Αν όμως, η ώρα που θα μας ρουφήξει η μαύρη τρύπα έρχεται, κανείς δεν θα μπορέσει να πετάξει την καυτή πατάτα στον επόμενο. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τη χειμερία νάρκη μας και να αξιολογήσουμε ποια όνειρά μας αξίζουν και ποια όχι. Καθένας μας έχει και μερικά: Παραδείγματος χάριν, κάποιοι πολίτες ονειρεύονται μια ασφαλή θέση τους στο Δημόσιο σε κάθε κλίμακα της ιεραρχίας που ενδεχομένως να μην προσφέρουν, κάποιοι ονειρεύονται ένα Δημόσιο που εξυπηρετεί και δουλεύει, κάποιοι προτιμούν να είναι πελάτες και όχι πολίτες, κάποιοι ονειρεύονται το γρήγορο και εύκολο κέρδος συνήθως εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, κάποιοι ονειρεύονται ένα κράτος δίκαιο, κάποιοι ονειρεύονται τη δεξιά, το κέντρο, την αριστερά, άλλοι τα άκρα, άλλοι την Ευρώπη των Γερμανών, άλλοι την Ευρώπη των Εθνών, άλλοι τα λουλούδια, άλλοι να γίνουνε Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου.
Κατά τη γνώμη μου, ήρθεν η ώραν σας Κύριοι, ήρθε η ώρα της «συνωμοσίας του Καλού», όπως είπε κάποια στιγμή ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Ήρθε η ώρα να εφεύρουμε το «ελληνικό όνειρο»!
Δηλαδή μια νέα κατεύθυνση στην πολιτική, άρα και στη ζωή, για να πιστέψουμε όσο δυνατόν περισσότεροι.
Ήρθε η ώρα της σύνθεσης των ιδεών και όχι της παράλληλης παράθεσης των αντιθέσεων του παλαιοκομματισμού. Μακριά από τα άκρα και τις σειρήνες του σύγχρονου λαϊκισμού. Στόχος μας είναι να ενώσουμε, σε ένα ψηφιδωτό πολλών ετερόκλητων στοιχείων της ελληνικής πραγματικότητας που είναι υγιή και ενδιαφέροντα, και όχι να χωρίσουμε.
Το ψηφιδωτό αυτό:
Δεν είναι οι cartes postales με τα νησιά μας, «τους λόγγους, τα βουνά, τις ραχούλες μας...»*
«τα λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες, το κόκκινο χρώμα και τους ασπαλάθους που δείχνουν, την άνοιξη, έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς. Δεν είναι, απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...»** Δεν εννοώ τα νεοκλασσικά, τα παραδοσιακά, τα μεσοπολεμικά, τα μοντέρνα, τα σύγχρονα και κάθε είδους αξιόλογες κατασκευές της πατρίδας μας μόνο. «Τις όμορφες πόλεις με φωνές μουσικές, με απέραντους δρόμους, κλεμμένες ματιές... Δεν είναι εκείνη η όψη, και του σπαθιού η κόψη... δεν είναι η Κίρκη, η μάγισσα, του σεξ η θεά, η Καλυψώ, η Ναυσικά... δεν είναι το φλισκούνι, η άγρια μέντα, το κυκλάμινο... δεν είναι η θάλασσα η πλατειά...»*
- Όλα αυτά είναι το παρόν ή/και το όμορφο παρελθόν μας.
- Αυτό όμως που χρειαζόμαστε είναι άλλο: ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ.
- Το «ελληνικό όνειρο» δεν μπορεί να είναι παρά ο «νέος πατριωτισμός».
Και εξηγούμαι: νέος πατριωτισμός δεν σημαίνει να ξαναφορέσουμε φουστανέλες και να χορεύουμε τσάμικα και καλαματιανά στους δρόμους, δεν σημαίνει να κλειστούμε στο παρελθόν μας, στο καβούκι μας, στις παθογένειές μας. Δεν σημαίνει να χτίσουμε ξανά νεοκλασσικά, όσο και να τα θαυμάζουμε σήμερα, κι αυτά μόδα ήταν στην εποχή τους. Δεν σημαίνει να αναβιώσουμε όλα τα παραδοσιακά μας στοιχεία αυτούσια, για να ξαναγυρίσουμε σε άλλες εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Σημαίνει να αγαπήσουμε ό,τι ωραίο και θετικό παραλάβαμε από τους προηγούμενους, να το διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, και να σχεδιάσουμε το μέλλον του τόπου μας σε νέα βάση. Είτε το θέλουμε είτε όχι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ, έχει παγκοσμιοποιηθεί, και λειτουργεί πλέον σαν σύνολο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι είμαστε πια πολίτες του κόσμου. Αν δεν διακριθούμε τώρα, αν δεν αναπτυχθούμε τώρα, θα εξαφανιστούμε σύντομα.
Η λέξη ανάπτυξη παρουσιάζεται από τους περισσότερους πολιτικούς μας σαν κάτι τελείως εύπλαστο, που μπορεί να μεταλλάσσεται κατά το δοκούν. Ανάπτυξη όμως σημαίνει εξέλιξη, παραγωγή πλούτου σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα οικονομική γιατί μόνο αυτή θα μπορέσει να κινήσει όλες τις δυνάμεις του τόπου, και θα τροφοδοτήσει την πολιτιστική αναγέννησή μας. Με λίγα λόγια δεν μπορεί να καταπιέζεται άλλο το δαιμόνιο του Έλληνα, που ήταν πάντοτε δημιουργός και πρωτοπόρος στο επιχειρείν, εξ αιτίας μιας στρεβλής πεποίθησης αριστερίστικου τύπου που θέλει τους πάντες να εξαρτώνται και να σιτίζονται από το Κράτος -και δεν εννοώ μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους-, στο πλαίσιο μιας ανίερης συναλλαγής: ψήφος - μισθός, μισθός - ψήφος. Το Κράτος πρέπει να θέτει τους κανόνες, και να μεριμνά και να προνοεί για τους αδύναμους.
Από την άλλη πλευρά, μόνο εμείς πρέπει -και μπορούμε- να δώσουμε τέλος στην κουμπαριά που επιτρέπει να δουλεύει μόνο αυτός που έχει «άκρες» στο Κράτος και όχι ο ικανότερος. Μόνο η περιθωριοποίηση αυτών που συντηρούν τις άδικες και φαύλες δομές στο τόπο μας είναι «νέος πατριωτισμός». Την επόμενη φορά που θα κληθούμε, όχι μόνο στις εκλογές αλλά και στην καθημερινότητά μας, ας διαλέξουμε αυτούς που κάνουν τη δουλειά τους τίμια και δημιουργικά. Αυτούς που προσφέρουν κι όχι τους «φίλους» και τους «συγγενείς». «Όχι αυτούς που αισχροκερδούν εις βάρος άλλων, αλλά αυτούς που πρέπει να πλουτίσουν, είτε οικονομικά, είτε αξιακά. Αυτό είναι «νέος πατριωτισμός». Για όνομα του Θεού, ο πλούτος και η αριστεία δεν ήταν ΠΟΤΕ ΡΕΤΣΙΝΙΑ για τον Έλληνα, από τα αρχαία χρόνια μέχρι χτες.
Ελπίζω να μην χρειαστεί ολοκληρωτική καταστροφή για αρχίσουμε και πάλι να σκεπτόμαστε δημιουργικά, αφού το μόνο που μας έλεγαν, οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες, είναι ότι βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ, αλλά μας απέκρυπταν ότι το φως έρχεται από το τραίνο που κατευθύνεται καταπάνω μας. Αν και τελευταία ούτε αυτό τολμούν να ξεστομίσουν: όλα μια «δημιουργική ασάφεια».
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, και πολιτικοί νέοι υπάρχουν, και παλιότεροι. Και άνθρωποι εργατικοί υπάρχουν, και 1.5 εκατομμύρια άνεργοι που θέλουν να δουλέψουν υπάρχουν. «Και άνθρωποι που οι δυναμίτες της ψυχής τους σπαν την πέτρα...»*
Και επειδή δεν υπάρχουν πια μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί για να αντιπαλέψουμε, ας συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν μόνο λιγότερο ή περισσότερο πιεσμένοι άνθρωποι. Και «νέος πατριωτισμός» είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Καλού και του Ωραίου με την Αριστοτελική έννοια των όρων. Αυτών που μπορούν ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΝ.
Κι όμως... ζούν ανάμεσά μας. Ας τους ανακαλύψουμε επιτέλους.
*αποσπάσματα στίχων από τα τραγούδια:
«Έχε γεια καημένε κόσμε»: παραδοσιακό,
«όμορφη πόλη»: Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης,
«η δικιά μου»: Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου, στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου,
«δίψα»: Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου, στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
«ο εφιάλτης της Περσεφόνης»: Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι: Νίκος Γκάτσος,
«θάλασσα πλατιά»:Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης, στίχοι: Γιώργος Ρούσσος,
«δι' ευχών»: Μουσική: Νίκος Αντύπας, στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου,
** αποσπάσματα από το «επί ασπαλάθων...» του Γιώργου Σεφέρη.