1. Έκλεισα το facebook και όλα τα social media για 10 ημέρες και διάβασα 5 βιβλία! Καθάρισα λίγο τον «πνευματικό» μου ουρανίσκο όπως μου είπε μια φίλη και έκανα σχέδια επί χάρτου. Με μολύβι και ξύστρα! Ναι ο Σεπτέμβριος είναι η δική μου αρχή της χρονιάς!
2. Ξενύχτησα κι εγώ μαζί με εκατομμύρια Έλληνες-εντός κι εκτός Ελλάδος- βλέποντας βουλή!
3. Ένιωσα ένα τεράστιο άγχος μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε αυτή τη χώρα για το τι θα γίνει με τις ζωές μας... (τα πορτοφόλια μας είναι τρύπια εδώ και χρόνια).
4. Είδα ανθρώπους να φεύγουν από τη χώρα τους με παιδιά στην αγκαλιά, μέσα σε βάρκες και σαπιοκάραβα για να προλάβουν να σωθούν. Επιβεβαίωσα την άποψη ότι το φασισταριό στην χώρα μου δεν είναι καινούρια ιστορία, ούτε προέκυψε λόγω κρίσης. Οι κακοί άνθρωποι ήταν πάντα κακοί άνθρωποι απλά τώρα εκφράζουν την κακία τους ανοιχτά. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιον που βγάζει όλο του το μίσος σε έναν κατατρεγμένο;
5. Έμαθα τι σημαίνει ιστορία από τον 11χρονο γιο μου! Βλέποντας Βουλή και μια σειρά ντοκιμαντέρ (ναι παίζει κι άλλα πράγματα το κανάλι) με τίτλο «Μεγάλες Μάχες» συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν ήξερα για τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ο γιος μου τα ήξερε. (Πραγματικά ψάξτε να δείτε αυτά τα ντοκιμαντέρ.)
6. Διάβασα το εξαιρετικό βιβλίο «HHhH» του Laurent Binet (εκδόσεις Κέδρος) και διαπίστωσα -από μια υποσημείωση του συγγραφέα- ότι οι Γάλλοι από το 1960 και μετά γιορτάζουν κάθε χρόνο την εθνική αντίσταση με διαγωνισμούς που κάνουν στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας τους. Για να μαθαίνουν τα παιδιά. Τιμούν με αυτό τον τρόπο τους ανθρώπους που πολέμησαν για τη χώρα τους στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εμείς; Εμείς τους αντιστασιακούς τους ξέρουμε; Τους τιμήσαμε ποτέ; Κι έρχεται η απάντηση: εμείς τους αντιστασιακούς τους κυνηγήσαμε και μετά τον πόλεμο μπήκαμε σε εμφύλιο. Κι αυτό είναι αφοπλιστικό. Βλέποντας όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι από δημοψήφισμα και μετά, νομίζω δεν βγήκαμε ποτέ από αυτόν τον «πόλεμο» (Δες και παρακάτω).
7. Βράδυ του Ιουλίου σε ταβερνάκι. Με δροσιά και ωραία φαγητάκια. Μια από τις λίγες εξόδους αυτού του καλοκαιριού. Φεγγαράκι, θάλασσα, ουζάκια. Τέλεια! Ξαφνικά ακούγεται εκκωφαντική-δεν θα την πω μουσική- φασαρία. Ένα ραδιόφωνο παίζει πολύ δυνατά. Έρχεται ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας και μας ζητά να αλλάξουμε τραπέζι για να μη μας ενοχλεί η μουσική.
-Δεν είναι δική σας;
-Όχι είναι των από πάνω. Κάθε φορά που φεύγουν από το σπίτι βάζουν τέρμα το ραδιόφωνο.
-Γιατί;
-Δεν ξέρω. Ζητώ συγνώμη. Όταν έχει πολύ κόσμο δεν το καταλαβαίνουν οι πελάτες, από τη φασαρία.
Χαμογελάμε από αμηχανία και γεμάτοι απορία. Στο ραδιόφωνο παίζει Γονίδης: Γιατί χλαις; Και σκάμε στα γέλια.
8. Έζησα την άδεια, σχεδόν έρημη και κάπως creepy γοητευτική Θεσσαλονίκη του Αυγούστου. Άκουσα τζιτζίκια στο κέντρο και δυνατό τον ήχο των αεροπλάνων που πηγαινο-έρχονταν φίσκα στους τουρίστες. Το πιο σουρεάλ: παραμονή του 15Αύγουστου στην άδεια πόλη: 200 και βάλε άνθρωποι κάνανε λιτανεία εικόνας στο κέντρο με φιλαρμονική και κεριά όπως στον επιτάφιο το Πάσχα.
9. Βούτηξα στην άγια θάλασσα. Προσκύνησα το μπλε και φίλησα το αλάτι. Κι αυτό φτάνει. Ε;
10. Έριξα τρελό γέλιο με κυρία περασμένης ηλικίας και αποδεδειγμένης σοφίας στο σούπερ μάρκετ:
-Έσκασα κορίτσι μου αυτό το καλοκαίρι, έσκασα: δεν με πιάνουν ούτε τα κλιματιστικά, ούτε οι ανεμιστήρες.
-Κι εγώ! Θέλετε να πάμε στα ψυγεία με τα γιαούρτια να κάτσουμε λίγο; είναι τέλεια...
Και πήγαμε!