Παιδιά και Άγγελοι

Ζούμε πια με το θάνατο, το αίμα, τις κραυγές, τους τραυματίες, τον πανικό, τον πόνο, το κρίμα, το γιατί. Δαντικές εικόνες συντροφεύουν την καθημερινότητά μας. Συστηθήκαμε με τον τρόμο, γνωριστήκαμε, εξοικειωθήκαμε τόσο μαζί του, που απέκτησε πρόσωπο, σάρκα και οστά. Συνυπάρχουμε... Δεν έχω να πω πολλά για την επίθεση στο Μάντσεστερ, ούτε και θέλω. Τα λόγια, άλλωστε, υποβαθμίζουν πάντα τα βαθιά συναισθήματα. Δάκρυα έχω πολλά. Δάκρυα ψυχής.
ARNE DEDERT via Getty Images

«...όταν πεθαίνει ένα παιδί

πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα

βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά

πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα...»

Τόλη Νικηφόρου, «Όταν πεθαίνει ένα παιδί»

Ζούμε πια με το θάνατο, το αίμα, τις κραυγές, τους τραυματίες, τον πανικό, τον πόνο, το κρίμα, το γιατί. Δαντικές εικόνες συντροφεύουν την καθημερινότητά μας. Συστηθήκαμε με τον τρόμο, γνωριστήκαμε, εξοικειωθήκαμε τόσο μαζί του, που απέκτησε πρόσωπο, σάρκα και οστά. Συνυπάρχουμε...

Δεν έχω να πω πολλά για την επίθεση στο Μάντσεστερ, ούτε και θέλω. Τα λόγια, άλλωστε, υποβαθμίζουν πάντα τα βαθιά συναισθήματα. Δάκρυα έχω πολλά. Δάκρυα ψυχής.

Κάποιος άλλος όμως τα είπε όλα. Το εξαίρετο σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στην Καθημερινή της 24ης Μαΐου με άφησε ενεά, με μάτια θολά, με συνειρμούς οδυνηρούς και μνήμες ανεπιθύμητες. Κάτι έσπασε μέσα μου με κρότο...

Πάντα θαύμαζα αυτόν τον σκιτσογράφο, όμως τώρα πραγματικά έδωσε ρέστα! Με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του κατάφερε να βγάλει την πιο εμπεριστατωμένη αξονική τομογραφία της σχιζοφρενικής πραγματικότητας που, εκόντες-άκοντες, βιώνουμε, δίχως δυνατότητα παρέμβασης. Κάτι σαν ομηρική νέκυια.

To άψυχο κορμάκι του τρίχρονου Σύριου Aylan Kurdi ξεβράστηκε στην παραλία της Αλικαρνασσού της Τουρκίας, στις 2 Σεπτεμβρίου 2015. Μια εικόνα που στοιχειώνει τις μέρες μου, κατατρύχει τις νύχτες μου.

Η οκτάχρονη Αγγλοκύπρια Saffie Rose Roussos, στις 22 Μαΐου, ξεκίνησε όλο χαρά για το Manchester Arena για ν' ακούσει την αγαπημένη της Ariana Grande. Δεν θα χαμογελάσει ποτέ πια. Η μητέρα της χαροπαλεύει (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές), μη γνωρίζοντας το θάνατο της μικρής της κόρης.

Χέρι-χέρι, ο Aylan και η Saffie περιδιαβάζουν τις γειτονιές ενός άλλου κόσμου, εξόριστοι από τον πλανήτη Γη, που, σαν τον Κρόνο, τρώει τα παιδιά της και αυτοχειριάζεται.

Τα τιμαλφή μας δεν τα προσέχουμε, τα ποδοπατάμε. Καλύτερη μοίρα δεν μας πρέπει!

Τα παιδιά! Τα παιδιά! Κάποιος να προστατέψει τα παιδιά!

Γιατί, αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...

Πόσους αγγέλους να χωρέσει πια ο ουρανός! Κι η Γη τόσο φτωχή από αγάπη...

Δημοφιλή