Η Έμμα, η κόρη της και η πολική αρκούδα έξω από τα γραφεία της Shell στο Λονδίνο
Όσο το Λονδίνο κοιμόταν χθες το βράδυ, η κόρη μου κι εγώ βοηθήσαμε να μετακινήσουμε μια τεράστια πολική αρκούδα στους άδειους δρόμους της. Υπήρχαν στιγμές που δεν είμαστε σίγουρες αν είχαμε ξυπνήσει εντελώς. Υπάρχει κάτι το ονειρώδες στα μεγάλα μαύρα μάτια αυτού του ευγενικού γίγαντα, μια σαγηνευτική ματιά σε ένα κόσμο μακρυά από δω. Επισκέφθηκα την Αρκτική πέρσι και από τότε έχει χαραχτεί βαθιά στο υποσυνείδητό μου. Είμαστε σήμερα εδώ για να σταματήσουμε τη Shell να τρυπάει στους μισολιωμένους πάγους της. Θέλουμε να σταματήσουμε αυτό τον εφιάλτη, προτού παγιωθεί αυτή η κατάσταση.
Δεν κατασκεύασα εγώ αυτή την καταπληκτική αρκούδα και δεν είμαι καμιά καλή με τις μαριονέτες, οπότε η μικρή μου συνεισφορά στη σημερινή δράση ήταν ένα ποίημα. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ αν θέλετε. Προσπαθώ να φανταστώ τι θα έλεγαν οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το κτήριο στα εγγόνια τους σχετικά με αυτό που έκαναν.
Καθώς ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει πόσο μεγάλο ήταν το θέμα της κλιματικής αλλαγής, και πώς επρόκειτο να επηρεάσει ολοκληρωτικά τις ζωές μας, εκμεταλλεύτηκαν το λιώσιμο των πάγων για βρουν περισσότερο πετρέλαιο. Σε μια από τις τελευταίες άγριες περιοχές του κόσμου έβαλαν τα τρυπάνια τους στον πυθμένα της θάλασσας, ψάχνοντας για μια νέα πηγή κέρδους. Μπορούμε να σκεφτούμε την επιστήμη της κλιματικής αλλαγής ή να εξετάσουμε τους κινδύνους μιας πετρελαιοκηλίδας σε παγωμένα νερά.
Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτό είναι επίσης ένα ηθικό ζήτημα, μια επιλογή που αντιμετωπίζουμε μαζί. Σε κάποιο σημείο θα πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή και να διαλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε. Η Shell έχει τραβήξει μια αόρατη γραμμή γύρω από το κτήριο της έχοντας προσφύγει σε ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της Greenpeace. Σήμερα αποφάσισα να υπερβώ αυτή τη τη γραμμή.
Η Έμμα πριν ένα χρόνο, στο ταξίδι στην Αρκτική, που της άλλαξε τη ζωή
Ξέρω ότι θα με πουν αφελή ή υποκρίτρια, ή και τα δύο. Ο κόσμος χρειάζεται πετρέλαιο και όλοι οδηγούμε αυτοκίνητα. Αλλά τα πράγματα αλλάζουν με εντυπωσιακή ταχύτητα. Η Silicon Valley κατασκευάζει ηλεκτρικά αυτοκίνητα σε αφθονία. Οι μπαταρίες βελτιώνονται συνεχώς και σύντομα θα βρίσκονται στα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις μας.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα μέλλον όπου η αντλία του πετρελαίου θα αποτελεί ένα έκθεμα μουσείου μπροστά στο οποίο τα παιδιά θα σαστίζουν. Αλλά η Shell θέλει να πιστεύουμε ότι αυτό το όραμα για το μέλλον είναι αδύνατο, ότι η ανανεώσιμη ενέργεια είναι μια ουτοπία που θα σβήσει. Στην ουσία μας ζητάνε να τους εμπιστευτούμε στην πρόβλεψη που κάνουν για το μέλλον. Μια εταιρεία που έχει κερδίσει δισεκατομμύρια από το πετρέλαιο και τη βενζίνη θέλει να πιστέψουμε ότι τα ορυκτά καύσιμα είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να δουλέψει. Σας συμβουλεύω το εξής: μην τους εμπιστεύεστε. Δεν σκέφτονται το συμφέρον σας κατά βάθος.
Η Έμμα σήμερα στη διάρκεια της ομιλίας της
Η Greenpeace λέει πως θα κρατήσει το Aurora (την τεράστια πολική αρκούδα) εδώ όσο η Shell διατηρεί την εξέδρα (άντλησης πετρελαίου) της στην Αρκτική. Αυτό μπορεί να κρατήσει για μέρες ή βδομάδες. Η κόρη μου κι εγώ θα τους υποστηρίζουμε μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους που πρόσκεινται σε αυτό το κίνημα. Είμαι περήφανη που είμαι εδώ, περήφανη για την κόρη μου και περήφανη για αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους γύρω μου.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι η καταστροφή του κόσμου μας είναι αναπόφευκτη, κι ότι είμαστε αδύναμοι να σταματήσουμε εταιρείες όπως η Shell να τον καταστρέφουν. Αντιθέτως, πιστεύω ότι είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να ξανακερδίζουν δύναμη από τις επιχειρήσεις που έχουν τόση πολλή. Ακούμε για «κρίσιμη καμπή» στην Αρκτική, αλλά αυτή τη φορά μπορεί να υπάρχει κάτι θετικό. Τα όμορφα λόγια της Arundhati Roy ηχούν σήμερα γύρω μας: «Ένας άλλος κόσμος όχι μόνο είναι πιθανός, αλλά είναι ήδη στο δρόμο. Σε μια ήσυχη μέρα μπορώ να τον ακούω να αναπνέει».
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη HuffPost UK στις 2/09/15 και μεταφράστηκε στα Ελληνικά.