Πέρασε (σχεδόν) και αυτή η προεκλογική περίοδος. Σε αυτήν το καθένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα προσπάθησαν να μας διδάξουν πόσο χάλια είναι το άλλο. Μετά από τρείς εβδομάδες επανάληψης μάθαμε το μάθημα νεράκι. Αν προσπαθήσουμε λίγο να κοιτάξουμε την περίοδο που πέρασε πιο ψύχραιμα, συνειδητοποιούμε, όμως, ότι για μια σειρά θέματα δεν ακούσαμε λέξη.
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα ορφανά και αζήτητα θέματα των εκλογών;
Πρώτον και καλύτερο ο λόγος για τον οποίο έγιναν αυτές οι εκλογές. Αν θυμάστε, διαλύθηκε η Βουλή προκειμένου να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όμως ακόμα και σήμερα δεν έχει προταθεί καν υποψήφιος για την θέση, ούτε έχει αναφερθεί. Αντί να είναι ο Πρόεδρος το σύμβολο της ενότητας των Ελλήνων κατέληξε το σύμβολο της ασυνεννοησίας.
Δεύτερον, ο λόγος για τον οποίον γίνονται όλες οι εκλογές. Αποφάσεις για το αύριο. Αναλωθήκαμε σε συζητήσεις για το Μνημόνιο, για το πώς θα το σκίσουμε για να γυρίσουμε στο 2009. Για το ποιος έριξε ποιον και γιατί το 2011. Οι εκλογές αντί για προβληματισμό για την επόμενη μέρα, για το τι θα γίνει μετά την Τρόικα, την θέση της Ελλάδας σε μια Ευρώπη που συνεχώς αλλάζει, θυμίζουν σεμινάριο ιστορίας για ερασιτέχνες.
Τρίτον, οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να γίνονται αυτές οι εκλογές. Δηλαδή για να συζητηθούν και να αποφασίσουμε για φλέγοντα ζητήματα. Αυτά τα προσπεράσαμε σαν να μην υπήρχαν. Για να μην ξεχνιόμαστε, ακολουθεί ο δικός μου προσωπικός κατάλογος:
1. Εξωτερική πολιτική. Η κατάσταση είναι πολύ πιο επικίνδυνη από το 2012. Η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή της εισαγωγής της τζιχάντ στην Ευρώπη, όταν μείζονες ανακατατάξεις βρίσκονται σε εξέλιξη στην Μαύρη Θάλασσα, στην Μέση Ανατολή, στο Κυπριακό, στις σχέσεις με την Τουρκία, στην ενεργειακή διπλωματία. Αντί να ζητάμε ενδυνάμωση του βασικού μας στηρίγματος - της ένταξής μας στην Ευρώπη - το καθιστάμε όμηρο λεονταρισμών για το χρέος για τοπική κατανάλωση.
2. Ο εκσυγχρονισμός του Κράτους. Αντί να μιλάμε με ποιον τρόπο πρέπει να εκσυγχρονίσουμε τις λειτουργίες του- πώς το κράτος θα γίνει καλύτερο ούτως ώστε να μπορεί να κάνει την δουλειά του με λιγότερα, οι δύο καθέξιν φορομπήχτες (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) ξαφνικά ανταγωνίζονται στο ποιος θα μειώσει στα λόγια την φορολογία περισσότερο.
3. Η παιδεία. Η υποχώρηση από την μεταρρύθμιση βρίσκει τον συμβολισμό της με την εγκατάλειψη του Πανεπιστημίου στην τύχη του από τον βασικό (υποτίθεται) υποστηρικτή του. Λέξη για το σημείο που κρίνει το μέλλον - την ποιοτική προσχολική εκπαίδευση.
4. Η δικαιοσύνη. Καθυστερήσεις στα όρια αρνησιδικίας στα δικαστήρια. Ανασφάλεια δικαίου με τους δεκάδες νόμους, ΠΔ, εγκυκλίους που αναιρούνται. Αλλά και εδραίωση της πεποίθησης ότι δεν ισχύουν γενικοί κανόνες και αν κάποιος θέλει το δίκιο του καλύτερα να ξεσκονίζει γνωριμίες.
5. Η νέα γενιά. Ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζεται η ρητορική επίκληση των προβλημάτων των νέων, τους φορτώνουμε παραπάνω βάρη χωρίς να τους ρωτάμε. Η ακατάσχετη παροχολογία και η απουσία προβληματισμού στην κοινωνική πολιτική συνεχώς περιορίζουν τους ορίζοντες των νέων - να δουλέψουν, να προκόψουν, να κάνουν οικογένειες και αυτοί όπως και εμείς. Η πρόνοια να μην ψηφίσουν οι δεκαοχτάρηδες είναι μόνο το συμβολικό κερασάκι στην τούρτα.
Αυτή την πεντάδα ορφανών σκέφτηκα εγώ. Άλλοι ενδεχομένως να ανέφεραν και άλλα: Υγεία, Άμυνα, περιφερειακή ανάπτυξη, ισότητα ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Το σίγουρο όμως είναι ότι μια εκλογική συζήτηση προσανατολισμένη αποκλειστικά προς τα πίσω, δεν μας προσθέτει τίποτε.
«Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Αντιθέτως, αυτές οι εκλογές αντί να λύνουν τα αδιέξοδα, δυστυχώς φαίνονται έτοιμες να προσθέσουν νέα.