Τελικά, έπρεπε να φτάσουμε προς το τέλος του φεστιβάλ για να παιχτούν κάποιες δυνατές ταινίες μυθοπλασίας. Και μάλλον δεν συγκαταλέγουμε σ' αυτές το "A Lullaby to the Sorrowful Mystery" του Φιλιπινέζου Λαβ Ντιάζ, διάρκειας οκτώ (8) ωρών, εκτός κι αν εννοούμε πως όλοι όσοι το είδαν είχαν μια τρομερή δύναμη θέλησης για να καταφέρουν να μην κουνηθούν από τις καρέκλες τους για μισή μέρα (εκτός από μια ώρα που είχε διάλειμμα). Επίσης, τρομερή υπομονή για να διηγηθούν σε όλους τους υπόλοιπους τι είδαν. Αν τώρα η ταινία, που ήταν από την αρχή το talk-of-the-festival, κατά κοινή ομολογία περισσότερο για τη "φιλική" προς ένα διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ διάρκειά της και λιγότερο για την καλλιτεχνική της αξία, πάρει κάποιο από τα μεγάλα βραβεία, τι να πούμε, έχει για όλους ο Θεός (του σινεμά).
Αυτή, τώρα, που ήταν πραγματικά καλή ταινία - όπως άλλωστε όλες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη - είναι η "Commune", ένα κινηματογραφικό γράμμα αγάπης του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ ("Οικογενειακή Γιορτή", "Το Κυνήγι") στην παιδική του αντισυμβατική ηλικία και πιο συγκεκριμένα στα χρόνια που πέρασε σ' ένα κοινόβιο με τους γονείς του. Όχι, στην ταινία δεν υπάρχουν ναρκωτικά, ούτε - πολύ - σεξ. Γύμνια υπάρχει, σωματική, αλλά κυρίως συναισθηματική - οι τρεις κεντρικοί ήρωες, ένα παντρεμένο ζευγάρι και η έφηβη κόρη τους περνάνε από φοβερές ψυχικές διακυμάνσεις, λόγω της απιστίας του άντρα/πατέρα προς τη γυναίκα/μαμά, αλλά στο τέλος έρχεται, τι άλλο, η κάθαρση, με έναν τρόπο απέριττο, σκληρό, αλλά και γεμάτο αρκτικό φως - όπως μόνο οι Σκανδιναβοί δημιουργοί ξέρουν να δείχνουν στη μεγάλη οθόνη.
Στη συνέντευξη Τύπου αργότερα ο Βίντερμπεργκ δήλωσε πως η ταινία του είναι για τον ελέφαντα στο δωμάτιο για τον οποίο όλοι μας, σαν άνθρωποι, βλέπουμε, αλλά δεν θέλουμε να μιλήσουμε: για τα νιάτα που περνάνε, για το φόβο του θανάτου, για τη συντροφικότητα που έχει πια χαθεί, μαζί και το αίσθημα της μονιμότητας. Και για τη ζωή που συνεχίζεται σ' ένα κοινόβιο ή έξω από αυτό, με ή χωρίς τα ίδια μέλη με τα οποία ξεκίνησε. Στις συνεντεύξεις που μας παραχώρησαν την επόμενη μέρα ο σκηνοθέτης και η εκπληκτική πρωταγωνίστρια του, Τρίνε Ντίρχολμ ("Οικογενειακή Γιορτή", "Ο Έρωτας μιας Βασίλισσας"), μας μίλησαν και για άλλα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα - πιο αναλυτικά, όταν η "Commune" βγει στις ελληνικές αίθουσες.
Ένα ακόμα φιλμ του Διαγωνιστικού Τμήματος που συζητήθηκε αρκετά ήταν η πολωνική "United States of Love" του Τόμας Βασιλέφκσι. Ένα σκληρό ψυχογράφημα του ερωτικού αδιεξόδου που βιώνουν τέσσερις γυναίκες στη μετακομμουνιστική Πολωνία και που σε κάποιες σκηνές (όπως αυτή του δείπνου, με φόντο άπειρα φυτά εσωτερικού χώρου και πουλιά να πετάνε από κλαδί σε κλαδί) θυμίζει αρκετά το σινεμά του Ρόι Άντερσον και που σίγουρα θα βρει το δρόμο του ανάμεσα στα βραβεία του φεστιβάλ, τα οποία θα δοθούν το Σάββατο βράδυ, αν υπολογίσουμε και πως ανάμεσα στα μέλη της κριτικής επιτροπής βρίσκεται η κάτοχος της περυσινής Αργυρής Άρκτου σκηνοθεσίας, Πολωνή Μαλγκορζάτα Ζουμόφσκα.
Και κλείνω την ανταπόκριση με το προσωπικό μου highlight της 66ης Μπερλινάλε: πάνω στη σκηνή του "Haus der Berliner Festpiele" ο Τζον Λε Καρέ αυτοπροσώπως, με αφορμή την παγκόσμια πρεμιέρα των δυο πρώτων επεισοδίων της τηλεοπτικής σειράς "The Night Manager", που βασίζεται στο δικό του ομώνυμο μυθιστόρημα, μαζί με τη σκηνοθέτιδα Σουζάνε Μπίερ και σύσσωμο το καστ, Τομ Χόλαντερ, Χιου Λόρι, Ολίβια Κόλμαν, Ελίζαμπεθ Πεντίκι και, φυσικά, Τομ Χίντλεστον. Τα δύο επεισόδια ήταν σαν να βλέπεις δύο τζειμσμποντικές ταινίες μικρού μήκους, απλά. Και του χρόνου!