Η καταστροφή των Τόρις

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ο δεύτερος κερδισμένος των εκλογών. Με μία ατζέντα ενάντια σε κλασικές πλέον πολιτικές του κόμματός του (αμφιθυμία στο θέμα του αφοπλισμού στα πυρηνικά, ευρωσκεπτικισμός, επιστροφή σε δημόσιο έλεγχο οικονομικών τομέων που οι Εργατικοί είχαν πια εμπιστευθεί στην ελεύθερη αγορά) και με την κοινοβουλευτική ομάδα να τον έχει καταψηφίσει σε ανύποπτο χρόνο με πρόταση μομφής, έφερε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Αύξησε τη δύναμη του κόμματός του, και σήμερα, εμφανίζεται ακόμη και ως εν δυνάμει πρωθυπουργός. Οι αριθμοί όμως δεν βγαίνουν, αφού μία αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται και το αποσχιστικό SNP, συμμαχία που είναι δύσκολο να γίνει δεκτή στην Αγγλία.
Bloomberg via Getty Images

Η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται σε καθεστώς ακυβερνησίας, έντεκα μέρες πριν ξεκινήσει η κρισιμότερη διαπραγμάτευση στη μεταπολεμική της ιστορία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να εκτελεστεί η λαϊκή εντολή του περσινού Ιουνίου, για την οποία τόσος λόγος γίνεται εδώ και έναν χρόνο. Ακόμη χειρότερα, ο χρόνος τρέχει αντίστροφα, και σε βάρος των Βρετανών, αφού η Τερέζα Μέι πριν προκηρύξει τις εκλογές, είχε ενεργοποιήσει το άρθρο 50, και κατά συνέπεια την προβλεπόμενη διετή διορία ώστε να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με την ΕΕ.

Η πρωθυπουργός, πιο δημοφιλής από το κόμμα της, έφτασε στο σημείο, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, να εξαφανίσει το λογότυπο και τον τίτλο των Συντηρητικών από την καμπάνια της, και να τον αντικαταστήσει με τον όρο "Theresa May's team". Μέσα σε λίγα 24ωρα, και με αφορμή μία αντιδημοφιλή πολιτική σε βάρος των ηλικιωμένων που χρειάζονται τη στήριξη της κοινωνικής πρόνοιας, η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχό της. Χθες, ακολούθησε τον δρόμο των Εντ Χιθ, του τελευταίου Συντηρητικού πρωθυπουργού που προκάλεσε αιφνιδιαστικά εκλογές το 1974, για να τις χάσει. Στη δήλωσή της, μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα, τις πρώτες πρωινές ώρες, η Μέι κατέφυγε στο κόμμα, ώστε να διαβεβαιώσει το εκλογικό σώμα ότι οι Συντηρητικοί μπορούν να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στις επόμενες δύσκολες μέρες και εβδομάδες.

Το πολιτικό σύστημα εξουδετέρωσε το αντιδραστικό και διχαστικό UKIP, αλλά το τοπίο δεν είναι σήμερα λιγότερο κατακερματισμένο. Οι Τόρις υποτίθεται ότι έλυσαν το πρόβλημα που είχε ο Κάμερον (το 2015 το UKIP είχε πάρει 12,7%), αλλά χθες πήγαν χειρότερα. Έχασαν την αυτοδυναμία τους.

Αν θέλει κανείς να κοιτάξει το μέλλον των Συντηρητικών, πρέπει να κοιτάξει προς τον Βορρά. Εκεί, έχει συντελεστεί μία ριζική αλλαγή του πολιτικού τοπίου. Η Ρουθ Ντέιβιντσον, η εκσυγχρονίστρια και φιλελεύθερη αρχηγός των Σκωτσέζων Τόρις, κατάφερε έναν πολιτικό θρίαμβο. Όχι μόνο αύξησε τη δύναμη του κόμματος, αλλά με νίκες υψηλού συμβολισμού, πήρε τις έδρες του Άνγκους Ρόμπερτσον, επικεφαλής του SNP στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά και του πρώην αρχηγού του κόμματος Άλεξ Σάλμοντ, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στο πρώτο της δημοψήφισμα.

Οι Τόρις υποτίθεται ότι έλυσαν το πρόβλημα που είχε ο Κάμερον (το 2015 το UKIP είχε πάρει 12,7%), αλλά χθες πήγαν χειρότερα. Έχασαν την αυτοδυναμία τους.

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ο δεύτερος κερδισμένος των εκλογών. Με μία ατζέντα ενάντια σε κλασικές πλέον πολιτικές του κόμματός του (αμφιθυμία στο θέμα του αφοπλισμού στα πυρηνικά, ευρωσκεπτικισμός, επιστροφή σε δημόσιο έλεγχο οικονομικών τομέων που οι Εργατικοί είχαν πια εμπιστευθεί στην ελεύθερη αγορά) και με την κοινοβουλευτική ομάδα να τον έχει καταψηφίσει σε ανύποπτο χρόνο με πρόταση μομφής, έφερε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Αύξησε τη δύναμη του κόμματός του, και σήμερα, εμφανίζεται ακόμη και ως εν δυνάμει πρωθυπουργός. Οι αριθμοί όμως δεν βγαίνουν, αφού μία αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται και το αποσχιστικό SNP, συμμαχία που είναι δύσκολο να γίνει δεκτή στην Αγγλία.

Τη στιγμή που συζητάμε την πιθανή επανάληψη μίας κυβέρνησης συνεργασίας η ιστορία του Νικ Κλεγκ στέλνει το δικό της μήνυμα. Ο πολιτικός που οδήγησε για πρώτη φορά τους Φιλελεύθερους στην εξουσία μετά την άτυπη συμμαχία των '70ς με τους Εργατικούς, και έφερε εις πέρας το πείραμα της πρώτης κυβέρνησης συνεργασίας με τους Τόρις του Κάμερον, χθες είδε την έδρα του να χάνεται. Η πολιτική του μοίρα είναι μία υπενθύμιση προς τους συναδέλφους του που σήμερα εξετάζουν τη δική τους εμπλοκή σε πολιτικές συμμαχίες.

Δημοφιλή