Σήμερα σε είδα. Ήσουν από τα πιο όμορφα πλάσματα στην παραλία.
Τα κατάξανθα μαλλιά σου λούζονταν από το χρυσό φως και τα μεγάλα καταγάλανα μάτια σου έμοιαζαν να είχαν κλέψει κάτι από τα νερά της θάλασσας. Με έντονα ζυγωματικά και μικρές αδέξιες κινήσεις ξεγελούσες τον κόσμο για την ηλικία σου. Η αλήθεια είναι πως όλα τα βλέμματα της παραλίας ήταν καρφωμένα επίμονα πάνω σου, αδιάκριτα και μη. Μπορούσα να καταλάβω το γιατί· ήσουν πράγματι ξεχωριστή.
Είχες μία παράξενη ομορφιά. Λίγο απόμακρη, μυστήρια και πολύ ατίθαση. Προσπαθούσες για ώρα να πιάσεις τα μαλλιά σου, μα τα βρεγμένα χέρια σου το έκαναν αδύνατο. Ζήτησες βοήθεια από το αγόρι δίπλα σου - μάλλον τον αδερφό σου-, που πρόθυμα το έκανε για σένα. Φάνηκε πως δεν είχες μάθει να ζητάς συνδρομή, δεν ήθελες να νομίζουν πως δεν μπορείς μόνη. Με δύο κουβέντες και πειράγματα που σου έκανε, άρχισες να γελάς και τότε ήταν που παρατήρησα τον τρόπο σου. Ανταπέδιδες τα πειράγματα με μικρές λέξεις μπερδεμένες, αδέξια βαλμένες στα χείλη σου. Ο αδερφός σου γελούσε δυνατά, ενώ εσύ, αντίθετα, συγκρατημένα και ήρεμα.
Άκουσα το ζευγάρι πίσω μου (στα 40 τους υπολογίζω πως ήταν), να σχολιάζουν πόσο διαφορετικοί είστε με τον αδερφό σου. Αναρωτιόντουσαν πώς θα ήταν η ζωή τους αν τα παιδιά τους ήταν και αυτά «διαφορετικά» και μετά απεύχονταν να τους συμβεί κάτι τέτοιο. Αντιλαμβανόμουν γιατί, αλλά δεν μπορούσα να δικαιολογήσω την λιγοψυχία τους. Γιατί ό,τι και να μου προέβαλαν σαν επιχείρημα εκείνη την στιγμή, έβλεπα de facto την αλήθεια, μπροστά μου. Και η αλήθεια είχε το πρόσωπο ενός πανέμορφου, 7χρονου πλάσματος με σύνδρομο down. Ανεξάρτητο - τηρουμένων των αναλογιών για την ηλικία του-, επίμονο, με μάτια ζωηρά και παιχνιδιάρικα.
Θαύμασα τους γονείς σου που δεν υπέκυψαν στην στερεοτυπία της υποτιθέμενης αδυναμίας σου και σε έμαθαν να καταφέρνεις αυτό που θέλεις, μόνη σου. Θαύμασα εσένα που με μια πρώιμη διακριτικότητα έφτιαχνες γρήγορα το μαγιώ σου κάθε φορά που αυτό παρασυρόταν από τις βουτιές με τον αδερφό σου. Αντίθετα, ντράπηκα γι'αυτά που άκουσα για την αναπηρία σου, για τις ευκαιρίες σου και για το - προδιαγεγραμμένο από άλλους - μέλλον σου. Και πιο πολύ ντράπηκα γιατί ίσως ενδόμυχα πιστεύω πως αυτός ο κόσμος τελικά δεν θα αλλάξει μεταθέτοντας μόνο τις ευθύνες. Και στα μάτια των τέλειων αυτού του κόσμου, κάποιοι δεν θα χωράνε σε αυτή τη γη πουθενά.
Σήμερα σε είδα. Ήσουν από τα πιο όμορφα πλάσματα στην παραλία.