Ας υποθέσουμε ότι ο Λουκάς Παπαδήμος κατά τη βραχεία διακυβέρνηση του υπήρξε ο πιο καταστροφικός πρωθυπουργός της χώρας. Ας υποθέσουμε ότι η λιτότητα, η ανεργία, η ανέχεια και η εξαθλίωση φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Ας υποθέσουμε ότι οι, εκλεγμένοι δημοκρατικά, προκάτοχοί του υπήρξαν λαμπροί ευεργέτες που κυβέρνησαν με πυγμή, εντιμότητα, διαφάνεια, αξιοκρατία και όχι τίποτα διαπλεκόμενοι που παρέδωσαν καμμένη γη και άδεια ταμεία. Μπορεί, σε αυτό το υποθετικό και τραβηγμένο σενάριο, να υπάρχει κάποιος υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος που να επικροτεί την επίθεση κατά της ζωής του με μια τόσο θρασύδειλη μέθοδο; Ασφαλώς και μπορεί, εδώ σε καλύτερες εποχές κάποιοι εκθείαζαν το σαρανταπεντάρι του Κουφοντίνα...
Ο αντίκτυπος της κρίσης μας σπρώχνει όλο και βαθύτερα στα χαρακώματα, τόσο βαθιά που δεν χάνουμε μόνο την όραση αλλά και οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα, σε έναν μικρόκοσμο που πρυτανεύει η οργή, ο φθόνος, η κακεντρέχεια. Στο θλιβερό καταφύγιο του αποκαμωμένου, άβουλου, ανθρωπάκου που αποποιείται των ευθυνών του και επιβραβεύει τον κάθε παράφρονα που παίρνει τον νόμο στα χέρια του για λογαριασμό του. Η επανάσταση του περιορίζεται στο να μοιράζει ψόφους και καρκίνους, ο θυμός του μέσα στη θολούρα και την τύφλωση έχει συγκεκριμένους αποδέκτες.
Ο κύριος Παπαδήμος είχε την ατυχία να είναι Τραπεζίτης, διόλου τυχαίο ότι ο επόμενος που πήρε σειρά στα νοσηρά ευχολόγια που κατέκλυσαν τα social media ήταν ο κύριος Στουρνάρας.
Προσπαθώ να φανταστώ αν στη θέση του κυρίου Παπαδήμου ήταν ο πρωθυπουργός που το όνομα του συνδέθηκε με τα περισσότερα σκάνδαλα της μεταπολευτικής ιστορίας, θα υπήρχε άραγε η ίδια αρρωστημένη ανοχή, η ίδια θριαμβολογία με εκείνη που απροκάλυπτα εκδηλώθηκε στην περίπτωση του «σύγχρονου Τσολάκογλου»; Προσωπικά αμφιβάλλω. Κι αυτό γιατί η οργή δεν κοιτάει έργα και ημέρες, δεν αποτιμά ούτε καν τον άνθρωπο, στρέφεται αποκλειστικά και μόνο στην ιδιότητα. Ο κύριος Παπαδήμος είχε την ατυχία να είναι Τραπεζίτης, διόλου τυχαίο ότι ο επόμενος που πήρε σειρά στα νοσηρά ευχολόγια που κατέκλυσαν τα social media ήταν ο κύριος Στουρνάρας.
Το πιο ανησυχητικό και απ' την οργή είναι η φύση της, παράλογη και τοτεμοποιημένη, στριμωγμένη στο φαντασιακό ενός ανθρωπάκου εθισμένου στη διαμαρτυρία, την γκρίνια, την θυματοποίηση. Μαθημένου να αποδίδει όλα τα δεινά του στον Τραπεζίτη, τον Μεγαλοδημοσιογράφο, τον Εργολάβο, τον εκάστοτε Νταβατζή του. Τους στυλοβάτες ενός, πράγματι διεφθαρμένου, συστήματος που ο ίδιος τόσα χρόνια ανέχτηκε αρκούμενος στα ξεροκόκαλα που του πετούσε. Μήπως όμως τελικά αυτή η οργή του δεν αποτελεί και την πιο βολική παραδοχή της ήττας του. Με άλλα λόγια, αν δεν υπήρχε ο Παπαδήμος, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε...