Ο Αποστόλης είναι ένα παιδί 17 χρόνων. Ζει στον Βόλο. Για την ακρίβεια, ζει σε έναν καταυλισμό στην περιοχή της Νέας Ιωνίας Βόλου. Είναι Ρομά. «Τσιγγάνος» ή «γύφτος», όπως προτιμάει να αυτοπροσδιορίζεται ο ίδιος.
Δεν θυμάμαι να την κάναμε την κουβέντα μαζί του, αν είχε βγει ποτέ από τα όρια του νομού Μαγνησίας. Σίγουρα, όμως, ως την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου, δεν είχε βγει ποτέ από την Ελλάδα. Και να που ο Αποστόλης, αυτό το «ακατέργαστο» (για μας τους... κατεργασμένους) παιδί βρέθηκε στο Άμστερνταμ να εκπροσωπεί την πατρίδα του σε έναν από τους πιο σημαντικούς κοινωνικούς και αθλητικούς θεσμούς του πλανήτη, το 13ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, έχοντας τους προβολείς της δημοσιότητας να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα.
Ένα παιδί που έχει βιώσει τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον ρατσισμό στις πιο ακραίες τους μορφές τα άφησε όλα πίσω του, ύψωσε το τεράστιο ηθικό του ανάστημα, πρόταξε την αξιοπρέπειά του και έγινε ο πιο άξιος πρεσβευτής της πατρίδας που κάθε μέρα τον πληγώνει.
Ενστερνίστηκε αμέσως τις αρχές της ομάδας, το συλλογικό πνεύμα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, το μότο της αποστολής «δεν τα παρατάμε ποτέ», διαχειρίστηκε -όπως όλα τα παιδιά- τις «ήττες-κρίσεις», έτεινε πάντα πρώτος το χέρι προς τον ποδοσφαιρικό αντίπαλο, είτε βρισκόταν στην πλευρά του νικητή είτε του ηττημένου. Αγκάλιασε και άφησε να τον αγκαλιάσουν τα μέλη όλων των αποστολών από τις 48 συνολικά χώρες που εκπροσωπήθηκαν στο Άμστερνταμ. Διαχειρίστηκε τις ήττες του και τις μετέτρεψε σε νίκες.
Το ίδιο συνέβη και με τα υπόλοιπα παιδιά της εκπληκτικής αυτής παρέας που συνέθεσαν την αποστολή της Εθνικής Αστέγων στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ολλανδίας.
Ο 20χρονος Νικολάκης, από τον Βόλο κι αυτός -πιο ήσυχος χαρακτήρας σε σχέση με τον Αποστόλη- επέδειξε μια απίστευτη ωριμότητα εντός και εκτός γηπέδων. Ήταν ο φυσικός ποδοσφαιρικός μας ηγέτης, και ας αγωνίστηκε τραυματίας στους περισσότερους αγώνες.
Η Στέλλα, πωλήτρια της «σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη, στην πρώτη κοινή προπόνηση με τα υπόλοιπα παιδιά, έβαλε τα κλάματα (κυριολεκτικά), επειδή ένιωσε ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απλές οδηγίες («για καλή άμυνα») του προπονητή της. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, στα γήπεδα της Ολλανδίας, μεταμορφώθηκε στην πιο καλή μαθήτρια. Χάρηκε το παιχνίδι, απόλαυσε και τη δική της υπερπολύτιμη συνεισφορά, εκτός αλλά και εντός γηπέδων. Ήταν υποδειγματική και στα αμυντικά της καθήκοντα.
Η Μαρία έπαιξε σε όλες τις θέσεις, σκόραρε και δύο γκολ. Μέρα με τη μέρα, γινόταν όλο και πιο κοινωνική, με τους συμπαίκτες της και με όλον τον κόσμο. Εδώ και ένα χρόνο περίπου, πουλάει τη «σχεδία» στην Τσιμισκή και στην Καρόλου Ντιλ, στη Βενιζέλου και στη διαγώνιο, για να εξασφαλίσει με αξιοπρέπεια ένα μικρό εισόδημα. Πουλάει «σχεδία» και παράλληλα σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, στο Οικονομικό Τμήμα. Μόλις πήρε το πτυχίο της και αναζητά μια καλύτερη συνέχεια στις σπουδές και στη ζωή.
Ο Παναγιώτης, από τη Σαλονίκη κι αυτός, ήταν πραγματικό πολυεργαλείο. Έπιασε και πέναλτι, γνωρίζοντας την αποθέωση στο πούλμαν της επιστροφής στους κοιτώνες του γραφικού Βόλενταμ. "Super keeper! Super keeper!", τραγουδούσαν και τον σημάδευαν με το δείκτη του χεριού τα παιδιά από τη Γρενάδα και τη Σουηδία. Πατέρας δύο παιδιών, ήταν πολλά χρόνια άνεργος, μέχρι να πιαστεί από τη «σχεδία». Η αναζήτηση συνεχίζεται, αλλά, τουλάχιστον, τώρα νιώθει ότι έχει ένα μικρό έστω στήριγμα.
Ο άλλος Παναγιώτης, από την Αθήνα, αφού χρεώθηκε αιφνιδιαστικά τη φανέλα με τον αριθμό 1, σε μια από τις πρώτες προπονήσεις της ομάδας, γκρίνιαξε δισ. επειδή τα σουτ των συμπαικτών του ήταν πολύ δυνατά. Στο Άμστερνταμ, «έβγαλε» αδιαμαρτύρητα δεκάδες τέτοιες «βολίδες» που είχαν προορισμό την εστία του, δίχως να σταματά να παροτρύνει τους συμπαίκτες του «να παίξουν».
Ο Νίκος, ο αρχηγός, ήταν αυτό ακριβώς. Αρχηγός. Πάλεψε από την αρχή μέχρι το τέλος. Για τον εαυτό του και για την ομάδα.
Μια παρέα απλών ανθρώπων που δεν αγωνίζονται για να σώσουν τα «χρυσά συμβόλαια», αλλά για μια καλύτερη ζωή. Με το ήθος και τους τρόπους τους, μας έκαναν όλους υπερήφανους και τίμησαν την Ελλάδα, όπως δεν τους τιμά η ίδια.
Η παρουσία τους στα γήπεδα της Ολλανδίας ήταν συγκλονιστική. Η κατάκτηση του πιο πολύτιμου τροπαίου του θεσμού, του Fair Play («Ευ Αγωνίζεσθαι»), είναι η αναγνώριση της μεγαλειώδους προσπάθειάς τους να γίνουν όχι καλύτεροι ποδοσφαιριστές, αλλά καλύτεροι άνθρωποι. Γι' αυτή την αναγνώριση παλεύουν και θα συνεχίσουν να παλεύουν και εντός συνόρων. Άλλωστε, είναι και το σύνθημα της ομάδας: «δεν τα παρατάμε ποτέ».
Απλοί άνθρωποι μας δείχνουν το δρόμο.
*Το κείμενο είναι από τη στήλη «Λόγια της Πλώρης», περιοδικό δρόμου «σχεδία» (Οκτώβριος 2015)