«Λοιπόν, ας χορέψουμε τώρα», σε πείσμα όλων

Δύο άνθρωποι που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους, μα νιώθουν τις καρδιές τους να χτυπούν δυνατά, μένουν μετέωροι ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει». Το βιβλίο της Καρίν Λαμπέρ προσεγγίζει με αγάπη, σεβασμό και χιούμορ, ένα θέμα ιδιαίτερο, που ακόμα και στην εποχή που διανύουμε, εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού και αντικείμενο χλευασμού. Δυστυχώς, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας αντιμετωπίζονται μόνο ως χείρα βοηθείας των νεότερων γενιών και ως συμβουλάτορες, και δύσκολα μπορεί κανείς να νιώσει την ανάγκη τους να ερωτευτούν ξανά, να ονειρευτούν, να αναζητήσουν την περιπέτεια.
archive

«Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο», σύμφωνα με τον Κικέρωνα, και η ιστορία της Μαργκερίτ και του Μαρσέλ επαληθεύει το απόφθεγμά του. Δύο άνθρωποι που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους, μα νιώθουν τις καρδιές τους να χτυπούν δυνατά, μένουν μετέωροι ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει». Το βιβλίο της Καρίν Λαμπέρ προσεγγίζει με αγάπη, σεβασμό και χιούμορ, ένα θέμα ιδιαίτερο, που ακόμα και στην εποχή που διανύουμε, εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού και αντικείμενο χλευασμού. Δυστυχώς, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας αντιμετωπίζονται μόνο ως χείρα βοηθείας των νεότερων γενιών και ως συμβουλάτορες, και δύσκολα μπορεί κανείς να νιώσει την ανάγκη τους να ερωτευτούν ξανά, να ονειρευτούν, να αναζητήσουν την περιπέτεια. Μια ανάγκη που σχεδόν πάντα καταπνίγουν, φοβούμενοι τις αντιδράσεις των οικείων τους και της κλειστής κοινωνίας που ζουν. «Λοιπόν, ας χορέψουμε τώρα!»

Η Μαργκερίτ, εβδομήντα οκτώ χρονών, δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή της, μετά το θάνατο του συζύγου της Ανρί. Εκείνος ήταν για εκείνη η αρχή και το τέλος. Ήταν ο άνθρωπός της, ήταν ο αρχηγός του σπιτιού, ήταν εκείνος που της έλεγε πώς να ντυθεί, τι να μαγειρέψει, τι θα διαβάσει, τι θα σκεφτεί. Όλα φαντάζουν πρωτόγνωρα για εκείνη, και προσπαθεί να κατακτήσει, έστω κι αργά, τις δικές της μικρές κορυφές της ανεξαρτησίας. Ο Μαρσέλ έχει ζήσει τον απόλυτο έρωτα με την αγαπημένη του σύζυγο Νορά. Ερωτευμένοι από μικρά παιδιά, κατάφεραν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, να παντρευτούν, να αποκτήσουν μία κόρη και να ζήσουν πολλά ευτυχισμένα και ανατρεπτικά χρόνια, πιασμένοι χέρι-χέρι. Ο απρόσμενος χαμός της, σηματοδοτεί το τέλος της ευτυχίας του. Νιώθει τον εαυτό του να χάνεται καθημερινά στην άβυσσο των αναμνήσεων και των ενοχών, και ψάχνει να βρει διέξοδο. Η συνάντησή της Μαργκερίτ και του Μαρσέλ θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα τους μυήσει στη μαγεία ενός αλλιώτικου έρωτα και μιας αληθινής αγάπης.

Μια τρέλα συγκινητική, μοναδική, σαρωτική, καταλυτική.

Με μια απλή γραφή, άμεση, που κρύβει μια γοητευτική σπιρτάδα και μια αύρα ρομαντισμού, η συγγραφέας ακολούθησε τις καρδιές δύο πληγωμένων και αταίριαστων ανθρώπων, και δημιούργησε μια υπέροχη και συναρπαστική ιστορία. Η ομορφιά του κειμένου κρύβεται στις μικρές εξομολογήσεις των πρωταγωνιστών της, καθώς προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια, να ισορροπήσουν ενώ όλες οι σταθερές γύρω τους καταρρέουν, αλλά και να τολμήσουν το ασύλληπτο: να αφεθούν στις μύχιες επιθυμίες τους χωρίς ντροπή και να εκφράσουν με έργα και πράξεις όσα νιώθουν. Οι αντιδράσεις των οικείων τους, άλλοτε λειτουργούν βοηθητικά ως προς αυτόν τον δεσμό και άλλοτε προκαλούν πολλά προβλήματα και υψώνουν τείχη ανάμεσά τους. Όμως η φωνή της καρδιάς δεν σωπαίνει εύκολα, και αυτοί οι δύο χαρισματικοί χαρακτήρες κατορθώνουν να υπερβούν κάθε εμπόδιο και να διεκδικήσουν ακόμα ένα μερίδιο ευτυχίας, χαράς, περιπέτειας, ευδαιμονίας.

Η παράλληλη αφήγηση της Μαργκερίτ και του Μαρσέλ διατηρεί το ενδιαφέρον στο ζενίθ, και αποκαλύπτει στον αναγνώστη τις συνήθειές τους, τις σκέψεις τους, τις αναστολές που έχουν, τις αμφιβολίες, τον κρυφό ενθουσιασμό τους αλλά και την τρέλα που κουβαλούν στην ψυχή τους. Μια τρέλα συγκινητική, μοναδική, σαρωτική, καταλυτική. Μια τρέλα που δεν αφήνει κανέναν και τίποτα όρθιο στο πέρασμά της και αγγίζει την καρδιά. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, που είναι σαν να προέρχονται από διαφορετικούς πλανήτες, με διαφορετικά γούστα, προτιμήσεις, καταβολές, συμβάσεις, πιστεύω, συναντιούνται και επιτυγχάνουν να γίνουν ένα και να χορέψουν σε πείσμα των καιρών.

«Μπορεί να είμαι συνταξιούχος, αλλά η καρδιά μου δεν έχει ρυτίδες».

Δείτε περισσότερα στο blog Λογοτεχνικά Σοκάκια

Δημοφιλή