Τους τελευταίους μήνες έχουμε μιλήσει πολύ για την αριστεία. Με τρόπο που, όσο περνάει ο καιρός, με στενοχωρεί και με ανησυχεί όλο και περισσότερο. Όχι επειδή η αριστεία είναι κακό πράγμα -κάθε άλλο. Όχι επειδή δεν πρέπει να επιβραβεύεται το ταλέντο, η προσπάθεια, η γνώση, η υπέρβαση, το αποτέλεσμα -κάθε άλλο. Όχι επειδή δεν πρέπει να ξεχωρίζουν οι καλοί και να έχουν στόχους όλοι -κάθε άλλο. Αλλά γιατί νιώθω πως έχουμε περιορίσει την έννοια της λέξης σε ένα πλαίσιο στείρο, ηθικοπλαστικό και απαρχαιωμένο που κανέναν τελικά δεν πάει μπροστά: ούτε τα άτομα, ούτε την εκπαίδευση, ούτε τις ομάδες, ούτε τη χώρα.
03/08/2017 06:42 EEST
Γιατί για έναν άνθρωπο που πάσχει από ανορεξία, πιο σημαντικό από το να είναι ευτυχισμένος είναι το να είναι δυνατός. Γιατί η ανορεξία, ως ψυχική ασθένεια, έχει ενσωματωμένη μέσα της την επιβράβευση της δύναμης. Γιατί κάθε φορά που δεν τρως ή που τρως πάρα πολύ λίγο ή που ζυγίζεσαι και έχεις χάσει 100 γραμμάρια ή που ζυγίζεσαι και δεν έχεις πάρει, τελοσπάντων, 50, νιώθεις την αίσθηση του ελέγχου και της υπεροχής να κατακλύζει ολόκληρο το είναι σου σαν ναρκωτικό.
29/06/2017 08:57 EEST
Πριν από μερικές εβδομάδες επισκέφτηκα ένα γυμνάσιο της Αττικής για να συζητήσω με τα παιδιά για την ψυχογενή ανορεξία. Στην τάξη, όπως συμβαίνει συνήθως, κάποιο με ρώτησε αν πιστεύω ότι η βιομηχανία της μόδας και τα πρότυπα εμφάνισης που προβάλλονται από τα ΜΜΕ ευθύνονται για τις διατροφικές διαταραχές και την ανορεξία. Απάντησα πως δεν πιστεύω ότι ευθύνονται τόσο όσο θέλουμε να νομίζουμε. Και ότι το πρότυπο που βαραίνει, κατά τη γνώμη μου, πιο πολύ στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού ή ενός εφήβου είναι κάτι που ξεπερνάει την εξωτερική εμφάνιση: είναι αυτό που λέει πως, ό,τι κι αν κάνουν, οι γυναίκες πρέπει να αρέσουν.
08/03/2017 12:59 EET
Αυτό που υπονοείται αλλά δεν αναφέρεται ξεκάθαρα στο παραπάνω απόσπασμα είναι ότι στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, το πραγματικό, θεμελιώδες πρόβλημα δεν είναι η αδυναμία πρόσβασης των γυναικών σε μέσα αντισύλληψης. Είναι το ότι οι ίδιες, επειδή θεωρούνται ιδιοκτησία των αντρών και μάλλον κατώτερα όντα, δεν έχουν άλλη δυνατότητα, πέρα από τα μέσα αυτά, για να διεκδικήσουν τον έλεγχο στο σώμα τους και στον αριθμό παιδιών που θα κάνουν. Το πρόβλημα της επιχειρηματία στην Κένυα δεν είναι ότι μένει, άθελά της, έγκυος με τον κρίνο. Είναι ότι η θέση της στην οικογένεια και την κοινωνία της δεν της επιτρέπει να αρνηθεί, με τα λόγια, να κάνει άλλο παιδί.
25/02/2017 07:29 EET
Μια ματιά να ρίξετε στα σχόλια και τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν την ομιλία της, μια-δυο κουβέντες να κάνετε με αμερικανοθρεμμένους γνωστούς, θα το διαπιστώσετε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους και στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους -ακόμα κι αν δε συμφωνούν πολιτικά μαζί τους έχουν ριζωμένη μέσα τους την πεποίθηση ότι ο ηγέτης τους είναι κάποιος που επηρεάζει ουσιαστικά την κοσμοθεωρία τους, την ψυχοσύνθεση των παιδιών τους, την πίστη τους σε αξίες, στα ιδανικά και στο μέλλον τους. Πόσο μακριά είμαστε εμείς απ' αυτό;
27/07/2016 14:12 EEST
Και το πρόβλημα φυσικά δεν είναι η ελλειμματικότητα. Αν δεν υπήρχαμε όλοι οι ελλειμματικοί γονείς μάλλον θα έπρεπε να μας επινοήσουμε, για να συνεχίσει η κοινωνία να πηγαίνει μπροστά, όσο τα μέλη τους μάχονται για το πιο ολοκληρωμένο και το καλύτερο. Το πρόβλημα είναι αυτή η τυφλή θεωρία που λέει ότι το ένστικτο του γονιού είναι πάντα καλό, τη στιγμή που τα συστατικά του πολλές (πάρα πολλές φορές) είναι τόσο ισχυρά και ανεξέλεγκτα που επισκιάζουν ακόμα και μόρφωση, καλλιέργεια, σπουδές και τις συνειδητές αποφάσεις που πήραμε την προηγούμενη εβδομάδα, ότι δε θα χάσουμε την υπομονή μας μπροστά στο ξέσπασμα ενός δίχρονου παιδιού, ότι δε θα αφήσουμε την κούραση να υπαγορεύσει τη συμπεριφορά μας.
13/07/2016 09:35 EEST
Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με τρεις γυναίκες, η μία είχε γεννήσει την άλλη, και τώρα σκεφτόμαι πως ίσως είχε κάποια βαθιά επίδραση πάνω μου το γεγονός ότι έβλεπα κάθε μέρα τη μεγάλη μπάμπουσκα ανοιχτή και εκτεθειμένη, με τις μικρότερες μπάμπουσκες που είχαν βγει από μέσα της να μεγαλώνουν και να προχωράνε. Και ίσως αυτή η επίδραση να με κάνει σήμερα τόσο ευαίσθητη στις λεπτομέρειες, αυτές που φαίνονται πολύ μικρές για όσους ανάμεσά μας πιστεύουν ότι έχουμε κατακτήσει την ισότητα των φύλων.
10/03/2016 06:15 EET
Σύμφωνα με στατιστικές της Ευρωπαϊκής αλλά και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι άνθρωποι 25-35 που ενδιαφέρονται να ξεκινήσουν μια μικρή επιχείρηση, το κάνουν εξαιτίας των δύσκολων οικονομικών συνθηκών και της ανεργίας που επικρατούν στις χώρες τους: βλέπουν, δηλαδή, την επιχειρηματικότητα ως επαγγελματική επιλογή, δημιουργώντας έτσι θέσεις εργασίας όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για άλλους σαν αυτούς. Με αριθμούς: σύμφωνα με την αναφορά του Global Entrepreneurship Monitor για το 2014, μέσα σε έναν ευρωπαϊκό μέσο όρο 22,8%, η Ελλάδα παρουσιάζει «επιχειρηματικότητα με αφετηρία την αναγκαιότητα» σε ποσοστό 34,8%.
18/02/2016 13:05 EET
«Είσαι σίγουρη; Θα έρθεις μαζί μου εσύ; Αυτοί θα σε βουτήξουν. Αντέχεις;». Του 76χρονου Διονύση Αρβανιτάκη, του πιο διάσημου μάλλον τώρα φούρναρη της Κω, δεν του γέμιζα το μάτι. Ήμουν σίγουρη, όμως. Ήταν η πρώτη μου μέρα στο νησί και είχα μόλις εμφανιστεί, ως εθελόντρια βοηθός, σε ένα από τα καταστήματα της αλυσίδας αρτοζαχαροπλαστείων φούρνο Special, απ' όπου κάθε πρωί ο κύριος Διονύσης μαζεύει περισσευούμενα ψωμιά, τσουρέκια, κρουασάν, σιροπιαστά και πίτες, και τα μεταφέρει με το βανάκι του στο λιμάνι του νησιού.
30/11/2015 08:32 EET
Ας πάρουμε, λοιπόν, αυτούς τους νέους επιστήμονες, που θέλησαν και κουράστηκαν να σπουδάσουν κάτι καινοτομικό, στην αιχμή της τεχνολογίας, κάτι για το οποίο φαίνεται πως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ζήτηση, θέση, μέλλον, προοπτική. Επειδή η αγορά είναι μικρή, οι υποδομές ανύπαρκτες, η δικτύωση ανεπαρκής, η έρευνα σποραδική και μη βιώσιμη, με αποτέλεσμα η ακαδημαϊκή καριέρα να φαντάζει ως μοναδική (και περιοριστική και για πολλούς ανέφικτη) επιλογή. Και βλέπουν τα παιδιά Πολυτεχνεία όπως αυτό της Λωζάννης, για παράδειγμα, όπου και Κέντρο Καινοτομίας υπάρχει και Γραφείο Μεταβίβασης της Τεχνολογίας.
18/11/2015 12:02 EET
Γιατί δεν αποδεχόμαστε και δεν παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε ιδέα, ότι μαθαίνουμε κι εμείς τώρα, δοκιμάζοντας, και ότι το μόνο που μπορούμε πραγματικά (και πρέπει) να μάθουμε στα παιδιά είναι το πώς να συμπεριφέρονται στη ζωή τους γενικά; Πώς να μιλάνε στους ανθρώπους; Πώς να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους; Πώς να κάνουν την καλύτερη δουλειά τους και να τη βγάζουν εκεί έξω με υπερηφάνεια; Πώς να πρετοιμάζονται, να αξιολογούν και να συναισθάνονται πριν επικοινωνήσουν; Πώς να παίζουν το κάθε παιχνίδι με τους κανόνες του;
11/11/2015 11:18 EET
Με το να παρουσιάζουμε ως τέλειους επώνυμους ανθρώπους που περνάνε το δικό τους ζόρι, μέσα τους, ούτε σ' εκείνους επιτρέπουμε να πουν μια αλήθεια που θα την άκουγαν πολλοί, ούτε όλους εμάς τους υπόλοιπους βοηθάμε να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε τις μαύρες μας σελίδες. Απλώς διαιωνίζουμε μια κουλτούρα γονεϊκής τελειότητας που, νομίζω, κανέναν ποτέ δεν έκανε πραγματικά πιο ευτυχισμένο.
03/11/2015 11:10 EET
Ξεκινήσαμε από το Αλέπο με τα πόδια, φτάσαμε στην Τουρκία και μείναμε περίπου τέσσερις εβδομάδες εκεί. Η Τουρκία είναι ολόιδια με την Ελλάδα, απλώς ο κόσμος εδώ είναι πιο ευγενικός, πιο φιλικός. Και μιλάνε αγγλικά. Στην Τουρκία δε μιλάει κανένας αγγλικά.
04/08/2015 08:10 EEST
- Στεφανία, πάμε να δούμε μήπως δεν έχει κόσμο στην τράπεζα για να βγάλουμε λεφτά.
- Μαμά, δε χρειάζεται. Εγώ νομίζω ξέρω πού είναι όλα τα λεφτά της Ελλάδας, που νομίζετε ότι έχουν χαθεί και τα ψάχνετε.
07/07/2015 08:59 EEST
Πόσες διαφορετικές λέξεις, διατυπώσεις, ερμηνείες, απαντήσεις, απλοποιήσεις ακούγονται αυτή τη στιγμή παντού στην Ελλάδα, τώρα που οι περιστάσεις της καθημερινότητας μάς αναγκάζουν βίαια να εξηγήσουμε στα παιδιά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα προσπαθούσαμε ίσως να τους κρύψουμε, για να «προφυλαχτούν»;
03/07/2015 15:45 EEST
«Σκοπός του παιχιδιού είναι να αποκτήσουμε περισσότερες μπάλες» φώναξε η γυμνάστρια/παιδαγωγός. «Μόλις λοιπόν ακούσετε το "πάμε" θα προσπαθήσετε να κλέψετε όσες περισσότερες μπάλες μπορείτε από τους άλλους». Άρχισα να στριφογυρίζω αμήχανα στη θέση μου, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Το προηγούμενο παιχνίδι είχε σαν σκοπό να αδειάσουν τα παιδιά την «αυλή» τους από τα σκουπίδια-μπάλες πετάγοντάς τα στην «αυλή» της άλλης ομάδας.
24/06/2015 08:14 EEST
«Εσείς πώς θα νιώθατε αν συναντούσατε τώρα κάποιο από τα παιδιά που σας έκανε bullying τότε, παλιά;» Συνήθως ξέρω γιατί με ρωτάνε κάτι τα παιδιά με τα οποία μιλάω για το βιβλίο μου. Με ρωτάνε γιατί κάτι τους φαίνεται απίστευτο ή, αντίθετα, πολύ πιστευτό.
11/03/2015 11:52 EET
Τι θα ακούσουν αύριο στα αμφιθέατρα οι 18χρονοι και οι 22χρονοι που περνάνε φέτος από κάποιο εξάμηνο της Γαλλικής; Θα μάθουν κάτι περισσότερο από όλους εμάς για το τι είναι το Charlie Hebdo; Θα βρουν το δικό τους τρόπο να έρθουν να μας το πουν; Και στα 3/3 μας;
11/01/2015 10:55 EET
Γενικά, αν ήμουν άλλος άνθρωπος, όχι απ' αυτούς που δε σκίζουν ούτε παλιό Χρυσό Οδηγό επειδή έχει φορμάτ βιβλίου, μπορεί και να έκαιγα στο τζάκι μισό ράφι παιδικά εικονογραφημένα τίγκα στα στερεότυπα, απ' αυτά που φαντάζομαι δεν έχετε αποφύγει να διαβάσετε κι εσείς σε άλλες τετράχρονες Στεφανίες.
06/01/2015 15:35 EET
Αυτό το διήγημα γράφτηκε με αφορμή την ιστορία των ιερόδουλων που διαπομπεύτηκαν ως οροθετικές, νάρκες-κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, μια ιστορία που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012 αλλά επανέρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο, με όλο και πιο δραματικές προεκτάσεις.
26/12/2014 11:26 EET
