Η πρόσκληση στην... αυθόρμητη διαδήλωση «Παραιτηθείτε» για τις 15 Ιουνίου 2016 είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης της χώρας μας σήμερα. Δύο είναι οι βασικότεροι λόγοι:
Πρώτον γιατί δε σέβεται ούτε κατ' ελάχιστο τους βασικούς κανόνες της δημοκρατίας: είναι αδιανόητο σε μια ώριμη, δυτική δημοκρατία η αντιπολίτευση να ζητά την παραίτηση μιας κυβέρνησης ολίγων μηνών χωρίς να συντρέχουν βαρύτατοι λόγοι. Λόγοι που επιβάλλουν την εκτροπή από τους πολιτειακούς κανόνες για τη διασφάλιση ύψιστων αγαθών όπως η ασφάλεια της Πατρίδας. Τέτοιοι λόγοι μπορεί να είναι μόνο μία μεγάλη εθνική καταστροφή ή η απειλή αυτής ή ένα τεράστιο σκάνδαλο κυβερνητικής διαφθοράς. Λόγοι που δε συντρέχουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κατά συνέπεια με ποιο πολιτικό ανάστημα θα διεκδικήσουν αύριο αυτά τα κόμματα σεβασμό στους θεσμούς; Πώς θα υπερασπιστούν την ευημερία της χώρας όταν προτείνουν συνεχείς εκλογές και μόνιμη πολιτική κρίση; Πώς θα εκπροσωπήσουν τις ευρωπαϊκές αξίες όταν πολιτεύονται με πρακτικές «δημοκρατίας της μπανανίας»;
Οι διοργανωτές της 15ης Ιουνίου τι ακριβώς διεκδικούν πέρα από την παραίτηση αυτής της κυβέρνησης προκειμένου να καθήσουν αυτοί στις καρέκλες της εξουσίας και να υπογράφουν αυτοί τα μνημονιακά φιρμάνια, να επιβάλλουν αυτοί τους φόρους υποτέλειας, να μοιράζουν αυτοί τα ιμάτια του πτωχευμένου κράτους;
Δεύτερος λόγος: γιατί στερείται σοβαρών πολιτικών αιτημάτων πέραν του κοινότυπου, μαυρογιαλουρικής εμπνεύσεως «στα τσακίδια, να έρθουμε εμείς να ξανασώσουμε τη χώρα». Ίσως μάλιστα η σύνδεση με την πολιτική καρικατούρα του Μαυρογυαλούρου να είναι πολύ επιεικής και η σωστότερη συσχέτιση θα ήταν με «φασίζουσες αντιλήψεις». Τα εύκολα αιτήματα χωρίς αντιπροτάσεις, όραμα και τεκμηρίωση, η στείρα διεκδίκηση της εξουσίας για χάρη της αδημονούσας πελατείας, το γρήγορο κέρδος αντί της κοπιαστικής δημιουργίας - είναι αυτά που μας οδήγησαν στη βαθιά κρίση, τη χρεοκοπία αλλά και στην αδυναμία να βγούμε από τα μνημονιακά δεσμά.
Στήνεται - συνεπώς- μία διαδήλωση clopy right των Αγανακτισμένων του Συντάγματος που όμως στερείται νομιμοποίησης, ουσιαστικών πολιτικών αιτημάτων και ριζών στην κοινωνία των πολιτών.
Το στρατηγικό πολιτικό αδιέξοδο της αντιπολίτευσης είναι εκκωφαντικά παρόν. Ενώ δε θα έπρεπε. Η ΝΔ -με αντιπροέδρους το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά- και κόμματα της αενάως ανασυγκροτούμενης Κεντροαριστεράς είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: ενός ιδιότυπου ελληνικού πολιτικού καθεστωτισμού. Αντιλαμβάνονται εαυτούς ως ισόβιους διαχειριστές της εξουσίας και προνομιακούς εκτελεστές των εντολών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Χάνουν συνεχώς την επαφή με τις κοινωνικές διεργασίες και τις ανάγκες της χώρας. Οι «Μένουμε Ευρώπη» είναι εγκλωβισμένοι σε μια ρητορική εποχής προ κρίσης ενώ γελοιοποιούνται κάθε φορά που - προκειμένου να αντιπολιτευθούν - δανείζονται τη γλώσσα του «Σύριζα προ 3ου μνημονίου» και ξιφουλκούν λαϊκίζοντας.
Μετά, δε, την ευρωπαϊκή και μνημονιακή στροφή του Σύριζα, περιήλθαν σε απόλυτη πολιτική αδυναμία, αφού απώλεσαν την αποκλειστική αντιπροσωπεία της ευρωπαικής σύνεσης και των νοικοκυραίων. Ξέμειναν από συνθήματα και το μόνο που βρήκαν να προτείνουν είναι το άτοπο, δίχως νόημα-έμπνευση- προοπτική: «παραιτηθείτε».
Σε αυτή την ποιότητα αντιπολίτευσης οι δημοκράτες πολίτες, οι εχέφρονες αντιπολιτευόμενοι, αυτοί που νιώθουν πολίτες του δυτικού κόσμου πρέπει να γυρίσουν την πλάτη. Όχι για το καλό της παρούσας Κυβέρνησης αλλά γιατί πρέπει να αξιώσουμε μια περισσότερο Ποιοτική, περισσότερο Λειτουργική και περισσότερο «Ευρωπαϊκή» Δημοκρατία.