Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Κυριακόπουλου με τίτλο ««Πρόσκοποι εν δράσει - Το κυνήγι των εμπρηστών» που έγινε στο αμφιθέατρο του Αθήνα 98,4 στο Γκάζι. Δεν ήμουν ποτέ πρόσκοπος στα παιδικά μου χρόνια και ελάχιστα γνωρίζω για την κίνηση του προσκοπισμού, γι' αυτό πήγα στην εκδήλωση με επιφυλάξεις και χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες.
Το βιβλίο περιγράφει τις περιπέτειες δύο μικρών προσκόπων που χάθηκαν εν μέσω πυρκαγιάς σε ένα φλεγόμενο δάσος, καταδιώκοντας τους εμπρηστές με ένα ποδήλατο, με όλες τις Αρχές να τους αναζητούν και όλη την Ελλάδα να παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, ανησυχώντας για την τύχη τους στα χέρια των αδίστακτων κακοποιών.
Προσκεκλημένοι στην εκδήλωση ήταν γνωστοί πανεπιστημιακοί, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, τηλεοπτικοί παρουσιαστές αλλά και πλήθος ανθρώπων που οι περισσότεροι σχετίζονταν με κάποιον τρόπο με την κίνηση του προσκοπισμού, είτε τώρα, είτε στην παιδική τους ηλικία.
Παρακολουθώντας τις ομιλίες πολλών σημαντικών ανθρώπων, μεγαλύτερων σε ηλικία και με ιδιαίτερη επαγγελματική καταξίωση, έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα με πόση αγάπη και τρυφερότητα μιλούσαν για τα παιδικά τους χρόνια ως πρόσκοποι και τις αρχές αλληλεγγύης και αλτρουισμού που ο προσκοπισμός τους εμφύσησε.
Ιδιαίτερα συγκινησιακή ήταν η στιγμή που ο συγγραφέας έλαβε το λόγο και περιέγραψε σχεδόν δακρυσμένος τις εμπειρίες του ως πρόσκοπος, τη συμμετοχή του ως παιδί μαζί με άλλους μικρούς προσκόπους στα συνεργεία αντιμετώπισης των σεισμών της Αθήνας του 1999 και των μεγάλων πυρκαγιών της Πάρνηθας του 2007. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι ένα ακροατήριο 200 περίπου ανθρώπων ένιωσε ένα ρίγος, ίσως και ένα δάκρυ στα μάτια ακούγοντας την εξιστόρηση του, συμπεριλαμβανομένων και όσων δεν είχαν καμία σχέση με τον προσκοπισμό.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η σπίθα που έβλεπα στα μάτια όλων αυτών των ανθρώπων που ακόμα και στα 50 και 60 τους χρόνια ένοιωθαν ιδιαίτερη περηφάνια φορώντας το παιδικό προσκοπικό τους μαντήλι στο λαιμό, αλλά και το διάχυτο πάθος τους για ομαδικότητα, συνεργασία και προσφορά στον συνάνθρωπο.
Γυρνώντας στο σπίτι έκατσα και έψαξα περισσότερες πληροφορίες για τον προσκοπισμό και τις αρχές που αυτός πρεσβεύει, χωρίς να μείνω στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν για αυτόν, που δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να απορρίψω ή να επιβεβαιώσω.
Βρήκα λοιπόν στο wikipedia τον «Νόμο του προσκόπου» που σας παραθέτω παρακάτω:
1. Ο Πρόσκοπος λέει την αλήθεια και κρατά το λόγο του.
2. Ο Πρόσκοπος είναι δίκαιος, άξιος να τον εμπιστεύονται, ξέρει να πειθαρχεί και να τηρεί τους Νόμους.
3. Ο Πρόσκοπος είναι χρήσιμος στην οικογένειά του και την κοινωνία.
4. Ο Πρόσκοπος είναι φίλος κι ευγενής προς όλους κι αδελφός με κάθε Πρόσκοπο.
5. Ο Πρόσκοπος σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, προσέχει τα λόγια και τις πράξεις του.
6. Ο Πρόσκοπος αγαπά τη φύση και προστατεύει το περιβάλλον.
7. Ο Πρόσκοπος είναι εύθυμος και αισιόδοξος.
8. Ο Πρόσκοπος είναι οικονόμος και φροντίζει για την καλή χρήση του χρόνου.
9. Ο Πρόσκοπος είναι εργατικός και προοδεύει με τις ικανότητές του.
10. Ο Πρόσκοπος είναι αποφασιστικός, έχει θάρρος και αυτοπεποίθηση κι αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του.
Διαβάζοντας έναν προς έναν τους «νόμους» αυτούς διέκρινα τις αυτονόητες αρχές που θα έπρεπε να διέπουν μια ευνομούμενη, αξιοκρατική, ευυπόληπτη και δίκαιη πολιτεία και στις οποίες σχεδόν κανένας σώφρων και σκεπτόμενος πολίτης δεν θα διαφωνούσε.
Ίσως εκεί να βρίσκεται και η βασική αιτία του κρίσης (οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής) που ζει η χώρα μας. Σκεφτείτε ποιες από αυτές τις αυτονόητες αρχές εφαρμόσαμε σταθερά ως χώρα, ως οικονομία, ως πολιτικό σύστημα, ως πολίτες τα τελευταία 40 χρόνια. Μάλλον δεν θα βρείτε και πολλές αν σκεφτείτε αντικειμενικά και χωρίς προκαταλήψεις.
Έσβησε η σπίθα στα μάτια μας και αντικαταστάθηκε από την βαριεστημένη ματιά κάποιου νεόπλουτου χωρίς κίνητρο για προσπάθεια, χωρίς σκοπό για βελτίωση, χωρίς έννοια για το αύριο. «Ωχ αδερφέ...και τι με νοιάζει εμένα» η κλασσική φράση του νεοέλληνα.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε κάποτε από τον φαύλο κύκλο της κρίση αυτής που σκοτώνει τα όνειρα και τις ελπίδες μας (κυρίως των νέων αλλά και των μελλοντικών γενεών) πρέπει να ξανανάψουμε τη σπίθα στα μάτια μας.
Τη σπίθα στα μάτια του μαθητή, στα μάτια του φοιτητή, στα μάτια του καθηγητή (ξεκινώ επίτηδες από την παιδεία που είναι η βάση για κάθε αλλαγή), στα μάτια του επιστήμονα, στα μάτια του πολιτικού, στα μάτια του δημοσίου υπαλλήλου, στα μάτια του επιχειρηματία, στα μάτια του πνευματικού κόσμου, στα μάτια του σκεπτόμενου πολίτη, στα μάτια τα δικά μου, στα μάτια τα δικά σου, στα μάτια όσων αγαπάνε αυτήν τη χώρα και ονειρεύονται τη ζωή τους σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και όχι σε μέρη ξένα και αφιλόξενα.
Η σπίθα αυτή μπορεί να ξανανάψει με δυο τρόπους. Αποφασίζοντας να την επαναφέρουμε σταδιακά, αλλάζοντας προγραμματισμένα και με σύστημα όσα την έσβησαν παλιότερα ή βάζοντας με μιας «φωτιά» στα πάντα από θυμό και μέσα από τα αποκαΐδια να ελπίζουμε μήπως μείνει και μια σπίθα για τα μάτια. Στην δεύτερη περίπτωση βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουν μόνο οι στάχτες...
«Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια - Ασκητική, Ν. Καζαντζάκης»