Αποτελεί χωρίς αμφιβολία χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου η «αντίδραση» στην εμφάνιση του διαφορετικού. Βέβαια ο βαθμός της αντίδρασης διαφοροποιείται ανάλογα με την ευρύτερη παιδεία του καθενός, με το πόσο πολύ «νέο» είναι το διαφορετικό, με το πόσο κοντά μας βρίσκεται, αλλά και με την προσωπικότητά μας.
Πράγματι βιώνοντας την «νέα» Ελλάδα, αυτή μετά το 2009, θα συναντήσουμε πολλές συμπεριφορές. Κάποιες δεν είναι εντελώς καινούριες. Σίγουρα όμως όχι τόσο γνωστές ως προς την συχνότητα της εμφάνισής τους ή / και την ένταση της έκφρασής τους.
Το περισσότερο ορατό από τα νέα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας ίσως είναι η εκνευριστική αδιαφορία ή / και η έντονη επιθετικότητα που βγάζουμε προς πρόσωπα ή καταστάσεις ανεξάρτητα αν το δικαιούνται ή όχι.
Οδηγώντας
Ευρισκόμενοι στο τιμόνι του αυτοκινήτου μας θα πρέπει να «θυμηθούμε» ότι ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου ΔΕΝ είναι αντίπαλος ούτε εχθρός μας. ΔΕΝ μας έχει βλάψει σε προσωπικό, οικογενειακό, φιλικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Επίσης ΔΕΝ έχει λιγότερα δικαιώματα από εμάς στην χρήση των δρόμων.
Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να σταματήσουμε τις παράλογες και επικίνδυνες «απαιτήσεις». Ενίοτε αυτές εκφράζονται με το να σταματάμε όπου μας βολεύει. Άλλοτε με το να οδηγούμε σύμφωνα με δικούς μας κανόνες κυκλοφορίας (όχι αυτούς του ΚΟΚ). Και βέβαια συχνά - πυκνά κάνοντας επίδειξη της γνώσης μας στα Γαλλικά του δρόμου όταν κάποιος «τολμήσει» να αναρωτηθεί γιατί δεν μας είναι αντιληπτό το αυτονόητο στην οδήγηση.
Η βόλτα με το σκύλο μας
Είναι από κάθε άποψη όμορφη η εικόνα της βόλτας συντροφιά με τον πιστό μας φίλο. Βέβαια πολύ στο ξαφνικά οι περισσότεροι τον «λατρέψαμε». Μέσα στη βιασύνη μας δεν πληροφορηθήκαμε σε πρώτο χρόνο για κάποια «πρέπει» που συνοδεύουν αυτή την βόλτα. Αλλά και στη συνέχεια δεν αντιληφθήκαμε ότι η μη τήρηση αυτών των πρέπει αναγκάζει τους υπόλοιπους περιπατητές (ανθρώπους και σκύλους) να κοιτούν περισσότερο κάτω παρά μπροστά... Όμως «έτσι μας βολεύει».
Το «ανίκητο» εγώ
Ένα από τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας, έστω και στη σημερινή της μορφή, είναι ο δημόσιος διάλογος. Εκεί συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις. Ο λόγος και ο αντίλογος. Η τεκμηριωμένη άποψη, ανεξάρτητα αν είναι σύμφωνη ή όχι με την ερώτηση ή την αρχική τοποθέτηση κάποιου σε ένα θέμα.
Είναι ατυχές ότι άτομα που δυσκολεύονται να ακούσουν, διαβάσουν και «αντιληφθούν» την Ελληνική γλώσσα (δεν αναφερόμαστε σε αλλοδαπούς) ή που δεν είναι γνώστες του υπό συζήτηση θέματος, αλλά με φανερό τον «ξερολισμό» τους, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας εκφράζουν «κάτι» που το ονομάζουν άποψη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η προηγούμενη ανυπαρξία «γήινης» άποψης, συνήθως συνοδεύεται και από τα άριστα Γαλλικά που λέγαμε πριν!
Σαν συμπέρασμα
Τελικά, ο καθένας διαλέγει τον τρόπο προστασίας του από παρόμοιες συμπεριφορές. Και βέβαια θα είναι εκείνος που θα του επιφέρει το μικρότερο δυνατό προσωπικό κόστος αλλά και θα του διασφαλίσει τη μικρότερη δυνατή έκθεση έναντι κάποιων συνανθρώπων του που «αποφάσισαν» να καταργήσουν βασικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.
Η επιθετικότητα ή / και η αδιαφορία κάποιων (ολοένα και περισσότερων) είναι έντονη. Τόσο πολύ έντονη που «οδηγεί» τους υπόλοιπους στην δημιουργία ενός μικρόκοσμου. Είναι ένας τρόπος προάσπισης του εαυτού τους από τον επιθετικό ή αδιάφορο έξω κόσμο. Αυτή και αν θα είναι «νέα» Ελλάδα!
Θα θέλαμε λοιπόν να «διευκρινίσουμε το αυτονόητο» σε (δυστυχώς) αρκετούς, και αυτό είναι ότι «ΔΕΝ αντιμετωπίζετε ΜΟΝΟ εσείς την εδώ και 8 χρόνια νέα κατάσταση της χώρας μας».Το πρόβλημα έχει αγγίξει σε διαφορετικό ίσως βαθμό όλους μας.
Όμως η αντιμετώπιση του προβλήματος ΔΕΝ βρίσκεται στον εκφυλισμό της παιδείας μας. Και βέβαια αναφερόμαστε στην παιδεία πριν την εκπαίδευση...