Το καλοκαίρι που πέρασε μας τράβηξαν με το ζόρι και παραλίγο να μας πετάξουν στον γκρεμό. Εκείνες τις μέρες όλοι βλέπαμε το χάος να ανοίγει κάτω από τα πόδια μας. Όλοι αισθανθήκαμε τον αποπροσανατολισμό όταν φοβάσαι ότι το πάτωμα δεν είναι εκεί όπου νόμιζες, ή ότι χάλασε το φρένο στο ασανσέρ.
Ευτυχώς τραβηχτήκαμε (ή μας τράβηξαν - δεν έχει σημασία ποιο από τα δύο). Ελπίζουμε μερικοί ότι εκείνη η ισχυρή εμπειρία του ιλίγγου δίδαξε σε όλους έστω και στοιχειώδη ακροφοβία. Και ότι, τώρα που πέρασε ο εφιάλτης του καλοκαιριού, θα μπορεί ο καθένας και η καθεμία από εμάς να συνεχίσει με την προσωπική του ζωή εκεί που την άφησε. Να ανακτήσουμε αυτό δηλαδή που θεωρείται αυτονόητο από όλους τους πολίτες των αναπτυγμένων χωρών - που μπορούν να ζουν τη ζωή τους ανενόχλητοι χωρίς παράσιτα και καταναγκασμούς.
Και όμως. Σε μερικούς φαίνεται άρεσε η κλωτσιά της αδρεναλίνης, τις στιγμές εκείνες που αιωρούνταν στο κενό τις μέρες του Ιουλίου. Ενώ η καθημερινότητα ήδη τους φαίνεται βαρετή και ανούσια, προσπαθούν να επαναλάβουν την έντονη εμπειρία. Εχοντας ζήσει μια φορά έντονο συναίσθημα, κατέληξαν δεσμώτες του ιλίγγου και μετά εραστές του. Ετσι αντιμετωπίζουν την παρολίγο καταστροφή ως την ύψιστη στιγμή τους. Μια εμπειρία για επανάληψη και όχι για αποφυγή.
Οι επιζώντες πρωταγωνιστές της τραγωδίας, κάθε φορά την εξιστορούν και λίγο διαφορετικά. Εξωραΐζουν το δικό τους ρόλο και τοποθετούν όλο και μεγαλύτερη έμφαση στον δικό τους ηρωισμό. Για παράδειγμα:
-«Δεν ήταν καθόλου άσχετος από βουνό αυτός που ορκιζόταν ότι δεν υπήρχε γκρεμός. Αντιθέτως σχεδόν θυσιάστηκε για το καλό μας αλλά και για πολλούς άλλους σαν εμάς».
-«Ο προηγούμενος που τον έστρεψε προς το μονοπάτι του γκρεμού με παραποιημένους χάρτες, ελπίζοντας ότι θα γκρεμιστεί και θα ζητήσει βοήθεια, δεν είχε ευθύνη καμιά. Περαστικός - σε περιπολία όπως οι σκύλοι του Αγίου Βερνάρδου - ήταν πριν. Τώρα, όμως, είναι πανέτοιμος για πάσα διάσωση».
Αλλά οι εραστές του ιλίγγου παίζουν και άλλα παιχνίδια με την μνήμη τους:
-«Ο γκρεμός δεν ήταν και πολύ βαθύς», «Η θέα υπέροχη».
-«Θα περνούσε σίγουρα αεροπλάνο να μας πιάσει, το άκουγα κιόλας».
-«Το selfie που τραβήξαμε ήταν καταπληκτικό». «Το πηγούνι μου στην πόζα ιδιαίτερα θεληματικό».
Καταλήγουν ότι το παρολίγον ραντεβού με το πεπρωμένο δεν ήταν παραστράτημα, λάθος υπολογισμός, ούτε καν ατύχημα. Αντιθέτως ήταν η καλύτερή τους ώρα - αυτό για το οποίο θεωρούν θα τους θυμούνται. Έτσι, καταλήγουν να επιζητούν αυτό που φοβήθηκαν.
Αν μάλιστα στη συνταγή προσθέσουν και το τελευταίο συστατικό:
«Αφού σωθήκαμε, θα ξανασωθούμε». «Σιγά μη μας αφήσουν να πέσουμε», τότε, το μαγικό φίλτρο θα είναι έτοιμο για κατάποση: Με λίγο εκλογικό ανακάτεμα και λίγο παλαιοκομματικό λιβανωτό, οι εραστές του ιλίγγου θα είναι έτοιμοι να σπρώξουν εμάς τους υπόλοιπους να διακινδυνεύσουμε το σάλτο μορτάλε ξανά. Αν όχι στον ίδιο ακριβώς γκρεμό, στον επόμενο λίγο παρακάτω.
Δέσμιοι του ιλίγγου αυτοί αρχικά, καταλήγουν δεσμοφύλακες για εμάς τους υπόλοιπους. Όσοι προγραμματίζαμε (αφελώς) ήρεμη ζωή, μπορούμε να το ξεχάσουμε. Προδιαγράφουν για εμάς, οι δύο πιθανοί κυβερνήτες μας, ζωή με έντονες συγκινήσεις και άλλα πολλά ραντεβού με την ιστορία- θέλουμε δεν θέλουμε.
Όσοι δεν ενθουσιάζονται με αυτήν την προοπτική μπορούν ακόμα να αντιδράσουν - ως την Κυριακή.
Ένα φάρμακο για επικίνδυνες εμμονές είναι η πρόσκρουση με την πραγματικότητα. Αν, παρά ταύτα χαθεί η απαιτούμενη επαφή, τότε ο ασθενής χρειάζεται στενή παρακολούθηση από λογικούς ανθρώπους. Δηλαδή η παρουσία κάποιου τρίτου να τον συνετίζει όταν παίρνει φόρα για τον νέο γκρεμό. Να του θυμίζει τι έγινε το καλοκαίρι του 2015 και γιατί δεν πρέπει να ξαναγίνει. Που θα του θυμίσει ότι το selfie μετά την τελική διάσωση, αν και όχι και τόσο ηρωϊκό, έχει μεγαλύτερη διαχρονική αξία. Που να αναζητά την καταξίωση σε μελλοντικά επιτεύγματα και όχι στο ανακάτεμα και ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Για παράδειγμα, αν ένας ακούσιος δεσμώτης του ιλίγγου, επιλέξει στις εκλογές κάτι σαν Ποτάμι, κάνει μια αρχή για την αποδέσμευση και των άλλων εγκλωβισμένων.