Οι Έλληνες ψηφοφόροι έχουν κληθεί στις 5 Ιουλίου 2015 να ψηφίσουν σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα. Καλούνται να απαντήσουν με «Ναι» ή «Όχι» στο ερώτημα: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25ης Ιουνίου;»
Σύμφωνα με την διατύπωση του ερωτήματος, εάν η απάντηση της πλειοψηφίας είναι το «Ναι», η κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί το σχέδιο των θεσμών. Στις 29 Ιουνίου ο κ. Τσίπρας δήλωσε στην τηλεόραση: «Εάν ο λαός θέλει να συνεχίσει τη λιτότητα, τότε θα σεβαστούμε αυτή την επιλογή, αλλά δεν θα την υπηρετήσουμε εμείς». Δηλαδή, εάν η απάντηση είναι «Ναι» η κυβέρνηση θα σεβαστεί την επιλογή του λαού αλλά δεν θα δεχθεί να την εφαρμόσει. Δηλαδή, θα παραιτηθεί; Και εάν παραιτηθεί θα σεβαστεί αυτούς που θα αναλάβουν το βάρος να υπηρετήσουν την λαϊκή επιλογή;
Στην ίδια δήλωση ο κ. Τσίπρας είπε: «Το δημοψήφισμα για εμάς είναι ένα διαπραγματευτικό εργαλείο». Δηλαδή, εάν η απάντηση είναι «Όχι» τότε η κυβέρνηση σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σαν μέσο εξάσκησης πίεσης στους θεσμούς να αποδεχθούν τις προτάσεις της. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει εάν οι θεσμοί θα είναι διατιθέμενοι είτε να δεχθούν τις τελευταίες προτάσεις της κυβέρνησης επειδή ο Ελληνικός λαός απέρριψε τις δικές τους, είτε να συνεχίσουν μία διαδικασία διαπραγμάτευσης που για πέντε μήνες δεν οδήγησε σε συμφωνία, και η Ελληνική κυβέρνηση τις διέκοψε για να ενισχύσει τη θέση της με ένα δημοψήφισμα. Για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων, οι θεσμοί πρέπει να δεχθούν την χρηματοδότηση της κυβέρνησης για να αποφευχθεί η χρεοκοπία, και να δεχθούν ότι πλέον θα είναι στην διάκριση της Ελληνικής κυβέρνησης σε τι συμφωνία θα καταλήξουν και πότε θα καταλήξουν.
Θα ήταν βέβαια ευχής έργον για την Ελλάδα εάν το «Όχι» θα δούλευε όπως το ερμηνεύει ο κ. Τσίπρας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πακέτο της σκληρής λιτότητας που μας επέβαλλε η Τρόικα (θεσμοί) είναι πολύ πικρό φάρμακο, και όχι η καλύτερη συνταγή για την έξοδο από την κρίση, όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα δεν θα πάει μπροστά χωρίς τις μεταρρυθμίσεις που θα άρουν τις παθογένειες που οδήγησαν στην κρίση. Σκληρή λιτότητα υπεβλήθη και στην Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, που ήδη βρίσκονται σε ανάκαμψη, ενώ η Ελλάδα σήμερα βαίνει προς την χρεοκοπία. Και στην Ελλάδα τον περασμένο Σεπτέμβριο υπήρχαν σημάδια σταθεροποίησης και σημάδια ανάκαμψης. Και ήρθε η αβεβαιότητα με τις εκλογές που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ και με τις συναφείς υποσχέσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση επειδή έπεισε τον Ελληνικό λαό ότι θα επιτύχει να ξεσηκώσει την Ευρώπη κατά της λιτότητας, να κουρέψει το χρέος, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να ανεβάσει το αφορολόγητο όριο, να ανεβάσει τον κατώτερο μισθό, να αποκαταστήσει συντάξεις και μισθούς, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πολλά άλλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στους πέντε μήνες στην κυβέρνηση έχει επιτύχει την απομόνωση της χώρας από όλες τις κυβερνήσεις της Ένωσης, την δυσπιστία όλων των εταίρων απέναντι στην Ελληνική κυβέρνηση, την αποτυχία στις υποσχέσεις της, την συνεχή διαρροή χρήματος από τις τράπεζες επειδή οι πολίτες φοβούνται ότι επέρχεται χρεοκοπία, την προσφυγή σε ένα δημοψήφισμα την τελευταία στιγμή χωρίς χρόνο για διάλογο για μια τόσο κρίσιμη απόφαση, το κλείσιμο των τραπεζών για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο της κατάρρευσης τους, και το ενδεχόμενο να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην ερχόμενη πληρωμή μισθών και συντάξεων.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις που του έδωσαν την κυβέρνηση, γιατί να πεισθεί ο λαός ότι εάν ψηφίσει «Όχι» στο δημοψήφισμα ο κ. Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει αυτό το αποτέλεσμα με επιτυχία σαν διαπραγματευτικό εργαλείο;
Πολλοί πιστεύουν ότι το «Όχι» τελικά θα οδηγήσει στην χρεοκοπία και στην δραχμή. Και έχει στο παρελθόν δηλωθεί από πολλούς στο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό είναι ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί δεν λέγεται ευθέως από τον πρωθυπουργό της χώρας ότι είναι πολύ πιθανόν το «Όχι» να οδηγήσει στην χρεοκοπία και δραχμή; Γιατί δεν λέγεται πώς η κυβέρνηση θα επιτύχει τις υποσχέσεις της (τις άλλες από την παραμονή στην ευρωζώνη) εάν οδηγηθούμε στη δραχμή;
Στις εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν μεταξύ πολλών άλλων «Σε μια διετία, επαναφορά των μισθών στο ύψος που είχε διασφαλιστεί το 2009. Αποκατάσταση υψηλού ποσοστού απασχόλησης με απορρόφηση ανέργων στους τομείς των κοινωνικών υπηρεσιών, στην Παιδεία και την Υγεία». Δηλαδή υποσχόταν την γιγάντωση του κράτους, της γραφειοκρατίας, της πολιτικής εξάρτησης και της διαφθοράς του δημοσίου τομέα. Όλα αυτά που μας οδήγησαν στην σημερινή αθλιότητα.
Και που θα βρεθούν τα χρήματα για να πληρώνει το κράτος όλους αυτούς στο δημόσιο; Τότε η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν: πόροι μπορούν να απελευθερωθούν. Μια απάντηση που θυμίζει το μεγάλο ψέμα του Γιώργου Α. Παπανδρέου: λεφτά υπάρχουν. Ή θα δουλεύει η τύπωση χρημάτων μέρα - νύχτα και θα οδηγηθούμε να χρειάζεται ένα τσουβάλι χαρτονομίσματα με πολλά μηδενικά για ένα καρβέλι ψωμί;
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο κ. Βαρουφάκης δήλωσε ότι «καλεί τον κ. Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει την ιστορική ευθύνη βαδίζοντας στα χνάρια του Ουίνστον Τσόρτσιλ και αντί για παροχές να υποσχεθεί στον ελληνικό λαό, όπως έπραξε ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το 1940, μόνο δάκρυα και αίμα, λέγοντας το μεγάλο "όχι" στους εταίρους μας».
Γιατί δεν λέγεται ότι το «Όχι» του λαού στο δημοψήφισμα είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει στα «δάκρυα και αίμα» που ανέφερε ο κ. Βαρουφάκης;
Σε αυτό το κρίσιμο δημοψήφισμα όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να αποφασίσουν την ψήφο τους με το αίσθημα της ευθύνης που επιβάλλουν οι συνέπειες του «Ναι» και του «Όχι», αν και η προσφυγή σε δημοψήφισμα την τελευταία στιγμή δεν επιτρέπει σε πολλούς ψηφοφόρους την απαιτούμενη πληροφόρηση, πέραν της μεγαλόστομης συνθηματολογίας, και την επαρκή αξιολόγηση των συνεπειών.