνια δε θα πιστεύαμε ότι το Εθνικό Μέτωπο θα κέρδιζε 6 από τις 12 περιφέρειες στον πρώτο γύρο και θα είχε την πιθανότητα να κερδίσει τους 3 αλλά τελικά να χάσει από ένα ετερόκλιτο συνασπισμό.
Δεν θα πλήξουμε τους Γάλλους περισσότερες φορές. Όλοι εκείνοι που από τον Αίσωπο γνωρίζουν το μύθο του αγοριού που φωνάζει λύκος πολύ συχνά -και το οποίο δε βοηθά κανείς όταν ο λύκος είναι εκεί- θα αναγνωρίσουν τον κίνδυνο.
Δεν είναι η ψήφος στο Εθνικό Μέτωπο ανήθικη, αλλά ορισμένες από τις προτάσεις που έχει είναι επιβλαβείς για τη δημοκρατία στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να δαιμονοποιηθεί για να δείξει το αληθινό της πρόσωπο. Το αποτέλεσμα αυτής της Κυριακής είναι σα να πιέζεται ένα καπάκι κατσαρόλας την ώρα που βράζει. Το μόνο σημαντικό ερώτημα είναι τι θα κάνουμε για να μην το αφήσουμε να σκάσει μια μέρα.
Και μπορεί η Marine Le Pen η οποία έχασε τη προεδρία των περιφερειακών συμβουλίων και απάντησε με τα δόντια σφιγμένα, ότι το κόμμα της θα αναπτυχθεί και θα ριζώσει, ό,τι και αν συμβεί, σε όλες τις περιφέρειες, περιμένοντας ότι η οργή των ψηφοφόρων θα είναι μεγαλύτερη.
Αυτές οι περιφερειακές εκλογές ήταν η τελευταία έξοδος πριν την τελική ευθεία στις Προεδρικές εκλογές του Μαΐου του 2017, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα άλλη ένδειξη εκτός από το βαρόμετρο των δημοσκοπήσεων.
Πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση έπεσε για ύπνο περιμένοντας τη μείωση της ανεργίας. Ότι οι χειρότερες πρακτικές των αιρετών που επιμένουν να συνεχίζουν να υβρίζουν, όπως έκανε ο Claude Bartolone, κάτι που μπορεί να του κόστισε την εκλογή του. Το ότι οι Ρεπουμπλικάνοι του Νικολά Σαρκοζί συνεχίζουν όχι μόνο να τρέχουν αλλά και να χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο την άκρα δεξιά για να μιλήσουν για την ταυτότητα της Γαλλίας, τη μετανάστευση και τις χριστιανικές της ρίζες. 'Οτι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την τραγωδία της 13ης Νοεμβρίου, ο μεγάλος του φόβος για τις περιφερειακές εκλογές, και ο θρίαμβος για το COP21, τον κάνει να επιστρέψει στο παιχνίδι στο οποίο υπερέχει- ένα γραμμάριο Duflot εδώ, μια υπόδειξη του Macron εκεί!
Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να μην συμβεί τίποτα και η πολιτική τάξη να μη θελήσει -όπως και ένας από τους χαρακτήρες του Πρίγκιπα της Λαμπεντούζα, συγγραφέας του The Leopard- «να αλλάξουν όλα έτσι ώστε να μην αλλάξει τίποτα».