O Tαγίπ Ερντογάν είναι μαθημένος στην πολιτική ίντριγκα. Είτε ως θύμα είτε ως θύτης , έχει αυτή τη μαγική ικανότητα που ελάχιστοι πολιτικοί έχουν , να την μετατρέπουν σε πολιτικό κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας.
Πιστός σε αυτή την παράδοση δεν εξέπληξε κανέναν με την δημόσια δήλωση του ότι αναμένει με προσμονή την επιστροφή του Αμπτουλάχ Γκιουλ στο κυβερνών κόμμα της δικαιοσύνης και αρετής. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που η συγκατοίκηση των δύο αυτών ηγετικών φυσιογνωμιών της Τουρκίας αποτελούσε βασική τροφή στις στήλες των εφημερίδων της γειτονικής χώρας. Είναι γνωστό στην τουρκική κοινή γνώμη η διαφορετική ιδιοσυγκρασία των δύο ηγετών με τον Γκιούλ να διεκδικεί και όχι άδικα τον τίτλο ενός πιο μετριοπαθούς ηγέτη που με αποκορύφωμα την στάση του στην αιματηρη εξέγερση της νεολαίας με αφορμή την οικοδόμηση του πάρκου Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας όμως δεν ανακάλυψε ξανά τα κάλλη της πολιτικής του Γκιούλ χωρίς λόγο. Οι συνεχείς του συγκρούσεις με τον Τούρκο Πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου με αποκορύφωμα την δημόσια διαφωνία του στην υποψηφιότητα του πρώην αρχηγού των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου με τις λίστες του κυβερνώντος κόμματος, φαίνεται ότι τον έχουν φτάσει στα όρια του.
Για αυτό το λόγο η δημιουργία ενός εσωτερικού εχθρού μέσα στο κόμμα μέσω του Γκιουλ που θα σταθεί ως πιθανός αντίπαλος του Νταβούτογλου φαντάζει το ιδανικότερο σενάριο για τον Ταγίπ Ερντογάν. Φαίνεται όμως ότι ο Τούρκος Πρόεδρος δεν υπολογίζει σε ένα πιθανό σενάριο. Να αποκτήσει πέρα από τον Νταβούτογλου και έναν ακόμη εχθρό μέσα στον ίδιο του κόμμα. Ο Γκιούλ αν και υπέρμαχος του προεδρικού συστήματος , έχει βαθιά αισθητική αντιπάθεια στις αυτοκρατορικές τάσεις του άσπονδου πολιτικού του φίλου. Είναι ικανή αυτή η αντιπάθεια να ανατινάξει τα θεμέλια του συστήματος που κυβερνάει την γειτονική χώρα επί δεκαετίες ή η εξουσία θα λειτουργήσει για άλλη μια φορά ως συγκολλητική ουσία;
Ό,τι και αν γίνει, το σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθούμε.