Μαύρη είναι η ψυχή μας τις τελευταίες μέρες κι η καρδιά βαριά. Η σκέψη ακροβατεί ανάμεσα στη Νίκαια και την Κωνσταντινούπολη. Τα δικά μας βάσανα - τα ελληνικά - μίκρυναν ξαφνικά, τα σκέπασε το αίμα αθώων, τα κάλυψε ο θάνατος κι ο σπαραγμός των ζωντανών που πενθούν το παιδί, το γονιό, τον αδερφό, το φίλο. Όλα μοιάζουν τόσο ασήμαντα όταν χάνονται ζωές...
Τα θλιβερά γεγονότα λίγο-πολύ τα γνωρίζουμε όλοι. Ωστόσο, μέσα σ' όλο αυτό το κακό, την αντάρα, την παράνοια που δημιουργεί ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία, ξεπετάγεται μια μικρή φλογίτσα αισιοδοξίας. Είναι ένα τόσο δα πετραδάκι, που - μολονότι απειροελάχιστο - καταφέρνει και διατηρεί την αρμονία του σύμπαντος: λέγεται Αγάπη. Η κραταιά Αγάπη!
Όταν το φορτηγό άρχισε να διαγράφει τη μοιραία πορεία του πάνω στο αμέριμνο πλήθος, στην Promenade des Anglais της Νίκαιας, κάποιος μοτοσικλετιστής, χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισε να καταδιώκει το τεράστιο όχημα με σκοπό να καταφέρει ν' ανοίξει την πόρτα εν κινήσει και να σταματήσει τον οδηγό-δολοφόνο. Δεν πρόλαβε! Καθώς κινείτο παράλληλα με το φορτηγό και μόλις έφτασε την καμπίνα του οδηγού, μ' έναν ελιγμό, ο Bouhlel τον έριξε από το δίτροχο, και το φορτηγό τον παρέσυρε κάτω από τις βαριές ρόδες του. Η Αγάπη για τον άνθρωπο συχνά υπαγορεύει αυτοθυσία, που λίγοι από μας είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Δεν κατάφερα να βρω πουθενά το όνομα αυτού του ήρωα της διπλανής πόρτας, όμως εύχομαι, έχοντας τη συνείδησή του ήσυχη, να αναπαύεται εν ειρήνη.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένας άλλος ήρωας - του οποίου το όνομα επίσης παραμένει αδημοσίευτο - κατάφερε, διαρκούντων των πυροβολισμών, να μπει στην καμπίνα, να παλέψει με τον τρομοκράτη και να του πάρει το ένα όπλο. Ευτυχώς αυτός στάθηκε τυχερός.
Στην Κωνσταντινούπολη, αφετέρου, κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος, έγιναν πολλά έκτροπα εκατέρωθεν. Σημειώθηκαν αρκετά περιστατικά κατά τα οποία το αγριεμένο πλήθος αυτοδίκησε με μανία εναντίον των στρατιωτών, όπως το φρικτό περιστατικό λιντσαρίσματος του στρατιώτη στη γέφυρα του Βοσπόρου, που στην κυριολεξία κατασφάχτηκε με τα χέρια από τον όχλο. Ας σημειωθεί εδώ, ότι οι στρατιώτες δήλωσαν πως δεν γνώριζαν ότι επρόκειτο για πραξικόπημα, αλλά είχαν ψευδώς ενημερωθεί από τους διοικητές τους ότι επρόκειτο για άσκηση. Αλήθεια ή ψέματα, το σίγουρο είναι ότι τέτοιες σκηνές ωμής βίας, απ' όπου κι αν προέρχονται, δεν αποτελούν παρά ντροπή για το ανθρώπινο είδος.
Ένας στρατιώτης, πάντως, χρωστά σίγουρα τη ζωή του σε κάποιον αστυνομικό- καλό Σαμαρείτη, που, αποτρέποντας το εξαγριωμένο πλήθος, με ιδιαίτερο ζήλο και εντυπωσιακά προστατευτικό τρόπο, κατάφερε να τον βγάλει από το μπαρουτοκαπνισμένο τανκ και να τον γλιτώσει από βέβαιο φρικτό θάνατο.
Ναι, δε χάθηκαν όλα ακόμα. Υπάρχει ελπίδα! Δρομοδείχτης στoυς άγριους καιρούς η ανθρωπιά, - απαραίτητη όσο ποτέ - κατισχύει της κακίας, επισκιάζει τη σκληρότητα, ξεμπροστιάζει τη μικροψυχία. Όσο υπάρχουν Άνθρωποι, που σαν μικρές φλογίτσες φωτίζουν τα σκοτάδια μας, αυτή η Γη θα γυρίζει. Και αξίζει να γυρίζει...
Update: Ένα πολύ ευχάριστο νέο! Μόλις διάβασα στη Nice Matin ότι ο Franck, οικογενειάρχης κι εργαζόμενος στο αεροδρόμιο, που προσπάθησε να σταματήσει τον τρομοκράτη στη Νίκαια με την μοτοσικλέτα του, είναι μια χαρά στην υγεία του. Έδωσε, μάλιστα, και συνέντευξη: «Ήμουν έτοιμος να πεθάνω», δήλωσε...