Η τελετή παράδοσης της Ολυμπιακής φλόγας στο Ρίο ντε Τζανέιρο στο Καλλιμάρμαρο ήταν μια ακόμη τρανή απόδειξη της ελληνικής ανικανότητας να μετατρέψει την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της σε κέρδος, οικονομικό και εθνικό ταυτόχρονα. Η τελετή, που μόνιμα επιμένει να παραπέμπει στην ροντήρεια αισθητική του 1930, μέσα στο μισοάδειο- μισογεμάτο Στάδιο μόνο με Έλληνες θεατές και με τις ελεεινές και παράνομες αφίσες της Αννίτας Πάνια και της Ναταλίας Γερμανού φάτσα-κάρτα στο πανέμορφο μνημείο, είναι η απόδειξη της θανατικής εσωστρέφειας που μαστίζει την Ελλάδα και αποκλείει οποιαδήποτε προοπτική για να καθιερωθούν ελληνικά brand names σε δεκάδες τομείς του πολιτισμού και της οικονομίας.
Αντίθετα, εδώ και χρόνια, η πολυήμερη διαδικασία αφής και παράδοσης της Ολυμπιακής φλόγας στους εκπροσώπους της εκάστοτε διοργανώτριας πόλης θα μπορούσε να αποτελεί ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, να προσελκύει στην Ελλάδα προσωπικότητες του αθλητισμού, του πνεύματος, λάτρεις των Ολυμπιακών αγώνων και φυσικά τουρίστες. Γιατί υπάρχουν πολλοί λάτρεις των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι ενώ δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν στην πόλη που διοργανώνονται κάθε τέσσερα χρόνια, έχουν, όμως, την δυνατότητα να έρθουν στην Ελλάδα για την τελετή αφής και παράδοσης της Ολυμπιακής φλόγας. Αυτό θα σήμαινε πολλαπλά οφέλη για την Ελλάδα και πρωτίστως έσοδα για την ελληνική τουριστική βιομηχανία.
Αντί, λοιπόν, να αναζητούνται κέρδη από την πολιτιστικό πλούτο της Ελλάδας, για μια ακόμη φορά διοργανώθηκε μια τελετή, που με εξαίρεση την αφή της φλόγας μέσα στον μυσταγωγικό αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, στα λοιπά δρώμενά της κατατρεχόταν από προχειρότητα, τσαπατσουλιά και προπαντώς παντελή έλλειψη οργανωμένης προώθησης εκτός τειχών της Ελλάδας ως ιδέας και ως προορισμού.
Έτυχε δύο φορές να πέσω πάνω στη λαμπαδηδρομία στους δρόμους της Αθήνας, πριν η φλόγα καταλήξει στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η πρώτη στην Ιερά οδό, το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας της τελετής παράδοσης, η δεύτερη στην Λεωφόρο Συγγρού το μεσημέρι λίγο πριν την άφιξή της φλόγας στο Καλλιμάρμαρο. Ένα τσούρμο περικυκλωμένο από αστυνομικά οχήματα όπου δεν παίρνεις είδηση ότι κάποιος τρέχει με την Ολυμπιακή φλόγα στο χέρι, τροχονόμους να κόβουν την κίνηση την τελευταία στιγμή και να ιδρωκοπούν ώστε να διαχειριστούν το κυκλοφοριακό πήξιμο, τα κορναρίσματα, τον εκνευρισμό ακόμη και τις ύβρεις σε μια πόλη παρατημένη στην τύχη της, βρώμικη, γκρίζα, τραυματισμένη και γεμάτη συνθήματα στους τοίχους.
Κοιτώντας αυτήν την made in Greece ακαταστασία στο όνομα της Ολυμπιακής φλόγας, θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει πριν μερικά χρόνια ο Γενικός Διευθυντής της ναυαρχίδας των ξενοδοχείων της Αθήνας, του Hilton Athens, Bart van de Winkel, ότι δηλαδή η Αθήνα χρειάζεται ένα με δύο μεγάλα γεγονότα κάθε χρόνο, ώστε να συγκεντρώνει τουρίστες από όλον τον κόσμο μόνο για την Αθήνα. Γιατί δυστυχώς, μέχρι σήμερα, όσες προσπάθειες έχουν γίνει από Γάλλους και Γερμανούς πράκτορες να λανσάρουν την Αθήνα ως weekend break destination και τους 12 μήνες του χρόνου απέτυχαν παταγωδώς.
Η τελετή αφής και παράδοσης της Ολυμπιακής φλόγας είναι μια χρυσή ευκαιρία για να πάψει η ελληνική πρωτεύουσα να είναι απλά σκάλα τουριστών για τα νησιά και την ενδοχώρα.
Η διοργάνωση κάθε τέσσερα χρόνια μιας λαμπρής γιορτής παράδοσης της Ολυμπιακής φλόγας μπορεί να στρέψει επάνω στην Αθήνα και στην Ελλάδα τα φώτα της δημοσιότητας και να φέρνει συνάλλαγμα.
Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται μακρόπνοος στρατηγικός σχεδιασμός μιας μεγάλης παραγωγής, από μια πολύ δημιουργική ομάδα με εξαιρετικούς συντελεστές, που θα ταξιδεύει μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες σε όλον τον κόσμο και θα διαφημίζει την Ελλάδα ως κοιτίδα πολιτισμού και σαν τουριστικό και εμπορικό προορισμό. Παρά το ότι η κληρονομιά που άφησαν οι επιτυχημένοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 2004 πετάχτηκε αμέσως μετά, κατευθείαν στα σκουπίδια, η Ελλάδα ακόμη και σήμερα έχει τη δυνατότητα να κερδίσει από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 για τους οποίους σπατάλησε εκατομμύρια. Και βέβαια ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί λογική, ψυχραιμία και συνεργασία από όλους, εμπλεκόμενους φορείς, τοπική αυτοδιοίκηση, υπουργεία, πολιτικές ηγεσίες και βέβαια υπευθυνότητα και σοβαρότητα από τους ίδιους τους Έλληνες.
Τέτοια εγχειρήματα, όσο και αν φαντάζουν αδύνατα στην καταθρυματισμένη και λοιδωρούμενη στο εξωτερικό ελληνική πραγματικότητα, αποτελούν τη μόνη δυνατότητα εξόδου της Ελλάδας από τη μακρόχρονη κρίση, τη μιζέρια και τον διχασμό που σέρνει μαζί της. Αλλιώς, η ελληνική τουριστική βιομηχανία θα περιοριστεί στις ενοικιάσεις ταρατσών και μπαλκονιών στα ξενοδοχεία πέριξ της πλατείας Συντάγματος, κάθε φορά που εμείς θα πλακωνόμαστε στην πλατεία.