Δύο χώρες φαίνεται ότι δε μοιράζονται την παγκόσμια φρενίτιδα που έχει καταλάβει πολλές δυτικές χώρες, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και σημαντικές οικονομικές δυνάμεις όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, για σύναψη διπλωματικών και κυρίως οικονομικών σχέσεων με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Η πρώτη είναι το Ισραήλ, όπου η θεώρηση της για τα ζητήματα που άπτονται του Ιράν είναι γνωστά και καταγεγραμμένα εδώ και δεκαετίες. Η δεύτερη όμως χώρα που φαίνεται να βρίσκεται στον αντίποδα του συλλογικού παγκόσμιου ενθουσιασμού είναι η γειτονική μας Τουρκία. Και συγκεκριμένα το πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας.
Πολιτικό κατεστημένο που με ηγετικές μορφές τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν και τον Πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου δεν έχουν προβεί σε καμία κίνηση προσέγγισης με το καθεστώς της Τεχεράνης. Ενδεικτικό των (μη) προθέσεων της Άγκυρας είναι ότι δεν διαφαίνεται τουλάχιστον για το άμεσο χρονικό διάστημα επίσημη επίσκεψη Τούρκου επισήμου στο Ιράν ή Ιρανού κυβερνητικού αξιωματούχου στην Άγκυρα. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή κατά την οποία ο Τούρκος Πρόεδρος έχει επισκεφτεί, το μεγάλο εχθρό του Ιράν, τη Σαουδική Αραβία τρεις φορές μέσα σε διάστημα ενός έτους.
Επιπρόσθετα, η Τουρκική εξωτερική πολιτική δεν είχε κανένα πρόβλημα να συνταχθεί με την «Ισλαμική Καμπάνια εναντίον της Τρομοκρατίας» που υποστηρίζεται από το θεοκρατικό, και όχι και εντελώς αθώο, καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Ένα καθεστώς που δεν έχει καταφέρει, για πολλούς αναλυτές, να δώσει καθαρές απαντήσεις για το αν στηρίζει τρομοκρατικούς θύλακες ή όχι.
Τη στροφή όμως αυτή της Κυβέρνησης προς το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας φαίνεται ότι δεν την ασπάζεται η επιχειρηματική κοινότητα της γειτονικής μας χώρας που βλέπει στο Ιράν μια χρυσή πύλη για αύξηση των εξαγωγών της σε μια κοινωνία που διψάει για νέα προϊόντα και υπηρεσίες.
Μένει να φανεί αν αυτή η αναντιστοιχία στους στόχους ανάμεσα στην επίσημη κυβέρνηση και στους επιχειρηματίες της Τουρκίας θα οδηγήσει σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο με επίδικο αντικείμενο τη στάση απέναντι στο Ιράν. Ό,τι κι αν συμβεί ένα είναι δεδομένο: ότι έστω και παρασκηνιακά θα εξελιχθεί ένα οθωμανικό παζάρι, για το αν θα καταφέρει η Τουρκία να επιβιώσει ακόμη και ενάντια στο παγκόσμιο μομέντουμ. Θα το δείξει η ιστορία.