Προς όλους του φίλους που τα τελευταία χρόνια τους βλέπω πάντοτε με μία βαλίτσα στο χέρι και μου λείπουν.
Η φιλία είναι μία έννοια που είναι δύσκολο να κατακτηθεί. Όποιος είναι αρκετά ευλογημένος ώστε να έχει έστω και λίγους καλούς φίλους στη ζωή του θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής. Όπως και κάθε άλλη σχέση, η φιλία χρειάζεται δουλειά και πότισμα, χρειάζεται να προσπαθείς, να δείχνεις κατανόηση, να έχεις απαιτήσεις αλλά και υποχρεώσεις. Δεν είναι εύκολο, αλλά αν το έχεις ζήσει, όμως, δεν το αλλάζεις με τίποτα άλλο στον κόσμο. Αν πάλι το ζεις εν έτει 2015, θα έχεις καταλάβει ότι ακόμα και η φιλία έχει πέσει θύμα των ημερών, που μας έχουν στερήσει την αμεσότητά της, την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, και μας έχουν αναγκάσει να την βλέπουμε από απόσταση και μάλιστα μακρινή!
Με τους Έλληνες να εγκαταλείπουν μαζικά την χώρα, όλο και κάποιος από τους φίλους και γνωστούς, θα βρεθεί στο εξωτερικό. Αν είναι στην Ευρώπη πάλι καλά, αλλά μπορεί να είναι και ακόμα πιο μακριά, όπως στην Ιαπωνία ή την Αμερική. Αυτό ακριβώς έχει συμβεί και στη δική μου περίπτωση. Αν και λίγοι ήταν οι φίλοι μου που έφυγαν αμέσως μετά το σχολείο για σπουδές στο εξωτερικό, από τα 22 και μετά, ξεκίνησαν τα αποχαιρετιστήρια πάρτι για όλους τους φίλους που άρχισαν να εγκαταλείπουν την Ελλάδα για να κάνουν μεταπτυχιακό. Στην αρχή ήταν συναρπαστικό να βλέπεις τους πολύ καλούς σου φίλους να φεύγουν προσωρινά από την χώρα, αφού ήταν η τέλεια αφορμή για να κάνεις ένα ταξίδι στο εξωτερικό και μάλιστα να μείνεις στο σπίτι τους.
Τελικά, αποδείχτηκε ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού και πολλοί από τους αγαπημένους φίλους κατέληξαν να μένουν, να δουλεύουν και να ζουν σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού. Κάπως έτσι ήρθαν στη ζωή μου αυτές οι long-distance φιλίες, οι φιλίες εξ αποστάσεως, οι σχέσεις που προσπαθείς να κρατήσεις με όποιον τρόπο μπορείς με ανθρώπους που βλέπεις μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Όχι ότι αυτό το φαινόμενο είναι καινούριο. Πάντοτε υπήρχαν Έλληνες που έφευγαν από την χώρα για να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους, αλλά τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο αυτό έχει γίνει πιο έντονο.
Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ στο εξωτερικό, το 2009, για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Είχα ένα απλό κινητό από αυτά που έστελναν μόνο sms (άντε και mms), οπότε έδινα ραντεβού με τους φίλους μου και την οικογένειά μου για να τα πούμε μέσω skype ή από το Facebook. Μόλις γυρνούσα στο σπίτι, έμπαινα με ανυπομονησία στο ίντερνετ για να μάθω όλα τα νέα της εβδομάδας, κι αν έχανα αυτό το ραντεβού έχανα και τα νέα!
Πλέον, η τεχνολογία έχει κάνει αυτή την επικοινωνία και την επαφή πολύ πιο εύκολη, άμεση και απλή. Οι φίλες μου κι εγώ, ξενιτεμένες και μη, έχουμε ένα ομαδικό chat στο whatsapp που μιλάμε καθημερινά και λέμε πραγματικά ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Μιλάμε στο τηλέφωνο μέσα από το viber, ακόμα κι όταν είμαι στο αυτοκίνητο και οδηγώ. Ανταλλάσσουμε φωτογραφίες, λέμε τι συνέβη στην δουλειά, δείχνουμε τα παιδιά μας, τα ανίψια μας και στα σκυλιά μας, κάνουμε αστεία, λέμε για την γκάφα που κάναμε στον δρόμο. Κανονίζουμε γάμους και πάρτι, δίνοντας διαδικτυακά ραντεβού και χρησιμοποιούμε το facetime για να συμπεριλάβουμε όσους βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Ζούμε τα πάντα τη στιγμή που συμβαίνουν κι ας βρισκόμαστε σε τρεις διαφορετικές χώρες. Αυτό είναι πραγματικά υπέροχο, αλλά και τόσο παραπλανητικό.
Όχι, η τεχνολογία δεν έχει βοηθήσει τις φιλίες από απόσταση. Τις έχει απλοποιήσει, αλλά δεν τις έχει κάνει πιο εύκολες.
Η τεχνολογία δίνει αυτή την αίσθηση αμεσότητας και πραγματικά δεν θα άλλαζα με τίποτα την ευκαιρία που έχω να μιλάω καθημερινά τους αγαπημένους μου φίλους, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση ότι έχεις δίπλα σου ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι πραγματικά εκεί. Η ψευδαίσθηση ότι δεν σου λείπουν στην πραγματικότητα ή ότι δεν προλαβαίνουν να σου λείψουν.
Φυσικά και μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα, να ακούσεις τη φωνή τους, να τους στείλεις μία φωτογραφία, αλλά δεν μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους φιλήσεις, να νιώσεις τη φυσική τους παρουσία δίπλα σου. Όπως και να το κάνουμε, δεν βρίσκονται ένα τηλέφωνο μακριά όταν κάποιος βρεθεί στο νοσοκομείο, όταν πάρεις προαγωγή, όταν απολυθείς όταν θέλεις να βγεις έξω, όταν έχεις όρεξη να πας σινεμά, όταν θέλεις να νιώσεις ότι έχεις έναν δικό σου άνθρωπο δίπλα σου.
Οι φιλίες πλέον έχουν πάρει μία νέα διάσταση. Μαζί με τη νέα τάξη πραγμάτων, αναγκαστήκαμε όλοι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και μαζί με εμάς και οι φιλίες μας. Αν είσαι αρκετά τυχερός θα καταφέρεις να περάσεις λίγο χρόνο το καλοκαίρι με τους φίλους σου ή μερικές μέρες κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Αν πάλι όχι, θα αρκεστείς στα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα. Όχι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Όχι, δεν σημαίνει πως όταν κάποιος φεύγει από τη χώρα, παίρνει και την φιλία σας μαζί. Και ναι, υπάρχουν και σημαντικότερα προβλήματα στον κόσμο. Χαίρομαι για οποιονδήποτε κυνηγάει το όνειρό του στο εξωτερικό και σέβομαι απόλυτα όποιον αναγκάζεται να φύγει σε άλλη χώρα για να βρει δουλειά, αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι τόσο υπέροχο που θέλω να βγω και να ουρλιάξω ή κάτι τόσο άσχημο που θέλω να βάλω τα κλάματα θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσα να χτυπήσω το κουδούνι μίας φίλης ή ενός φίλου μου, να το κοιτάξω στα μάτια και να τον πάρω αγκαλιά.
Ένα, όμως, είναι σίγουρο. Προτιμώ να έχω δυνατές φιλίες ακόμα και εξ αποστάσεως παρά να μην έχω αυτούς τους συγκεκριμένους φίλους στη ζωή μου!