Το θάρρος του 2017

Μήπως τελικά εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε το θάρρος να πραγματοποιήσουμε τα θέλω μας; Μήπως εμείς φοβόμαστε να πάρουμε την ίδια τη ζωή στα χέρια μας και να χαράξουμε την πορεία όπως εμείς θέλουμε και όχι σύμφωνα με τα θέλω των άλλων; Μήπως ζούμε μια ζωή όπου θα είμαστε αποδεκτοί στους γύρω μας και όχι στους ίδιους μας τους εαυτούς; Μήπως θέλουμε να ακούμε το μπράβο του περίγυρού μας, να αποκτούμε μια στιγμιαία ικανοποίηση, όπου μετά από λίγα λεπτά τη θέση του θα πάρει το ανικανοποίητο ή το κενό και η απογοήτευση; Μήπως δίνουμε τη χαρά στους άλλους και όχι στους ίδιους μας τους εαυτούς;
All copyrights reserved by Harris Hui via Getty Images

Πρωταγωνιστικό ρόλο αυτών των ημερών αποτελούν οι ευχές, τα φιλιά και οι αγκαλιές. Ποια είναι όμως η πραγματική τους αξία; Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά που δεχόμαστε από τους γύρω μας; Η χρυσόσκονη που τα περικλείει, τα καλύπτει όλα τόσο καλά ή αφήνει κάποιο κενό που εμείς απλά το αγνοούμε επιδεικτικά; Μήπως πιστεύουμε στο θαύμα, ότι όλα θα αλλάξουν και θα γίνουν όπως τα θέλουμε εμείς; Και εάν ναι, τότε για ποιο λόγο απογοητευόμαστε κατά τη διάρκεια του νέου έτους όταν ευχές και συμπεριφορές ανθρώπων που περιμέναμε να πραγματοποιηθούν και να αλλάξουν, τελικά είτε δεν πραγματοποιούνται είτε παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο;

Μήπως τελικά εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε το θάρρος να πραγματοποιήσουμε τα θέλω μας; Μήπως εμείς φοβόμαστε να πάρουμε την ίδια τη ζωή στα χέρια μας και να χαράξουμε την πορεία όπως εμείς θέλουμε και όχι σύμφωνα με τα θέλω των άλλων; Μήπως ζούμε μια ζωή όπου θα είμαστε αποδεκτοί στους γύρω μας και όχι στους ίδιους μας τους εαυτούς; Μήπως θέλουμε να ακούμε το μπράβο του περίγυρού μας, να αποκτούμε μια στιγμιαία ικανοποίηση, όπου μετά από λίγα λεπτά τη θέση του θα πάρει το ανικανοποίητο ή το κενό και η απογοήτευση; Μήπως δίνουμε τη χαρά στους άλλους και όχι στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Αυτά τα ερωτήματα και άλλα τόσα που θέτει ο καθένας στον εαυτό του, στριφογυρίζουν σαν ένα καρουζέλ, άλλοτε με εύθυμο απόηχο και άλλοτε με νοσταλγικό. Θάρρος χρειαζόμαστε όλοι μας. Θάρρος για να ζήσουμε τις ζωές μας και όχι τις ζωές των άλλων. Θάρρος για να υποστηρίξουμε τις αξίες μας, τις σκέψεις μας και τα θέλω μας. Η ζωή, αυτό το θείο δώρο που μας δόθηκε, δεν είναι πρόβα μιας άλλης ζωής που θα ζήσουμε. Ας γίνουμε πρωταγωνιστές της και ας αφήσουμε όλους όσους μας περιτριγυρίζουν να παίξουν το ρόλο που τους ανήκει. Ας αφήσουμε τις μαριονέτες να αποτελούν το αθώο παιχνίδι των παιδιών και όχι των ενηλίκων.

Έχοντας το θάρρος οδηγό, όλοι οι στόχοι πραγματοποιούνται και όλα είναι δυνατά. Η ανάκτηση της ψυχικής δύναμης, θα μας κάνει ικανούς να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε επικίνδυνη κατάσταση βρεθεί μπροστά μας υπερνικώντας οποιοδήποτε φόβο. Εξάλλου τι είναι απαραίτητο για να πορευόμαστε; Ανδρεία, κουράγιο και τόλμη.

Μια νέα χρονιά έρχεται. Οι ευχές είναι πολλές. Μια όμως είναι η διαχρονική και η πιο σημαντική. Η υγεία. Η υγεία που θεωρείται δεδομένη αλλά και πάντα αμφισβητούμενη. Η ψυχική υγεία υπερνικά τα πάντα. Η ψυχική υγεία είναι το θάρρος. Είναι το θάρρος της ψυχής του καθενός. Ο καθένας ξεχωριστά ας κάνει απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας του, ας αλλάξει την ποιότητα της καθημερινότητάς του, ας αποκτήσει θάρρος και τόλμη και τότε ο κόσμος όλος θα αλλάξει.