Η επίσκεψη στις Βρυξέλλες σου δημιουργεί ένα αίσθημα χαρμολύπης. Χαρά και αισιοδοξία που χώρες με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές αποφάσισαν ή μάλλον προσπαθούν να αφήσουν πίσω εθνικές, και σε πολλές περιπτώσεις ψευδεπίγραφες διαφορές ανάμεσα σε κράτη που η ένωση σε μια κοινή αγωνία είναι θέμα απλά επιβίωσης σε ένα διεθνές περιβάλλον, ασταθές και συνεχώς μεταβαλλόμενο που δημιουργεί από την ίδια του την φύση, συνεχείς προκλήσεις. Προκλήσεις που αντιμετωπίζονται μόνο συλλογικά . Όπως μας δείχνει, με τραγικό τρόπο, το παράδειγμα του προσφυγικού ζητήματος.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να καταστεί ο σημαντικότερος φάρος δημοκρατίας, οικονομικής ανάπτυξης, και κυρίως ένας χώρος ανοιχτός στην διαφορετικότητα, στο ξένο και στον Άλλον. Και όμως δεν τα έχει καταφέρει.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί οι συλλογικές αποφάσεις απαιτούν συμβιβασμούς. Και οι συμβιβασμοί απαιτούν μετριασμό ματαιοδοξιών και μικρο-εγωισμών που μόνο πίσω σε πάνε.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να καταστεί ο σημαντικότερος φάρος δημοκρατίας, οικονομικής ανάπτυξης, και κυρίως ένας χώρος ανοιχτός στην διαφορετικότητα, στο ξένο και στον Άλλον. Και όμως δεν τα έχει καταφέρει. Και δεν τα έχει καταφέρει γιατί κυρίως δεν μπορεί να αποφασίσει όχι μόνο το τι είναι αλλά κυρίως για το προς τα που πρέπει να πορευτεί. Αν θέλει να πορευτεί προς μια ομοσπονδιοποίηση τότε το ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν θα πρέπει να είναι οι μοναδικοί πυλώνες πολιτικής και νομοθετικής δραστηριοποίησης στις Βρυξέλλες. Όχι μόνο για συμβολικούς λόγους, για να πάψει δηλαδή να υφίσταται ο φολκλορισμός, να έχουμε το μοναδικό κοινοβούλιο στον κόσμο που δε μπορεί να νομοθετήσει.
Αν δεν θέλει, τότε θα πρέπει να ανέχεται αυτόν τον πολυκερματισμό εξουσιών που υφίστανται, με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ να απολαμβάνει καθεστώς δυαρχίας μαζί με τον Πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ και την Γερμανία και τις χώρες-δορυφόρους του να λειτουργούν ως οι μοναδικοί ιδιοκτήτες μιας συλλογικής ιδέας που εμπεριέχει στο DNA της όλα αυτά που καθιστούν την πατρίδα μας αλλά και την Ευρώπη, μια περιοχή που διέπεται από τις βασικές αρχές του διαφωτισμού.
Το προσφυγικό αποτελεί ίσως τη μοναδική ευκαιρία για να πάρει η πραγματική Ευρώπη την ρεβάνς της απέναντι στα άκρα, δεξιά και αριστερά. Μόνο ένα προαπαιτούμενο υπάρχει. Να το θέλει.