Όταν είχα προειδοποιήσει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, από την ανάγνωση ακόμη των προγραμματικών της δηλώσεων, ότι «αναδιανομή της φτώχειας χωρίς πόρους» και «πολιτική με τα λεφτά των άλλων» δεν γίνεται, κατηγορήθηκα ότι θέλω να κόβουν το ρεύμα στους φτωχούς(!).
Στην ίδια ομιλία, ήδη από τις 10 Φεβρουαρίου, είχα πει επί λέξει:
«Η κυβέρνηση, έχει κηρύξει ανένδοτο σε δανειστές και ευρωπαίους. Αυτό πολιτικά την ευνοεί συγκυριακά, αλλά το βαρύ κόστος - που το απεύχομαι - θα πέσει στην παραγωγική μηχανή της χώρας. Προειδοποιώ ότι ο λογαριασμός τότε θα έρθει υψηλός και μη μας πείτε ότι φταίμε εμείς και οι δανειστές. Ο κόσμος παρακολουθεί πράγματι με αγωνία τα πέρα-δώθε της κυβέρνησης και του κ. Βαρουφάκη, αλλά εμείς πρέπει να επισημάνουμε ότι ο πέλεκυς θα είναι βαρύς στις πλάτες του λαού στην περίπτωση που η χώρα πέσει σε ατύχημα, πράγμα το οποίο - επαναλαμβάνω - το απεύχομαι με όλες μου τις δυνάμεις αλλά δυστυχώς πλέον η πολιτική σας το καθιστά πιθανό».
Πραγματικά λυπάμαι που επιβεβαιώνονται όλα αυτά που είχα πει. Λυπάμαι για τους πολίτες που καλούνται σήμερα να πληρώσουν το λογαριασμό που «φούσκωσε» η ανικανότητα, ο ερασιτεχνισμός και η κομπορρημοσύνη της συγκυβέρνησης Συριζα - ΑΝΕΛ.
Τώρα, θα νομίζει κανείς ότι τα γράφω αυτά και για κάποιο οπωσδήποτε προσωπικό πολιτικό όφελος. Κι όμως, ο μόνος μου σκοπός, η αγωνία μου και ως πολίτη, είναι πραγματικά να σταθεί η χώρα και μετά τις εκλογές. Θα μπορούσε τότε να ρωτήσει κανείς, μα γιατί πια να μη σταθεί όταν όλο και περισσότεροι κομματικοί σχηματισμοί συμφωνούν στο τι πρέπει να γίνει;
Κι όμως, ήδη επανέρχεται και πάλι το γνωστό παλαιοκομματικό σκηνικό των δύο σχηματισμών και ήδη κάποια «τηλεοπτικά κοκοράκια» έχουν αρχίσει τις μάχες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, λες και δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών. Όλα αυτά, ενώ η χώρα έχει ανάγκη από συζήτηση, ιδέες, σχέδιο, συμβιβασμούς, μετριοπάθεια, περισυλλογή και κυρίως πράξεις.
Το μνημόνιο της συγκυβέρνησης Σύριζα - ΑΝΕΛ είναι ατελές. Λείπει αυτό που έχω ονομάσει «μεγάλη ιδέα», «αφήγημα» για τη χώρα. Γι αυτό και δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να είναι ένας οδικός χάρτης για το μέλλον.
Πρέπει εμείς, όλοι μαζί ή, ορθότερα, όσοι μπορούμε περισσότεροι, να γράψουμε το δικό μας προοδευτικό σχέδιο για τη δική μας πατρίδα. Πρέπει επιτέλους να ξεπεράσουμε το στάδιο της αυτολύπησης και να προχωρήσουμε μπροστά, στο στάδιο της δημιουργίας.
Να μιλήσουμε για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, πρώτα και κύρια το ζήτημα της παραγωγής. Να δούμε τι θα παράγουμε και πώς, με ποιόν τρόπο μπορούμε να προωθήσουμε τα προϊόντα μας στο εξωτερικό. Να συζητήσουμε με ποιον τρόπο θα κρατήσουμε εδώ τις ελληνικές επιχειρήσεις που κάθε μέρα μεταναστεύουν για τη Βουλγαρία, να συζητήσουμε και πώς θα φέρουμε στη χώρα μας ξένες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και εισόδημα για τους χαμένους της κρίσης.
Οι δύο μονομάχοι, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς να απαντούν σε ένα βασικό ερώτημα: Με ποιους θα κυβερνήσουν; Με ανεπάγγελτους της πολιτικής, φθαρμένα κομματικά στελέχη και λεξιλόγιο της πιάτσας; Και με ποιο σχέδιο;
Στο Ποτάμι, γνωρίζουμε ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Έχουμε, όμως, τους ανθρώπους και τις προτάσεις που μπορούν να συμβάλλουν στη διακυβέρνηση του τόπου. Κάποιες από τις συγκεκριμένες και εξειδικευμένες προτάσεις μας, για την οικονομία και την επιχειρηματικότητα, την αγροτική ανάπτυξη, τον τουρισμό, τις έχει ήδη παρουσιάσει ο επικεφαλής του Ποταμιού, ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Ελπίζω ότι οι πολίτες θα θυμηθούν πόσο ακριβά έχουν πληρώσει τις επιλογές των δύο μεγάλων κομμάτων και ότι θα ενισχύσουν τη προσπάθεια που γίνεται από το Ποτάμι για μια «άλλη πολιτική», πρώτα για να σταθεί η εγχώρια οικονομία και μετά για να μπορέσουμε να μετριάσουμε ό,τι δύσκολο, ό,τι κοινωνικά επώδυνο, υπάρχει στη συμφωνία. Και καθώς θα προχωρούμε, να μπορέσουμε να γράψουμε το δικό μας Προοδευτικό Σχέδιο για τη χώρα και να πείσουμε τους εταίρους και δανειστές για πράγματα που μπορούν και πρέπει να αλλάξουν, και να βελτιωθούν.