Νωρίς το βράδυ της Κυριακής, μετά το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία, ακούστηκε ο ήχος της ανακούφισης μπροστά στον κίνδυνο η Αυστρία να αποκτήσει τον πρώτο ακροδεξιό πρόεδρο. Ο αυτοματισμός του συναισθήματος δικαιολογείται, πλην όμως κανείς δε μέτρησε σωστά το σκορ. Και το σκορ αποκαλύπτει ότι ο ακροδεξιός υποψήφιος έχασε από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας ενωμένες. Ότι έχασε από τον υποψήφιο των «Πρασίνων», ενός κόμματος που κινείται εκτός συστήματος. Πως αν γίνουν βουλευτικές εκλογές στη χώρα αυτή και η ακροδεξιά λάβει το ποσοστό του υποψήφιου προέδρου 47% θα γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση!
Λίγο μετά, ήρθε το σοκ από την Ιταλία, όπου το «όχι» στο δημοψήφισμα επικράτησε με διαφορά 20 μονάδων! Κανείς -πάλι- δε «διάβασε» το θυμό που έχει αυτή η ψήφος. Όλοι λένε ότι η Ιταλία είναι μεγάλη χώρα θα βρει τις λύσεις. Ποιες λύσεις θα βρει, όταν στις προσεχείς εκλογές στη χώρα το φαβορί είναι το κόμμα του κωμικού Μπέπε Γκρίλο, με σαφείς αντιευρωπαϊκές θέσεις; Ποιες λύσεις θα βρει όταν -επιπλέον- στον πλούσιο ιταλικό βορρά κυριαρχεί η Λέγκα που θέλει την απόσχιση της βόρειας Ιταλίας;
Και ακολουθεί ο τελικός για το μέλλον της ΕΕ. Οι προεδρικές εκλογές στην Γαλλία με την Λεπέν να είναι από τώρα στον τελικό. Ουφ, ευτυχώς που θα τη νικήσει ο Φιγιόν, λένε οι πάσης φύσεως ειδικοί αναλυτές. Όλοι εκείνοι που δεν κατάλαβαν τι έγινε και γιατί έγινε αυτό που έγινε, στις ΗΠΑ με την εκλογή του Τραμπ. Από που και ως που είναι ακλόνητο φαβορί ο Φιγιόν με ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα γεμάτο απολύσεις και περικοπές στον Δημόσιο τομέα; Με κοινωνικές θέσεις που ξεπερνάνε και τις απαιτήσεις των σκληρών καθολικών όπως η απαγόρευση των εκτρώσεων; Μέγα λάθος η προεξόφληση της νίκης του Φιγιόν σημειώνει ο Ζακ Αταλί και εξηγεί: «Οι Γάλλοι γνωρίζουν, ότι αν αυτό το πρόγραμμα του πολιτικού που εξελέγη από την Δεξιά, δεν τους ταιριάζει, θα μπορούν -αφού δεν υπάρχει αξιόπιστος υποψήφιος στην Αριστερά- να ψηφίσουν αυτή που τους υπόσχεται ότι θα τους προστατεύσει από τα πάντα: από τους μετανάστες, από τις απολύσεις, από τους τρομοκράτες, από τους πολιτικούς. Τη Μαρίν Λεπέν.»
Και τι κάνουν τα λεγόμενα ευρωιερατεία παρακολουθώντας τον Τιτανικό μέρα μεσημέρι με καταγάλανο ουρανό να πηγαίνει ντουγρού πάνω στο παγόβουνο; Τι έκανε ο Γιούνγκερ και ο Τουσκ ή η σινιόρα Μονγκερίνι ακούγοντας τον Ερντογάν να απειλεί ότι θα διεκδικήσει ελληνικά εδάφη, μη αναγνωρίζοντας τις διεθνείς συνθήκες και τα ευρωπαϊκά σύνορα; Γιατί χρειάστηκε να τηλεφωνήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός στην Μέρκελ για να αποφασίσουν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι να κάνουν δηλώσεις επί του θέματος;
Η απάντηση είναι γνωστή. Η Γερμανία έχει αποσπάσει ντε φάκτο την απόλυτη ηγεμονία της Ένωσης και αυτή αποφασίζει για όλα. Και αφού αυτή αποφασίζει με βάση τα εθνικά της συμφέροντα, οι Ευρωπαίοι πολίτες που αντιλαμβάνονται που πάει το πράγμα, απαντούν ότι δεν θέλουν αυτή την ΕΕ. Προτιμούν να φύγουν παρά να σύρονται από την αλαζονική Γερμανία. Κλασικό παράδειγμα διαχείρισης κρίσης με τιμωρητικό σκοπό, είναι η χώρα μας. Ενώ το ΔΝΤ δηλώνει συνεχώς ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και η οικονομία της χώρας, αν δεν γίνει κούρεμα, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για απρόσιτους στην πράξη ρυθμούς ανάπτυξης, ο Σόιμπλε απαντάει με σκληρό ύφος που δε σηκώνει καμιά αντίρρηση από κανέναν, ότι το χρέος είναι βιώσιμο και ότι απλά απαιτούνται μεταρρυθμίσεις.
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα που έχουμε όλοι. Που το πάει η Γερμανία; Γιατί η Μέρκελ επιτρέπει στον Σόιμπλε να προκαλεί σεισμικές δονήσεις που απειλούν το οικοδόμημα; Γιατί οι σοσιαλιστές που είναι εταίροι στην γερμανική κυβέρνηση ακολουθούν, παρότι λένε ότι διαφωνούν; Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αέρα αφού κανείς δε γνωρίζει το ρόλο της Αμερικής του Τραμπ. Τα πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα είναι πεσμένα και περιμένουμε να στηθούν. Αν η Γερμανία σχεδιάζει να δημιουργήσει τη νέα μεγάλη Πρωσία, αφήνοντας γύρω της φτωχές αδύναμες αποικίες να την παρακαλάνε για προστασία, τότε οι διευθετήσεις θα γίνουν με αίμα.