Να χαίρονται όσοι ζωγραφίζουν

Είναι οξύμωρο δε, το γεγονός ότι στη σύχρονη εποχή που ζούμε, και στην «τρέλα» που κουβαλάνε τα κοινωνικά δίκτυα, όπου οι προβολές και οι δημοσιοποιήσεις έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε με θάρρος και άλλοτε με θράσος, κάποιοι άνθρωποι γίνονται κακοί και σίγουρα ο ναρκισσισμός παρουσιάζεται ακόμα πιο έντονος. Αρκετοί συγχέουν το θάρρος με το θράσος. Λίγο πολύ όλοι έχουμε τις κακές στιγμές μας. Ουδείς τέλειος, όπως λέει και ένας φίλος, ο οποίος τονιζει επανειλημμένως ότι «ζούμε σε μια ατελή κοινωνία με ατελείς ανθρώπους». Μια εικονική κοινωνική πραγματικότητα, με εικονικά χαμόγελα.
Artur Debat via Getty Images

Να χαίρονται όσοι ζωγραφίζουν και όσοι λατρεύουν την τέχνη. Η ενασχόληση των ανθρώπων με αυτού του είδους τη δραστηριότητα, δημιουργεί εναν ήρεμο εσωτερικό κόσμο. Χωρίς σκοτούρες, χωρις άγχος, αφοσιώνεσαι στο έργο. Ξεχνάς για λίγο, την καθημερινή ρουτίνα, και ταξιδεύεις. Σαν να κτίζεις κάτι όμορφο, γιατί το αγαπάς. Και όταν το αγαπάς, το ταξίδι βαίνει καλώς. Όταν δεν το αγαπάς, το ταξίδι βαίνει αλλιώς.

Κάνοντας, ένα μικρό απολογισμό και σαν μικρή παρένθεση, νιώθω τυχερή, όντας περιτριγυριζόμενη από ανθρώπους αξιόλογους, ευγενικούς, ευαίσθητους και πρωτίστως γνήσιους. Στη ζωή μου, ως επί το πλείστον, οι γυναίκες πάντα κυριαρχούσαν. Ίσως λόγω του φύλου. «Λογικό» δεν είναι; Σε όμορφες στιγμές, και σε άσχημες στιγμές, εκεί η μία για την άλλη. Σε χαρούμενα γεγονότα, οπως, ένας γάμος, μια εγκυμοσύνη, στιγμές αγωνίας για εξεύρεση εργασίας, αλλά και σε άσχημα γεγονότα, όπως αρρώστιας, πένθους, χωρισμού, απώλειας εργασίας, οικονομικής δυσκολίας. Λίγες παιδικές μου φίλες, με τις οποίες κάποιες φορές μπορεί να απομακρυνόμαστε αλλά, παρόλα αυτά, χωρις να παρεξηγούμε, γνωρίζουμε την αγάπη που έχουμε η μία για την άλλη και σε κάθε αντάμωση όλα μοιάζουν ακρίβώς το ίδιο. Σαν να μην άλλαξε κάτι. Σαν να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι είμαστε μαζί, ακόμα και σε περιόδους απουσίας. Μόνο που υπάρχουν εποχές, στις οποίες κλείνεσαι, και δεν αναζητάς κανέναν. Και είναι όντως, μεγάλο λάθος να απομακρύνεσαι, από τις πραγματικές φιλίες και απο τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν. Γιατί είναι από τις λίγες σχέσεις που «ζωγράφισες», έκτισες, επένδυσες και κράτησες. Και είναι τυχεροί όσοι το βιώνουν μονίμως στη ζωή τους. Κανείς δεν επιζητά και κάτι περισσότερο άλλωστε. Ο απλός άνθρωπος αρκείται στις λίγες ποιοτικές και ουσιαστικές σχέσεις.

Να χαίρονται επίσης όσοι «ζωγραφίζουν», ένα κόσμο όμορφο, χωρίς κακία, χωρίς αλλότρια συμφέροντα, και χωρίς να διακατέχονται από ναρκισσισμό. Ο ναρκισσισμός στη χειρότερη του μορφή, θεωρώ πως είναι μια κρυφή ψυχική αρρώστια. Δεν γράφω ως ειδικός και δεν είναι σκοπός μου να κάνω τον ειδήμονα επί παντός επιστητού. Λίγοι γνωρίζουν πλήρως τον εαυτό τους, ακόμα και η γράφουσα. Εν πάση περιπτώσει, εκτός από τους ναρκισσιστές, οι άνθρωποι, ζωγραφίζουν με την ψυχή τους. Οραματίζονται έναν κόσμο καλύτερο, προσπαθώντας να μην πέφτουν στην παγίδα της επιφανειακής και της ανούσιας αυτοπροβολής, και αναζητώντας το δίκαιο είτε εμμέσως είτε αμέσως, σεβόμενοι την καλοπροαίρετη αγνή κριτική και έχοντας ενσυναίσθηση ως προς τις ανάγκες των συνανθρώπων τους.

Είναι οξύμωρο δε, το γεγονός ότι στη σύχρονη εποχή που ζούμε, και στην «τρέλα» που κουβαλάνε τα κοινωνικά δίκτυα, όπου οι προβολές και οι δημοσιοποιήσεις έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε με θάρρος και άλλοτε με θράσος, κάποιοι άνθρωποι γίνονται κακοί και σίγουρα ο ναρκισσισμός παρουσιάζεται ακόμα πιο έντονος. Αρκετοί συγχέουν το θάρρος με το θράσος. Λίγο πολύ όλοι έχουμε τις κακές στιγμές μας. Ουδείς τέλειος, όπως λέει και ένας φίλος, ο οποίος τονιζει επανειλημμένως ότι «ζούμε σε μια ατελή κοινωνία με ατελείς ανθρώπους».Μια εικονική κοινωνική πραγματικότητα, με εικονικά χαμόγελα. Ουδείς γνωρίζει την πραγματική εικόνα ενός ανθρώπου , ο οποίος παρουσιάζεται συνεχώς «χαρούμενος» ή συνεχώς «ευαίσθητος». Τα φαινόμενα καποτε απατούν και αν δεν ζήσεις τον άλλο απο κοντά, ουδείς γνωρίζει. Ο καθείς ας σχηματίσει ό,τι γνώμη θέλει, ειτε για τον εαυτό του, ειτε για τους άλλους.

Χαίρομαι που ακόμα ζωγραφίζω και θα «ζωγραφίζω» έναν κόσμο καλύτερο. Χαίρομαι που ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι, που ξέρουν να εκτιμούν και να λειτουργούν χωρίς να τους νοιάζει τόσο πολύ το «εγώ» τους. Που ξέρουν, να αγαπούν τον συνάνθρωπό τους, προσφέροντας, απλόχερα την κατανόηση και τη ζεστασιά τους. Αυτό ονομάζεται ανθρωπιά. Αληθινή, όχι εικονική... και η ανθρωπιά αποτελεί τέχνη.

Δημοφιλή