Οι «σεισμικές» μεταλλαγές Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ

Αυτή τη στιγμή στις τάξεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος συμπαρατάσσονται τα πιο φτωχά κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας, τα οποία σταδιακά από τα χρόνια της κυριαρχίας Ρέιγκαν έχασαν την οικονομική δύναμή τους και μετατράπηκαν από μεσαία τάξη στη φτωχή τάξη των Αμερικανών αποκλεισμένων από το αμερικανικό όνειρο. Πρόκειται κυρίως για άτομα χαμηλής μόρφωσης, χωρίς ιδιαίτερα επαγγελματικά προσόντα, τα οποία ή δε μπορούν να βρουν δουλειά ή απασχολούνται στις χειρότερες θέσεις εργασίας. Συνδετικός τους κρίκος το μίσος κατά των μεταναστών, από όπου και αν προέρχονται, τους οποίους θεωρούν υπαίτιους της δικής τους φτώχιας.
Dominick Reuter / Reuters

Σαν τεκτονικές πλάκες μετακινούνται ιδεολογικά τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα στις ΗΠΑ, το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό. Αυτό είναι το συμπέρασμα παρακολουθώντας από κοντά εδώ στις ΗΠΑ τα συνέδρια των δύο κομμάτων. Πρώτο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Κλίβελαντ του Οχάιο έδωσε το χρίσμα στον Ντόναλντ Τραμπ και κατόπιν το Δημοκρατικό στην Φιλαδέλφεια στην Πενσυλβάνια έδωσε το χρίσμα στην Χίλαρι Κλίντον.

Οι Ρεπουμπλικάνοι ισχυρίζονται ότι η χώρα τους βρίσκεται στη διάλυση και στο χάος, ενώ οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ βγήκαν ισχυρές από το κραχ του 2008 και βρίσκονται ξανά στον δρόμο της ανάπτυξης. Δεν πρόκειται, όμως, για μια αντιπαράθεση άσπρου - μαύρου, η οποία θα βόλευε ιδιαίτερα στον Ντόναλντ Τραμπ. Αυτή τη στιγμή έχουν ανατραπεί τα δεδομένα όπως ισχύσαν επί δεκαετίες. Οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν το κόμμα των μορφωμένων, των επιχειρηματιών και των πλουσίων. Οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα των μειονοτήτων, των μεταναστών και κυριως των λιγότερο ευνοημένων.

Αυτή τη στιγμή στις τάξεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος συμπαρατάσσονται τα πιο φτωχά κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας, τα οποία σταδιακά από τα χρόνια της κυριαρχίας Ρέιγκαν έχασαν την οικονομική δύναμή τους και μετατράπηκαν από μεσαία τάξη στη φτωχή τάξη των Αμερικανών αποκλεισμένων από το αμερικανικό όνειρο. Πρόκειται κυρίως για άτομα χαμηλής μόρφωσης, χωρίς ιδιαίτερα επαγγελματικά προσόντα, τα οποία ή δε μπορούν να βρουν δουλειά ή απασχολούνται στις χειρότερες θέσεις εργασίας. Συνδετικός τους κρίκος το μίσος κατά των μεταναστών, από όπου και αν προέρχονται, τους οποίους θεωρούν υπαίτιους της δικής τους φτώχιας. Σε αυτήν την επιθετική κατηγορία ψηφοφόρων στηρίχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ για να αλώσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και να βάλει στο περιθώριο τις ελίτ που το έλεγχαν και εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των ψηφοφόρων από τους οποίους οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να αλιεύσουν ψήφους.

Αντίθετα, το Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε σταδιακά και ιδιαίτερα με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα να αυξήσει τις δεξαμενές από τις οποίες αντλεί ψηφοφόρους. Στη διάρκεια αυτού του συνεδρίου των Δημοκρατικών από το πόντιουμ μίλησαν πολίτες που μερικά χρόνια πριν ήταν αδιανόητο να τους δοθεί μικρόφωνο, όπως η αρχηγός της αστυνομίας του Ντάλλας στο Τέξας, η οποία εκτός από γυναίκα είναι λατίνα και δηλώνει λεσβία, ο μουσουλμάνος μετανάστης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα του οποίου ο γιος σκοτώθηκε υπηρετώντας στον αμερικανικό στρατό, η ακτιβίστρια στα θέματα των ομοφυλοφίλων που έκανε αλλαγή φύλου από άνδρα σε γυναίκα.

Και δεν ήταν μόνο αυτοί, αλλά εμφανίστηκαν και πρώην Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι αποχώρησαν από τις τάξεις του κόμματός τους, μην αντέχοντας την ιδιοσυγκρασία του Ντόναλντ Τραμπ. Εξέχον παράδειγμα ο πρώην Ρεπουμπλικανός δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ. Αυτή τη στιγμή οι Δημοκρατικοί είναι σε θέση να πείσουν τον μεσαίο, σκεπτόμενο, διστακτικό και ανεξάρτητο Αμερικανό ότι είναι καλύτεροι στα θέματα εθνικής ασφάλειας και στη δημιουργία θέσεων εργασίας, σημεία στα οποία επί χρόνια οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν το αδιαμφισβήτητο.

Η ουσιαστική προεκλογική μάχη που ξεκινά από τώρα μέχρι το τέλος Οκτωβρίου έχει σαν στόχο να καταφέρει να φέρει στην κάλπη Αμερικανούς πολίτες, όπως αφροαμερικανούς, λατίνους και νεώτερες κατηγορίες μεταναστών (π.χ. Κορεάτες) που αδιαφορούν για την ψήφο τους, θεωρώντας ότι αυτή δεν αποτελεί μέσο πίεσης για αλλαγές στο βιοτικό τους επίπεδο. Πρώτη φορά που αυτή η κατηγορία Αμερικανών έκανε μαζική την εμφάνισή της ήταν το 2008 όταν επέλεξε για πρόεδρο των ΗΠΑ τον Μπαράκ Ομπάμα.

Αυτή τη στιγμή, όμως, η Χίλαρι Κλίντον δε διαθέτει τέτοιου είδους δυναμική. Εκπροσωπεί την ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος και το αμερικανικό κατεστημένο, όπως την Γουόλ Στριτ, τις αμυντικές βιομηχανίες και τις εταιρίες λόμπι. Για να καταφέρει να πείσει τους Αμερικανούς να σηκωθούν από τον καναπέ και να την ψηφίσουν χρειάζεται την παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό, απλά, σημαίνει ότι η προεκλογική ατζέντα με την οποία θα κινηθεί θα έχει πολύ πιο αριστερές θέσεις από εκείνες που εκπροσωπεί η ίδια και ο σύζυγός της. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι στο ίδιο κόμμα θα συνυπάρχουν το κατεστημένο και οι αριστερές διεκδικήσεις, κάτι που δεν έχει προϋπάρξει μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ και θα οδηγήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε ακόμη βαθύτερη κρίση.

«Μην πιστεύετε κανέναν άλλον. Είμαστε η σπουδαιότερη χώρα επί Γης», είπε περήφανα την πρώτη μέρα του συνεδρίου στους Δημοκρατικούς η Μισέλ Ομπάμα, η οποία ετοιμάζεται να ριχτεί στην μάχη των ψήφων υπέρ της Χίλαρι. Στόχος να ακυρωθεί ο δυϊσμός του Τραμπ δυνατοί - αδύναμοι, νικητές - χαμένοι. Στους επόμενους τρεις μήνες αμείλικτης σύγκρουσης Τραμπ - Χίλαρι θα φανεί αν στο τέλος νικητής θα είναι η ελπίδα, το σλόγκαν Hope του Μπαράκ Ομπάμα που ενέπνευσε σε εκατομμύρια Αμερικανούς το 2008 και άλλαξε τις ΗΠΑ για πάντα.

Δημοφιλή