Πηγαίνοντας πίσω στα παλιά, θυμάμαι αρκετές φορές τον πατέρα μου να μου λέει: «εσύ έπρεπε να έχεις γεννηθεί αγόρι, και ο αδελφός σου κορίτσι!». Τότε, δε μου ήταν και πολύ εύκολο να καταλάβω γιατί το έλεγε αυτό ο πραγματικά σπουδαίος πατέρας μου. Αργότερα, διανύοντας το δικό μου ταξίδι ζωής, παράλληλα με τις εποχές που άλλαζαν, άρχισα να καταλαβαίνω, και σήμερα πια, πατώντας με σιγουριά στις θέσεις μου, προτείνω σε όλες τις Γυναίκες, με αφορμή την γιορτή μας στις 8 Μαρτίου, να ... ξανασυστηθούμε!
Με αυτή τη σκέψη, αξίζει να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν: από μικρή ήμουν αρκετά ζωηρή, είχα έντονη περιέργεια να μαθαίνω πράγματα, και, παρ' ότι σχετικά υπάκουο παιδί, ακόμα κι όταν δεχόμουν επιλογές που δεν μου άρεσαν και τόσο, θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα αν μου έλεγαν το «γιατί» πίσω από αυτές τις επιλογές. Για παράδειγμα, ο πατέρας μου δε με άφηνε να κατεβαίνω στον κήπο και να παίζω με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς: παρ' ότι αυτό δε μου άρεσε καθόλου, αν τουλάχιστον μου εξηγούσε τον λόγο, θα είχα κάποια ικανοποίηση, γιατί θα μπορούσα να επεξεργαστώ αυτόν το λόγο και να τον εντάξω με κάποια δόση αποδοχής στο σύστημά μου.
Αντιδρούσα λοιπόν, επέμενα να μάθω τους λόγους για κάθε «απαγόρευση» και αυτό προκαλούσε συχνά χαρακτηρισμούς του τύπου «επαναστάτρια», «ζωηρή», «άτακτη» και διάφορα τέτοια που δεν ήταν καθόλου καλά χαρακτηριστικά για ένα κορίτσι. Αντίθετα, ο αδελφός μου ήταν πάντα υπάκουος, ήσυχος, διάβαζε πολύ, ήταν πρώτος μαθητής και γενικότερα «δε δημιουργούσε θέματα».
Τότε λοιπόν, τα προσόντα για ένα κορίτσι ήταν η σεμνότητα, η υπακοή, τα λίγα λόγια, η νοικοκυροσύνη, η ησυχία. Αργότερα, άκουγα πως «οι σωστές γυναίκες δεν εργάζονται», πως «η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι», και όσο τα άκουγα αυτά, τόσο περισσότερο ονειρευόμουν να φύγω από το σπίτι, να δημιουργώ καριέρα, να έχω τα δικά μου χρήματα, να μην χρειαστεί να είμαι «υποχείριο» σε κανέναν άντρα!
Και το έκανα: από πολύ μικρή ξεκίνησα να εργάζομαι (κρυφά από τον πατέρα μου στην αρχή), και έβαλα στόχο της ζωής μου να πάρω μόρφωση, να αναπτυχθώ επαγγελματικά, να χτίσω καινούργια πράγματα, να δημιουργήσω. Και αυτό το έκανα. Αυτό που δεν κατάφερα να κάνω όμως, ήταν να αισθάνομαι καλά με αυτό που είμαι, γιατί με ακολουθούσαν πάντα αυτές οι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις πώς μια γυναίκα που κάνει καριέρα δεν «κάνει για οικογένεια και σπίτι». Και άλλα πολλά τέτοια «κάθετα και απόλυτα» αποφθέγματα που προφανώς υπήρχαν στις κυτταρικές μνήμες, στο DNA μου, και συχνά με έκαναν να νοιώθω ενοχές, τύψεις, έως και μια αίσθηση αποτυχίας.
Μέχρι που σιγά-σιγά, παρακολουθώντας τη δική μου εξέλιξη, αλλά και τη γενικότερη εξέλιξη των Ελληνίδων και όλων των γυναικών του Δυτικού κόσμου, διαπίστωσα πως μέσα σε μια 30ετία οι γυναίκες παίρνουν αντίστοιχη (ίσως και καλύτερη) μόρφωση με τους άντρες, έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεράσει το (ανύπαρκτο σχεδόν στις μέρες μας) glass ceiling, και απ' ότι φαίνεται, όλο και περισσότερο παίρνουν την ευθύνη της ζωής και των επιλογών τους στα χέρια τους και αποφασίζουν τι θέλουν να είναι, τι θέλουν να γίνουν, και ποιους ρόλους θέλουν να έχουν σ' αυτή τη ζωή, την οικογένεια, την κοινωνία.
Το σπουδαιότερο είναι πως σήμερα, είμαστε επιτέλους στην εποχή που οι «αφορισμοί», τα «αποφθέγματα» και τα "either-or" έχουν καταρριφθεί, και μια γυναίκα μπορεί να είναι εξ ίσου καλή επαγγελματίας, μητέρα, σύντροφος, ερωμένη, ένας άνθρωπος που εξελίσσεται και αναπτύσσεται, ζώντας ισορροπημένα, με τις κατάλληλες προτεραιότητές της την κάθε στιγμή. Αυτή είναι για μένα η Γυναίκα του 2016, και προτείνω σε όλα τα κορίτσια: ας ξανασυστηθούμε!