Στη Γηραιά Ήπειρο του εικοστού πρώτου αιώνα, οι πολιτισμικές αξίες του παρελθόντος πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το κοινό όραμα της ένωσης, μοιάζουν ξεχασμένες στα σκονισμένα ντουλάπια των ιστορικών. Ο αποστασιοποιημένος παρατηρητής βλέπει να διαδραματίζεται μια ατέρμονη πράξη σ' ένα θέατρο θαρρείς του παραλόγου που τελικά δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο σε μια αδιέξοδη προσμονή ενός καλύτερου μέλλοντος που δεν έρχεται ποτέ! Οικονομική δυσπραγία, διαβουλεύσεις χωρίς αληθινό διάλογο, πολιτική ανεπάρκεια, έντονα προβλήματα στη διαχείριση των ανθρώπων που έρχονται ως πρόσφυγες στη χωρική της αρμοδιότητα, δυσθεώρητες διαφορές στις αντιλήψεις που οδηγούν σε ατελέσφορες συζητήσεις κι αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως τα μεγάλα κεφάλια της Ευρώπης είναι ανίσχυρα και δεν μπορούν πια να διαχειριστούν το όραμα των ιδρυτών της!
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, μιλώντας στην Κρήτη και σε ακροατήριο που υπήρχαν επιφανείς Γερμανοί, τους είπε για μια ηλικιωμένη γυναίκα «...που πηγαίνει στο νεκροταφείο και ανάβει τα καντήλια για τους Γερμανούς που έχουν ταφεί στην Κρήτη. Και όταν τη ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό εκείνη απάντησε: Παιδάκι μου, αυτοί δεν έχουν την μανούλα τους να τους ανάψει το καντήλι». Αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα είναι η ουσία της Ευρώπης, την οποία έχει ξεχάσει το γραφειοκρατικό καθεστώς των Βρυξελλών, που έχει πια επικεντρωθεί στα νούμερα, στις στατιστικές και στις μικροπολιτικές επιδιώξεις ξεχνώντας τη φιλοσοφία πάνω στην οποία στηρίζονται οι βάσεις της. Ο σκοπός της ενωμένης Ευρώπης δεν είναι να εξυπηρετήσει κάποιον τρίτο, αλλά τους πολίτες της κι όσους βεβαίως έχουν την ανάγκη της. Αλλά, τα γεγονότα δείχνουν πως δεν κινείται σ' αυτή την κατεύθυνση. Θα ήταν εύκολο βεβαίως να αρχίσει κανείς να ρίχνει τις ευθύνες δεξιά κι αριστερά, δεν είναι όμως έτσι. Οι ευθύνες είναι πρωτίστως δικές μας!
Επί σειρά ετών, οι εκπρόσωποι που εμείς επιλέξαμε να στείλουμε στην Ευρώπη προχώρησαν στη λήψη αποφάσεων που δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές για το μέλλον μας. Αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε τους ίδιους! Επί σειρά ετών, μας επιβλήθηκαν πολιτικές και μέτρα, τα οποία όχι μόνο ο κοινός νους αδυνατούσε να κατανοήσει αλλά ακόμα κι οι ειδήμονες! Αλλά συνεχίσαμε να τα αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα! Επί σειρά ετών, η υποβάθμιση των κοινωνιών μας, σε όλα τα επίπεδα -οικονομικό, εργασιακό, πολιτιστικό κλπ.- έγινε η συνήθης πρακτική στο όνομα του καλύτερου αύριο ξεχνώντας το σήμερα, το διαρκές σκοτεινό παρόν που βιώνουμε κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια. Αλλά συνεχίσαμε να μένουμε απαθείς!
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως τα μεγάλα κεφάλια της Ευρώπης είναι ανίσχυρα και δεν μπορούν πια να διαχειριστούν το όραμα των ιδρυτών της!
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο αν αυτό το είδος στο οποίο ανήκουμε, αν ο "Homo sapiens", o «σοφός άνθρωπος» δηλαδή, είναι τελικά σοφός ή απώλεσε κάπου στην πορεία τη λογική του! Διότι, όταν λένε στον Ευρωπαίο πολίτη «Εμείς που σε φέραμε ως εδώ, εμείς που ευθυνόμαστε για την πορεία προς το αδιέξοδο, εμείς και μόνο εμείς είμαστε εκείνοι που θα οδηγήσουμε και θα διαχειριστούμε σωστά το μέλλον σου» κι εκείνος το αποδέχεται χωρίς να αντιδρά και χωρίς να σκεφτεί ο ίδιος τη λύση του προβλήματος, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Μήπως τελικά, όχι μόνο δεν αντιλαμβανόμαστε το βάρος των ευθυνών μας ως πολίτες αλλά συνάμα... γηράσκουμε χωρίς να διδασκόμαστε; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί περιμένει τον διπλανό του, κάποιον άλλον εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό, να δώσει λύση στο πρόβλημα; Αναρωτηθήκαμε; Σεις που διαβάζετε τούτες τις γραμμές κι εγώ που τις αραδιάζω; Μάλλον όχι. Ίσως τελικά, εκείνη η γριούλα που ανάβει τα καντήλια των Γερμανών στην Κρήτη μάλλον έχει να μας διδάξει πολλά, γιατί στην ψυχή της ο σκεπτόμενος άνθρωπος που γαλουχήθηκε με τα ωραία και τα μεγάλα ιδανικά της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν έχει πεθάνει. Ούτε ο Άνθρωπος μέσα της!