Μία πρώτη αποτίμηση της δολοφονίας του Ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα και ενώ αναμένουμε να δούμε τι προκάλεσε το πολύ σοβαρό περιστατικό στο Βερολίνο (μάλλον επιβεβαιώνεται αυτό που φοβόμαστε):
1. Ο Ερντογάν πιθανόν να θελήσει να διασυνδέσει το παρακρατικό σύστημα Γκιουλέν (όπως το χαρακτηρίζει) με το ισλαμικό χαλιφάτο, ώστε να αποποιηθεί των δικών του δεδομένων ευθυνών. Να χρεώσει κοντολογίς τις υπόγειες διαδρομές της προηγούμενης περιόδου με τους τζιχαντιστές σε αυτούς που αποπειράθηκαν να τον ανατρέψουν και τώρα τους διώκει στο εσωτερικό για να εξουδετερώσει τους πυρήνες τους. Στη λογική του Τούρκου Προέδρου, δεν πρέπει, συνεπώς, να του ασκείται κριτική από τους Δυτικούς για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, αλλά να εστιάζουν στο αποτέλεσμα!
2. Ο Πούτιν από την πλευρά του θα χρησιμοποιήσει την επίθεση για να καταδείξει την αναγκαιότητα διατήρησης του Άσαντ στην εξουσία (ο οποίος κατά τη Μόσχα πολεμάει εναντίον των τρομοκρατών) καθώς και των ρωσικών επιχειρήσεων, ώστε να αποδυναμωθεί επιχειρησιακά το ισλαμικό χαλιφάτο (ζητώντας ανάλογη πολιτική στήριξη).
Στο συσχετισμό ισχύος μεταξύ Άγκυρας-Μόσχας, η τελευταία ενδυναμώνεται και η πρώτη υποχωρεί, αν και οι δύο έχουν σοβαρούς λόγους να μη διαταράξουν προσώρας τις σχέσεις τους.
3. Οι διμερείς σχέσεις δεν αναμένεται να κλονιστούν, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Βέβαια, προκύπτει εκ νέου ζήτημα εμπιστοσύνης, εντούτοις, η Τουρκία θα κάνει τα πάντα για να δείξει τις καλές της προθέσεις (συνεργασία ειδικών, πρόσβαση σε ευαίσθητες πληροφορίες). Η Άγκυρα θα επιδιώξει να μην απεμποληθεί η δυναμική των τελευταίων μηνών, ιδίως υπό το πρίσμα της στρατιωτικής της διείσδυσης στη Συρία και της ανάγκης να διατηρήσει ένα momentum συνεννόησης με Ρωσία αλλά και Ιράν.
4. Η πίεση προς τη Ρωσία εκ μέρους των δυνάμεων που αντιστρατεύονται την ανάμειξη της στη Συρία αυξάνει, όπως και ο κίνδυνος για ανθρώπινες απώλειες (επισήμων και πολιτών) και μάλιστα όχι μόνο εντός ρωσικής επικράτειας. Αυτό, πάντως, δύσκολα θα αλλάξει τη στάση της Μόσχας στο ζήτημα της Συρίας.
5. Οι διώξεις μετά το πραξικόπημα έχουν απομειώσει την αποτελεσματικότητα των τουρκικών αρχών ασφαλείας συνολικά. Επίσης, δεν έχουν εξαλειφθεί οι πυρήνες Γκιουλέν. Δεν αποκλείεται (παρακρατικά και όχι μόνο) στοιχεία εντός της Τουρκίας που ανέπτυξαν κατά το παρελθόν σχέσεις με το Ισλαμικό Χαλιφάτο (διευκολύνθηκαν από το πάρε-δώσε του περασμενου διαστήματος) να θέλησαν να τορπιλίσουν την επαναπροσέγγιση Άγκυρας-Μόσχας. Ούτως ή άλλως, μέσα στην Τουρκία υπάρχει μία τάση εναντίον της ρωσικής επέμβασης στη Συρία (όπως αποτυπώθηκε και από σειρά διαδηλώσεων τις τελευταίες μέρες σε βάρος Μόσχας και Τεχεράνης), η οποία υποστηριζόταν και από φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αυτή η κατάσταση δείχνει τη δυσκολία του Τούρκου προέδρου να στηρίξει τις επιλογές του (κυρίως τη στροφή που κυοφορείται στο Συριακό) αλλά και τις τεράστιες ευθύνες του για το «χάιδεμα» παντός είδους εξτρεμιστών προκειμένου να επιτευχθεί η ανατροπή Άσαντ. Πλέον, δείχνει να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα αλλά με κόστος.