Τις μέρες αυτές τις ζοφερές, (όπου μέρες, μια μεγάλη χρονική περίοδος) που η πολύπαθη πατρίδα μας σταυρώνεται για πολλοστή φορά, τις μέρες αυτές, που στην Ιστορία θα περάσουν ως «οι μέρες της μεγάλης ντροπής», δεν μπορώ ν' αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω ένα flashback σε λίγο παλιότερες εποχές, όταν οι λέξεις φιλότιμο και αξιοπρέπεια υπήρχαν ακόμα στο ελληνικό λεξιλόγιο.
Πόσο γελοίο ακούγεται σε μας τους Νεοέλληνες, αλήθεια, το να αυτοκτονεί κανείς για λόγους τιμής ή για να μην προδώσει την πατρίδα του και τα ιδανικά του. Μπορεί και να είναι, αν λάβει κανείς υπ' όψη του, ότι η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό και - προς Θεού - δεν παρακινούμε κανέναν σε αυτή την ύστατη πράξη απόγνωσης. Όμως, αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει νομίζω, είναι ότι οι αυτόχειρες εκείνοι είχαν αναγάγει κάποιες αξίες σε υπέρτερο της ζωής αγαθό και, αν δεν είχαν αυτοκτονήσει και συνέχιζαν να ζουν επίορκοι ή ταπεινωμένοι, η ζωή τους αναμφίβολα θα ήταν μια αφόρητη κόλαση, που δεν θα άντεχαν να βιώσουν.
Επώνυμοι και ανώνυμοι άνθρωποι, αφαίρεσαν την ίδια τους τη ζωή, όταν είδαν τα ναζιστικά στρατεύματα να εισβάλουν στη χώρα μας το 1941.
Ο τραπεζίτης Αλέξανδρος Κορυζής διορίστηκε πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο μετά το θάνατο του Μεταξά, τον Ιανουάριο του 1941. Επιφορτισμένος με τεράστια ευθύνη σε εμπόλεμη περίοδο, είχε πλήρη συναίσθηση της κατάστασης. Οι Γερμανοί βρίσκονται προ των πυλών και η εισβολή τους στη χώρα είναι θέμα ελάχιστου χρόνου, όταν στις 18 Απριλίου 1941 συγκαλείται σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», περί του τι μέλλει γενέσθαι. O Κορυζής ωστόσο, είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του. Αποχωρώντας από τη σύσκεψη, πήγε στο σπίτι του και αυτοκτόνησε με δυο σφαίρες στην καρδιά.
Το 1941, ο πλοίαρχος Αθανάσιος Ξηρός, ήταν Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων. Λόγω της σύγχυσης που επικράτησε αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή στη χώρα μας, ο πλοίαρχος δεν κατάφερε να ακολουθήσει το στολίσκο του στην Ανατολική Μεσόγειο. Το έφερε τόσο βαρέως, ώστε αυτοκτόνησε στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα.
Την ίδια μέρα εξ άλλου, όταν οι Γερμανοί ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να κατεβάσουν την ελληνική σημαία και να υψώσουν τη σβάστικα, ο 17χρονος εύζωνος Κωνσταντίνος Κουκίδης, φέρεται να τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και να αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, αφήνοντας έκπληκτους τους ναζί.
Η αυτοκτονία, τέλος, της μεγάλης λογοτέχνιδας, Πηνελόπης Δέλτα, (προγιαγιάς του Αντώνη Σαμαρά!), μοιάζει με μακάβριο παραμύθι. Η συγγραφέας του «Για την Πατρίδα» και «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου», δεν άντεξε την κατάκτηση της Ελλάδας από τους ναζί. Όταν οι σιδερόφρακτοι μπήκαν στην πρωτεύουσα, ήπιε δηλητήριο και βασανίστηκε επί πέντε ημέρες πριν τελικά πεθάνει. Πάνω στην κρύα, μαρμάρινη πλάκα του τάφου της - κατ' εντολή της ίδιας - είναι γραμμένη μονάχα μία λέξη: «ΣΙΩΠΗ!».
Ας σημειωθεί εδώ, ότι σχεδόν έναν χρόνο πριν, είχε αυτοκτονήσει με τον ίδιο τρόπο και ο γάλλος γιατρός - στη διεθνή πελατεία του οποίου ανήκε και η μεγάλη αυτή Ελληνίδα - Τιερί ντε Μαρτέλ, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο Παρίσι.
Τι να συμπεράνει κανείς απ' όλα αυτά; Μάλλον ότι σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν και εξανδραποδίζονται, παρόμοιες ευαισθησίες δεν αποτελούν παρά ψιλά γράμματα. Στις μέρες του απύθμενου ηθικού ξεπεσμού, της απόλυτης πνευματικής παρακμής και εξουσιολαγνείας που διανύουμε εξ άλλου, σπιθαμιαίοι και μικρόνοες ιθύνοντες, αντί να αυτοκτονήσουν οι ίδιοι - έστω και πολιτικά - προτιμούν ανενδοίαστα να οδηγήσουν μια ολόκληρη χώρα στην αυτοκτονία.