Το Πάσχα αποτελεί μια από τις ελάχιστες περιστάσεις που αξίζει να μην το κουνάς από την Αθήνα, η άλλη είναι η κοίμησις της Θεοτόκου. Οι δύο σημαντικότερες γιορτές της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης συνοδεύονται πάντα από τις μεγαλύτερες εξόδους εκδρομέων, αφήνοντας πίσω μια πόλη έρημη, απογυμνωμένη από τη βοή και τη ρουτίνα, μια πόλη που αποδεικνύει πως μπορεί έστω και περιστασιακά να αποτινάξει την ασχήμια αναδεικνύοντας από κάτω μια επιμελώς καλά κρυμμένη ομορφιά.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που μένουν πίσω: εκείνοι που το κάνουν από επιλογή και αυτοί που δεν έχουν άλλη επιλογή, στην πρώτη ανήκουν οι γηγενείς, στη δεύτερη οι μετανάστες. Αμφότεροι την ομορφαίνουν με τον τρόπο τους, τα χρώματα γίνονται πιο ευδιάκριτα και έντονα, η μοναξιά αποβάλλει το βάρος της, αποκτά μια αξία ανεκτίμητη καθώς μπορείς να την απολαύσεις μακριά από πειθαναγκασμούς και υποχρεώσεις. Οι ρυθμοί επιβραδύνονται ή απλώς προσαρμόζονται στις πραγματικές ανάγκες σου, όπως λέει και ο Phillipe Djian στο εξαιρετικό βιβλίο του "Betty Blue", «Η ζωή δεν έχει να σου προσφέρει και πολλά εκτός από δύο τρία μικροπράγματα που δεν είναι προς πώληση». Κι ένα από αυτά είναι αίσθηση πληρότητας και η γλυκιά περισυλλογή σε μια πόλη που έστω για μια φορά το χρόνο μπορείς να την νιώσεις ολόδική σου.
Από την άλλη δυσκολεύομαι να καταλάβω όλους εκείνους που αναχωρούν άτακτα, ουσιαστικά δεν αφήνουν την Αθήνα, αλλά την παίρνουν μαζί τους στα χωριά και τα εξοχικά, μαζί με όλες τις παθογένειες που την ταλαιπωρούν.
Μια βόλτα αρκεί για να σου αποκαλύψει τις σουρεαλιστικές ψηφίδες που συνθέτουν το ιδιαίτερο σκηνικό, στο στενό οι Φιλιπινέζοι έχουν καταλάβει το δρόμο με ψησταριές και γλυκανάλατες μπαλάντες που δραπετεύουν από τα ενισχυμένα ηχεία των πειραγμένων αυτοκινήτων τους. «Happy Easter» μου εύχεται χαμογελαστή η συμπατριώτισσα τους στο γωνιακό ψιλικατζίδικο, συνήθως μαγκωμένη τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Μαζί με την τσίκνα που απλώνεται στην ατμόσφαιρα μπορείς να οσμιστείς και μια υποψία συνοικιακού εξωτισμού, άνθρωποι που συνήθως προσπερνάς σαν να μην υπάρχουν, φαντάσματα του αστικού ιστού, γίνονται αίφνης η μοναδική συντροφιά σου σε μια πόλη που μοιάζει να έχει εκκενωθεί κακήν κακώς.
Από την άλλη δυσκολεύομαι να καταλάβω όλους εκείνους που αναχωρούν άτακτα, ουσιαστικά δεν αφήνουν την Αθήνα, αλλά την παίρνουν μαζί τους στα χωριά και τα εξοχικά μαζί με όλες τις παθογένειες που την ταλαιπωρούν, θα βιώσουν το ίδιο μποτιλιάρισμα στις ουρές των διοδίων, τους ίδιους κοινωνικούς καταναγκασμούς, τις ίδιες μικροεντάσεις που ορίζουν την ασφυκτική καθημερινότητά τους. Είναι άραγε η δύναμη της συνήθειας που τους ωθεί ή η απειλή της μοναξιάς; Δυσκολεύομαι να βγάλω άκρη, όπως και να' χει συμβάλλουν και εκείνοι με τον τρόπο τους στην κατανυκτική μεταμόρφωση της πόλης τους, αφήνοντας τους λιγοστούς τυχερούς που έμειναν πίσω να την απολαύσουν με την ησυχία τους...