Φωτογράφιση αποστολής υψομέτρου στα Ιμαλάια

Τα 5.000μ. είναι το ανώτατο όριο στο οποίο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Από το υψόμετρο αυτό και πάνω τα κύτταρα δεν ανανεώνονται και το σώμα συνεχώς φθίνει, και ποτέ δεν ξεκουράζεται όσο και αν κοιμάσαι, λόγω της έλλειψης οξυγόνου - από 45% στo ABC έως 35% στις κορυφές - αφήνοντας τον εγκέφαλο χωρίς αρκετό οξυγόνο, με αποτέλεσμα το συνεχές άγχος της σκέψης και του σώματος, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου. Οι ανάσες είναι περισσότερες και γρηγορότερες και η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα - οι εισπνοές παγωμένες και απόλυτα ξηρές και οι εκπνοές με υγρό ζεστό αέρα, με συνεχή απώλεια υγρών και θερμότητας.
miljko via Getty Images

Φαντάσου ότι βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον όπου τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Ο αέρας δεν είναι αρκετός για να αναπνεύσεις, το νερό δεν σε ξεδιψάει, η τροφή δεν αποδίδει όσο και αν φας, ο ύπνος δεν ξεκουράζει και η σωματική ακεραιότητα δεν είναι ποτέ δεδομένη. Και ότι θα πρέπει να ζήσεις εκεί ένα μήνα φωτογραφίζοντας, στα 5.700μ. υψόμετρο και πάνω, σε υποτυπώδεις συνθήκες διατροφής, υγιεινής και άνεσης. Κάπως έτσι είναι να είσαι φωτογράφος σε ορειβατική-χιονοδρομική αποστολή στα Ιμαλάια, όπως αυτή της Dynafit με τους γρηγορότερους σκιέρ του κόσμου, επιδιώκοντας νέα ρεκόρ ανάβασης σε δύο κορυφές άνω των 8.000μ., την κάθε μια σε 24 ώρες, μετά την απαραίτητη διαδικασία εγκλιματισμού ενός μήνα.

Η πρόσβαση και μόνο μέχρι εκεί κράτησε σχεδόν δύο εβδομάδες. Από την πολύβουη και ζεστή Κατμαντού, στα πυκνά τροπικά δάση του Νεπάλ - σε καρότσες τζιπ αλλά και πεζοί λόγω τεράστιων κατολισθήσεων στο μοναδικό οδικό πέρασμα, μέσα σε καταιγίδες, κρεμαστές πεζογέφυρες, λασπωμένα ρυάκια με βδέλλες - στα ψυχρά και άνυδρα υψίπεδα του Θιβέτ, με τις αχανείς και άγονες στέπες, στην βόρεια βάση του Έβερεστ για εγκλιματισμό, μέχρι την απόκοσμη κατασκήνωση βάσης (Advanced Basecamp, ABC) στα 5.700μ. της πρώτης «οχτάρας» κορυφής Shisha Pangma στα Ιμαλάια - πάντα με μια μηχανή στο χέρι και όλο τον φωτογραφικό εξοπλισμό και το laptop στην πλάτη.

Ήμασταν η πρώτη αποστολή στο βουνό μετά τους μουσώνες και έπρεπε μόνοι μας να βρούμε την ασφαλέστερη διαδρομή στους λαβύρινθους των παγετώνων, να στήσουμε σταθερά σχοινιά ασφαλείας όπου οι πλαγιές είχαν κρεβάς (φανερά ή κρυφά παγετωνικά ρήγματα με βάθος αρκετών δεκάδων μέτρων), στήνοντας σταδιακά τις ψηλές κατασκηνώσεις εγκλιματισμού προς την κορυφή, χωρίς Sherpas (ντόπιοι ορειβάτες-βαστάζοι) ή συμπληρωματικό οξυγόνο, όπως συνηθίζουν σχεδόν όλες οι κλασικές αποστολές. Αντ' αυτού κινούμασταν με καθαρά αθλητικό αλπικό στυλ, με ορειβατικά σκι για γρηγορότερη προώθηση. Στην ανάβαση δε βουλιάζεις στο χιόνι όπως όταν περπατάς και στην κατάβαση, αν και σταματάς αναγκαστικά κάθε μερικές στροφές για να πάρεις βαθιές ανάσες, κινείσαι ταχύτερα και εξοικονομείς χρόνο και ενέργεια.

Τα 5.000μ. είναι το ανώτατο όριο στο οποίο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Από το υψόμετρο αυτό και πάνω τα κύτταρα δεν ανανεώνονται και το σώμα συνεχώς φθίνει, και ποτέ δεν ξεκουράζεται όσο και αν κοιμάσαι, λόγω της έλλειψης οξυγόνου - από 45% στo ABC έως 35% στις κορυφές - αφήνοντας τον εγκέφαλο χωρίς αρκετό οξυγόνο, με αποτέλεσμα το συνεχές άγχος της σκέψης και του σώματος, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου. Οι ανάσες είναι περισσότερες και γρηγορότερες και η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα - οι εισπνοές παγωμένες και απόλυτα ξηρές και οι εκπνοές με υγρό ζεστό αέρα, με συνεχή απώλεια υγρών και θερμότητας.

Το μόνο διαθέσιμο νερό είναι λιωμένος πάγος και χιόνι, αλλά δεν σε ξεδιψάει γιατί είναι σαν αποσταγμένο, χωρίς μέταλλα, όμως λόγω των συνεχών απωλειών το σώμα χρειάζεται την τριπλάσια τουλάχιστον ποσότητα καθημερινά για να επιβιώσει. Ο μεταβολισμός αυξάνει κατακόρυφα και η ανάγκη πρόσληψης τροφής είναι τεράστια, ο εγκέφαλος όμως αντιθέτως δίνει διαρκώς σήμα κορεσμού. Ο ύπνος στον υπνόσακο άβολος, είσαι σε υπερένταση λόγω ταχυκαρδίας και συνήθως βλέπεις εφιάλτες. Λόγω της συνεχής ενυδάτωσης έχεις την μόνιμη ανάγκη της τουαλέτας. Η μύτη βουλώνει λόγω κρύου και αναπνέεις από το στόμα, αλλά ο λαιμός στεγνώνει και η γλώσσα κολλάει στον ουρανίσκο και ξαφνικά πνίγεσαι. Ο βήχας κάποιες νύχτες απλά δεν σταματούσε και δεν υπήρχε τίποτε να τον καταπραΰνει. Τόσο που πόναγαν τα πνευμόνια και μάτωνε το σάλιο.

Οι επικείμενοι κίνδυνοι πολλοί. Από χιονοστιβάδες, κρεβάς, κατολισθήσεις και κεραυνούς, μέχρι αφυδάτωση, ηλίαση και θερμοπληξία (πέτυχα έως +36˚C στα 6.000μ.), τύφλωση από την ένταση του ήλιου, υπερβολικό κρύο, αποπροσανατολισμός (να χαθείς δηλαδή) και νόσο υψομέτρου, με ανύπαρκτη υποδομή διάσωσης μιας και τα ελικόπτερα απαγορεύονται στο Θιβέτ από τις κινεζικές αρχές.

Το να κρατήσεις ασφαλή, λειτουργικό και άμεσα προσβάσιμο 15 κιλά φωτογραφικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού σε υγρασία, σκόνες και κρύο, αλλά και η επεξεργασία, αποθήκευση και αποστολή των φωτογραφιών μέσω δορυφορικής σύνδεσης και η φόρτιση των μπαταριών ήταν μια καθημερινή πρόκληση για 1,5 μήνα. Είχα μια ένταση γιατί δεν ήμουν σίγουρος για το πως θα αντεπεξέλθει ο εξοπλισμός στις ιδιαίτερες αυτές συνθήκες. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλοί δίσκοι υπολογιστών HDD (με κινητά μέρη) έχουν καταστραφεί λόγω της χαμηλής πυκνότητας αέρα στα μεγάλα υψόμετρα, οπότε είχα εξοπλιστεί μόνο με δίσκους SSD (χωρίς κινητά μέρη). Τα κινητά τηλέφωνα χάσανε πολύ σύντομα το σήμα τους, πριν καν φτάσουμε στο βουνό. Ένας μήνας ηρεμίας χωρίς κλήσεις, email, social media, ενημέρωση...

Οι προσπάθειες όλων ήταν τεράστιες οπότε χρειαζόμασταν επίσης και αρκετές ενδιάμεσες ημέρες ξεκούρασης στο ABC, με σωστότερη διατροφή και ενυδάτωση. Συνολικά μια τέτοια μακρά διαμονή στο υψόμετρο χρειαζόταν εκτός από σωματική αντοχή, πολύ υπομονή και ψυχική ισορροπία. Είναι πολύ σημαντικό να σκαρφαλώνεις με φίλους από άλλες δύσκολες αναβάσεις στο παρελθόν. Ο καθένας στην ομάδα μας ήταν προσεκτικά επιλεγμένος, με εμπειρία, ενθουσιασμό, χαρά και γερή θέληση. Αυτό όμως που εν τέλει προσδιορίζει την περιπέτεια είναι το υπαρκτό ρίσκο κινδύνου και συμμετέχοντας σε μια ορειβατική αποστολή υψομέτρου, θέτει και αναλαμβάνει ο καθένας τους δικούς του περιορισμούς και δεσμεύσεις. Δυστυχώς η αποστολή μας κατέληξε σε τραγωδία, αφού δύο από τους τρεις αθλητές «χάθηκαν» μέσα σε χιονοστιβάδα ακριβώς πριν την κορυφή και ένα τέταρτο μέλος τραυματίστηκε βαριά, καταφέρνοντας όμως τελικά να επιβιώσει.

Στο Navarino Challenge, αν και τελείως διαφορετικό project από τα ορειβατικά, βρίσκω κοινά θεμελιώδη στοιχεία, όπως η προσωπική μου πρόκληση να αντεπεξέλθω φωτογραφικά, το πνεύμα συνεργασίας των συντελεστών, αλλά κυρίως την χαρά και τον ενθουσιασμό των συμμετεχόντων - σε όποιο άθλημα και αν είναι!

Η HuffPost Greece είναι χορηγός επικοινωνίας στο "Navarino Challenge" το οποίο θα πραγματοποιηθεί 9-11 Σεπτεμβρίου 2016 στη Μεσσηνία. Δείτε περισσότερα στη σελίδα του "Navarino Challenge" στο Facebook.