Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος

Όλοι έχουμε θυμό, αγανάκτηση και πιστεύουμε οτι αδικούμαστε καθημερινά από τις επιλογές και τις δράσεις της κυβέρνησης. Ωστόσο επειδή η λειτουργικότητα μίας χώρας είναι αλυσιδωτή, αν καταλαμβάναμε δρόμους ή κυβερνητικά κτήρια ή νοσοκομεία, η χώρα θα παρέλυε στο λεπτό, προσφέροντας μηδαμινό συμφέρον. Μία κίνηση διαμαρτυρίας, πρέπει να έχει συμβολικό και όχι απόλυτο χαρακτήρα. Η πίεση που θα ασκηθεί θα είναι εξίσου δυνατή αν αποκλεισθούν κομβικοί δρόμοι σε μη ώρες αιχμής, ενώ παράλληλα θα έφερνε σύμμαχο στο πλευρό των αγροτών, τον μεγαλύτερο δικαστή, τον λαό.
sooc

Η περίπτωση της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης πολλών επιστημόνων, λόγω των εντυπωσιακών χαρακτηριστικών που αυτή διαθέτει.

Διαθέτει έναν προβληματισμένο, κατατρεγμένο αλλά μαχητικό λαό, που δεν διστάζει να διεκδικήσει όλα όσα δικαιωματικά του ανήκουν. Ένα μεγάλο μέρος του λαού αυτού μπορεί να περιγραφεί με έναν γνωστό νεο-ελληνικό μύθο.

Κάποτε λοιπόν, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που από επιλογή ή μη, έγιναν αγρότες. Θέλοντας λοιπόν να βγάλουν τα προς το ζην, ζήτησαν την βοήθεια της κυρίας Ευρώπης και των πακέτων ενίσχυσης που αυτή παρείχε. Αυτοί οι άνθρωποι, έκαναν τόσο ορθολογική διαχείριση των πόρων που έλαβαν, σε βαθμό που όχι μόνο ανέπτυξαν τις αγροτικές τους καλλιέργειες, αλλά κατάφεραν μέχρι και να αποταμιεύσουν και να επενδύσουν στους ίδιους, κατα βάση με μέσα κινητά, τεσσάρων τροχών, αλλά και με ακίνητα, εννενηντατεσάρων, τετραγωνικών.

Ανήκοντας στις ομάδες επαγγέλματος οι οποίες επηρέαζονται από τις δυνάμεις της αγοράς, συχνά χρειάστηκε να πολεμήσουν για την διεκδίκηση του δίκιου τους. Συχνά, το κυβερνητικό ψωμί τελείωνε και δεν έμενε γι'αυτούς πια παντεσπάνι. Πώς να καταρριφθεί όμως η δύναμη της συνήθειας και αντε να επιστρέψεις στο ψωμί αν εχεις γευτεί το παντεσπάνι..

Βέβαια δεν ήταν έτσι όλοι. Κάποιοι στάθηκαν λιγότερο τυχεροί, περισσότερο ταπεινοί, και καλλιεργώντας τη γη τους με ό,τι μέσα είχαν, προσπαθησαν να τα βγάλουν πέρα, κόντρα σε κούραση, κακοκαιρίες και αυξομειώσεις των τιμών της αγοράς.

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στους αγρότες, δημιουργήθηκε ένα νέο πανελλαδικό μέτωπο. Αποφασισμένοι και αγανακτισμένοι, πολλοί αγρότες πήραν για άλλη μια φορά, την κατάσταση ή το τιμόνι, για να ακριβολογούμε, στα χέρια τους και κατέλαβαν κεντρικούς δρόμους των πόλεων. Η διαμαρτυρία τους επεκτάθηκε και στους κόμβους των αεροδρομίων, μπλοκάροντας την συγκοινωνία της πόλης και προκαλώντας ενα κυκλοφοριακό χάος, στερώντας την δυνατότητα χιλιάδων πολιτών να πάνε στην δουλειά τους και να ταξιδέψουν, ενώ η πρόσβαση στα ασθενοφόρα επιτρεπόταν σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις.

Γιατί όμως κανείς δεν παρεμβαίνει;

Αρχικά, κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να υποβάλλει μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Ωστόσο, δεδομένου του κόστους, της χρονοβόρας διαδικασίας και της ανισότητας δυνάμεων των μερών, η άμεση ανταπόκριση μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότερα μέσω του εισαγγελέα.

Ο εισαγγελέας, σταθμίζει τα έννομα αγαθά που προσβάλλονται. Δηλαδή, την άσκηση του δικαιώματος του απεργείν ή της διαμαρτυρίας για προάσπιση των δικαιωμάτων, και το άλλο, το δημόσιο συμφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, η παρακώλυση συγκοινωνιών αποτελεί ποινικά κολάσιμη πράξη, πλημμεληματικού χαρακτήρα και επισύρει ποινές φυλάκισης.

Όλοι έχουμε θυμό, αγανάκτηση και πιστεύουμε οτι αδικούμαστε καθημερινά από τις επιλογές και τις δράσεις της κυβέρνησης. Ωστόσο επειδή η λειτουργικότητα μίας χώρας είναι αλυσιδωτή, αν καταλαμβάναμε δρόμους ή κυβερνητικά κτήρια ή νοσοκομεία, η χώρα θα παρέλυε στο λεπτό, προσφέροντας μηδαμινό συμφέρον. Μία κίνηση διαμαρτυρίας, πρέπει να έχει συμβολικό και όχι απόλυτο χαρακτήρα. Η πίεση που θα ασκηθεί θα είναι εξίσου δυνατή αν αποκλεισθούν κομβικοί δρόμοι σε μη ώρες αιχμής, ενώ παράλληλα θα έφερνε σύμμαχο στο πλευρό των αγροτών, τον μεγαλύτερο δικαστή, τον λαό.

Στην Ελλάδα ωστόσο, το απεργείν είναι ισχυρότερο μέσο από το ενεργείν. Το μέσο αυτό, συνδυασμένο με ένα σαθρό σύστημα δικαιοσύνης, δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για αεργείν. Κάθε τέτοιο περιστατικό επιβεβαιώνει πως οι δημοκρατίες πρέπει να προτρέπουν τον κρατικό παρεμβατισμό, και συγκεκριμένα την παρέμβαση των εισαγγελέων, πόσο μάλλον σε περιπτώσεις συνειδησιακά απολίτιστων.

Γιατί είναι μεν αναφαίρετο το δικαίωμα του απεργείν αλλά όχι όταν γίνεται κατάχρηση αυτού, σε βάρος άλλων, σε βάρος της υγείας, της ασφάλειας και της εργασίας.

Δημοφιλή