Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαφημίσει την «αριστερή» ταυτότητά της υπερψηφίζοντας νομοσχέδια κοινωνικής αλλαγής, κουκουλώνοντας κάτω από το χαλί της προόδου τα βαρύτατα μέτρα που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια. Εφόσον, όμως, τα νομοσχέδια αυτά απαλλάσσουν από τροχοπέδες και κοινωνικές κατακραυγές άτομα που πριν από λίγο καιρό βρίσκονταν στο περιθώριο, λόγω της «διαφορετικότητας» τους, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να το αναγνωρίσεις.
Στον αντίποδα, βρίσκεται η πλώρη της οπισθοδρόμησης και του παρελθοντισμού με καπετάνιο-λόγω ποσοστού- τον πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία. Συνοψίζοντας, μεταξύ άλλων, τη Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017, ημέρα που υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τη ταυτότητα φύλου, ειπώθηκε διά στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη ένα αλληγορικό παραμυθάκι, που εύκολα θα τρόμαζε ένα παιδί, παρά θα το κοίμιζε. Αναφορικά ειπώθηκε το εξής: Ένα νεαρός πήγε στο γιατρό του και του εξομολογήθηκε «Ανέβηκα στον Υμηττό κι ένας εξωγήινος μου είπε να αλλάξω φύλο», χαρακτηρίζοντας ανεπίτρεπτο το ψήφισμα αυτό, γιατί μάλλον αν θες να αλλάξεις το φύλο σου στα 15 σου έτη, είσαι ή ανώριμος και σκέφτεσαι απερίσκεπτα ή νοσείς από κάποια ψυχική ασθένεια.
Λογικά, η βαθμοθηρία είναι το πιο ισχυρό παυσίπονο κατά της κοινωνικής εξέλιξης. Δεν εξηγείται αλλιώς, ένας «άριστος», πολιτικός εξόριστος στη Γαλλία, απόφοιτος ενός από τα μεγαλύτερα κολλέγια παγκοσμίως και κάτοικος εξωτερικού για αρκετά χρόνια, να βλέπει αυτό το νομοσχέδιο τόσο μυωπικά. Για πόσες ψήφους, είναι κάποιος ικανός να πουλήσει το φιλελεύθερο προφίλ του, που ισούται με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, για να ικανοποιήσει το ακροδεξιό-αδωνικό κοινό του; Σίγουρα, έπεται συνέχεια.
Η αλλαγή ξινίζει. Έχουμε επαναπαυτεί σε παραδοσιακές κοινωνικές συνθήκες και το επόμενο βήμα δείχνει βαρύ. Δεν υπολογίζουμε τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη αυτή την αλλαγή για να ανασάνουν και να αισθανθούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας, γιατί φοβόμαστε, μήπως βρεθεί στο σπίτι μας. Και αν βρεθεί το σπίτι μας τι θα πει η κοινωνία; Και τούμπαλιν.
Αυτό το νομοσχέδιο είναι αφορμή για αυτοκριτική. Αρχικά, αξίζει να είμαστε τόσο μεροληπτικοί στο διαφορετικό; Έπειτα, τι παραπάνω έχουμε προσφέρει στην κοινωνία από αυτούς τους ανθρώπους που δεν αισθάνονταν οικεία με το φύλο τους και σκέφτηκαν να πάρουν αυτή τη δύσκολη απόφαση για τη ζωή τους; Και τέλος-και πιο συλλογικό- αξίζει να είμαστε μέλη της Ευρώπης; Το τελευταίο ερώτημα μοιάζει να μη συνδέεται με τα άνωθι, αλλά είναι το πιο σημαντικό. Διότι, Ευρώπη δε σημαίνει μόνο οικονομική εξάρτηση, καταπίεση κι εξάρτηση όπως φαίνεται επιφανειακά. Ευρώπη, σημαίνει πρόοδος, πολυπολιτισμικότητα, σεβασμός στον άνθρωπο και τις αξίες του. Πως, λοιπόν, όταν σε όλη την Ευρώπη-στις αναπτυγμένες χώρες τουλάχιστον- σέβονται τον άνθρωπο και κάνουν βήματα εξέλιξης, εμείς να κολλάμε στη λάσπη; Η αλλαγή έρχεται σταδιακά, αλλά η λάσπη πρέπει να αφανιστεί από τα παπούτσια μας. Αυτός ήταν, λοιπόν, ο άστοχος παραλληλισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ένα βρώμικο υπόδημα που πρέπει να μπει για πλύσιμο άμεσα, αν θέλει να ονειρεύεται τον εαυτό του ως τον επόμενο πρωθυπουργό.