TEDxAthens: Κάθε φορά, πρώτη φορά

Φτάνουμε στην ημέρα του main event, η οποία με βρίσκει μέσα στο αμάξι, ξύπνιο από τα χαράματα, νιώθοντας πάλι αυτό το προαναφερθέν «σφίξιμο», αφενός λόγω του ενθουσιασμού μου αλλά παράλληλα και του άγχους για το πώς θα κυλούσε η μέρα. Όταν άρχισε σιγά σιγά να έρχεται ο κόσμος, ένιωσα μια περίεργη αίσθηση υπερηφάνειας καθώς συνειδητοποίησα πως όλοι περιμένανε πολλά από εκείνη την ημέρα. Ως εθελοντής στην ομάδα του Food τότε, ήξερα ότι είχα υπό την ευθύνη μου 1000 άτομα και όλα έπρεπε να κυλήσουν ρολόι έχοντας σιγουρευτεί πως όλοι οι παρευρισκόμενοι, ομιλητές και performers είχαν προμηθευτεί φαγητό.
TEDxAthens

Τα χρυσόψαρα είναι γνωστό τοις πάσι ότι διαθέτουν πολύ περιορισμένη μνήμη, υπολογίζεται περίπου στα 3 δευτερόλεπτα, αν και σύγχρονες έρευνες ενισχύουν την απομυθοποίηση αυτής της θεωρίας.

Για ποιο λόγο το αναφέρω αυτό;

Το TEDxAthens είναι ένας θεσμός με τον οποίο όταν καταπιάνεσαι, σίγουρα αποκτάς «μνήμη χρυσόψαρου» καθώς η αποστολή κάθε φορά, θα είναι διαφορετική και για να την εκτελέσεις θα πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες.

Ανατρέχοντας πίσω στις δικές μου αφετηρίες, συνειδητοποιώ ότι το μικρόβιο της αυτό-αναζήτησης και της εξερεύνησης ενυπήρχε πάντα μέσα μου, γι' αυτό και δεν μπορούσα ποτέ να ησυχάσω. Παρακολουθούσα συχνά-πυκνά αρκετές ομιλίες TED που με ενδιέφεραν και πάντα κατέληγα με ένα τεράστιο πάκο από σημειώσεις με αυτά που ήθελα να θυμάμαι. Το TED αποτελεί μια δεξαμενή γεμάτη με τόσες ιδέες που άπαξ και βουτήξεις, δεν μπορείς να σταματήσεις να κολυμπάς.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτάνει η μέρα όπου μια φίλη μού ανακοινώνει πως θα συμμετέχει στο TEDxAthens 2013 με θέμα «Αχαρτογράφητα Νερά | Uncharted Waters» ως εθελόντρια την ημέρα του event. Σε μηδενικό χρόνο ένιωσα ένα φοβερό σφίξιμο στο στομάχι. Έχω καταλήξει, πλέον, στο συμπέρασμα πως τέτοια συμπτώματα αποτελούν συναγερμούς του εγκεφάλου όταν θέλουμε κάτι πολύ ή, αντίθετα, όταν υπάρχουν έντονα συναισθήματα αποστροφής - στην προκειμένη το πρώτο ενδεχόμενο είχε μόλις ξυπνήσει μέσα μου.

Μιλώντας για «Συμπεράσματα | Conclusions» φτάνουμε στο 2014 όταν το επόμενο TEDxAthens είναι στα σκαριά και εγώ αποφασίζω να κάνω την επόμενη κίνηση ματ: δίχως ενστάσεις και ενδοιασμούς, κάνω την αίτησή μου για εθελοντής. Οι επόμενες μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά αφού εναγωνίως περιμένω απάντηση στη διχοτομική μου ερώτηση: «Ναι ή Όχι;». Η ροή της ιστορίας μέχρι το σημείο αυτό, νομίζω κάνει την απάντηση που δέχθηκα προφανή. Η χαρά μου ύστερα από το πολυαναμενόμενο τηλεφώνημα ήταν τέτοια, που δε μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του σπιτιού μου για να το προφτάσω στους γονείς μου-όχι δεν πρόκειται για «μνήμη χρυσόψαρου».

Γενικά, όταν γινόμαστε αποδεκτοί κάπου, από το friend request στο Facebook μέχρι την πιο σημαντική δουλειά, στο μυαλό μας αυτό εκλαμβάνεται πάντα ως ένα σημαντικό κατόρθωμα, μια προσωπική επιτυχία που, αυτόματα, δίνει ώθηση στην αυτοπεποίθηση και το δυναμισμό μας.

Με μεγάλες ποσότητες από αυτά τα 2 στοιχεία πήγα, λοιπόν, και εγώ στην πρώτη ημέρα γνωριμίας με την ομάδα που βρίσκεται πίσω από το TEDxAthens αλλά και με τους υπόλοιπους εθελοντές. Μόλις πέρασα το κατώφλι της αίθουσας, ήταν σαν να κλείδωσα απ' έξω αυτοπεποίθηση και δυναμισμό μαζί και αντί αυτών είχα ξεμείνει με την ταπεινοφροσύνη μου. Αντίκρισα άτομα που δεν είχα ξαναγνωρίσει, μια γενικότερη πολυκοσμία και οχλοβοή επικρατούσαν διάχυτες στο χώρο οπότε κι εγώ, με τη σειρά μου, μπήκα σε ένα silent mode παρατήρησης φτιάχνοντας το τεχνητό μου «οχυρό».

Νομίζω δεν πέρασαν πάνω από 2 ώρες όταν ξαφνικά είχα βρεθεί καθισμένος στη μέση μιας σκηνής και να ζωγραφίζω μαζί με τη νεοσύστατη 7μελή ομάδα μου, ένα γρίφο όπου έπρεπε να σχεδιάσουμε ώστε να ανακηρυχθούμε η νικήτρια ομάδα. Δεν τα καταφέραμε απ' ότι θυμάμαι αλλά γέλασα πολύ.

Φτάνουμε στην ημέρα του main event, η οποία με βρίσκει μέσα στο αμάξι, ξύπνιο από τα χαράματα, νιώθοντας πάλι αυτό το προαναφερθέν «σφίξιμο», αφενός λόγω του ενθουσιασμού μου αλλά παράλληλα και του άγχους για το πώς θα κυλούσε η μέρα. Όταν άρχισε σιγά σιγά να έρχεται ο κόσμος, ένιωσα μια περίεργη αίσθηση υπερηφάνειας καθώς συνειδητοποίησα πως όλοι περιμένανε πολλά από εκείνη την ημέρα. Ως εθελοντής στην ομάδα του Food τότε, ήξερα ότι είχα υπό την ευθύνη μου 1000 άτομα και όλα έπρεπε να κυλήσουν ρολόι έχοντας σιγουρευτεί πως όλοι οι παρευρισκόμενοι, ομιλητές και performers είχαν προμηθευτεί φαγητό.

Στον ελεύθερό μου χρόνο παρακολουθούσα μαζί με τους φίλους μου τις ομιλίες που είχα διαλέξει από πριν και αυτή ήταν και η πιο μαγική στιγμή της ημέρας. Καθισμένος στο θεωρείο του θεάτρου, χάζευα τον κόσμο ο οποίος είχε απορροφηθεί από την ομιλία και εγώ να σκέφτομαι «άραγε έχουν φάει όλοι;». Αυτή η αίσθηση ευθύνης είναι και η πεμπτουσία όλης της εμπειρίας, το ότι καλείσαι να αφήσεις πίσω εγωισμούς και καπρίτσια και να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητές σου. Η κορύφωση επήλθε όταν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των εθελοντών ανεβήκαμε συγκινημένοι επάνω στη σκηνή και αγκαλιασμένοι γιορτάζαμε το τέλος αυτής της ημέρας.

Το 2015 με καλεί να σκάψω πιο βαθιά και να κυνηγήσω κάτι πιο απαιτητικό. Έρχομαι σε επαφή με τα άτομα που είχα συνεργαστεί και αυτή τη φορά, πιο αποφασιστικός, διεκδικώ μια θέση στην οργανωτική ομάδα αλλά στο κομμάτι των social media αυτή τη φορά. Ύστερα από λίγο, διαπιστώνω πως το Messenger έχει ένα κόκκινο «1» υποδηλώνοντας ότι κάποιος μου είχε απαντήσει.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο τώρα: νέα ομάδα, νέος ρόλος και νέοι στόχοι. Βρίσκομαι στο στάδιο του «χρυσόψαρου», αυτά που εξήγησα στην αρχή. Η ευθύνη μεγαλύτερη, η όρεξη μου στο κόκκινο και το «σφίξιμο» πιο έντονο από ποτέ.

Φύγαμε.

*Το 7ο κατά σειρά TEDxAthens επιστρέφει στις 6 Φεβρουαρίου 2016. Για πρώτη φορά στο κέντρο της Αθήνας, στο Θέατρο Παλλάς και το CityLink, έρχεται με πολλές δυνατές αφηγήσεις, εκπληκτικές ιστορίες και καινούργιες ιδέες, που αναμένεται να χαρίσουν σε όλους όσους παραβρεθούν μια αξέχαστη εμπειρία. Η HuffPost Greece είναι χορηγός επικοινωνίας της εκδήλωσης. Μπορείτε να προμηθευτείτε το εισιτήριο σας από εδώ.