Πολλές φορές ο συμβολισμός στην πολιτική αποτελεί και το πεδίο που σηματοδοτεί κομβικές αλλαγές, ιστορικού χαρακτήρα. Είναι δε και σύνηθες οι αλλαγές αυτές να πραγματοποιούνται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε η κοινή γνώμη να μην έχει άμεση αντίληψη της σημαντικότητας της αλλαγής.
Μια από αυτές τις στιγμές αποτελεί και η απόφαση της Τούρκικης Κυβέρνησης να ζητήσει, και τελικώς να λάβει, τη στήριξη από το ΝΑΤΟ για το διπλό μέτωπο που έχει ανοίξει απέναντι στους Κούρδους και στους τρομοκράτες του ISIS.
H πράξη αυτή αποτελεί για πολλούς αναλυτές μια πρώτη έμπρακτη αλλαγή στάσης της γειτονικής μας χώρας, η οποία έχοντας αντιληφθεί ότι μπορεί με μεγάλη δυσκολία να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή, προσπαθεί να δημιουργήσει συμμαχίες μέσω των διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκει αλλά και σε χώρες που μέχρι πρότινος δεν θα απευθυνόταν, όπως η Ρωσία.
Η έμμεση παραδοχή της δυσκολίας που έχει ο Ερντογάν να καταστεί νέος Σουλτάνος και η Τουρκία η νέα ηγέτιδα δύναμη στο Σουνιτικό Ισλάμ, έρχεται λίγες ημέρες μετά τις καταγγελίες Κούρδων της Συρίας ότι ο Τούρκικος Στρατός δεν στρέφεται ενάντια μόνο στους τρομοκράτες του Iσλαμικού Κράτους αλλά και στους ίδιους. Καταγγελία που αν και δεν επιβεβαιώνεται, δημιουργεί πέρα από ζητήματα ηθικής φύσης και σημαντικό διαπραγματευτικό πρόβλημα για την επόμενη ημέρα στο δίδυμο Νταβούτογλού-Ερντογάν. Οι κινήσεις αυτές θεωρείται ότι αποτελούν και κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης και εντάσσονται σε μια προεκλογική ρητορική ενάντια στο φιλοκουρδικό κόμμα HDP.
Μένει να δούμε κατά πόσο αυτός ο ερμαφρόδιτος δυϊσμός της πολεμικής μηχανής της Τουρκίας μπορεί όχι μόνο να κρατήσει στο χρόνο, αλλά να μην επιφέρει και βαθιές, και ίσως ανεπίστρεπτες ζημιές στην Τουρκία. Γιατί το ΝΑΤΟ μπορεί να σε στηρίζει μόνο στο σημείο που δεν στρέφεσαι ενάντια στα γεωπολιτικά συμφέροντα των μελών του, και συγκεκριμένα των ΗΠΑ.