Ελλάδα. Αναμφισβήτητα χώρα ξεχωριστή, μοναδική. Σ'αυτό συμφωνούμε όλοι νομίζω. Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να μην έχει έρθει στην Ελλάδα ή που να μην έχει σκοπό της ζωής του να την επισκεφτεί. Ιστορία, νησιά, ήλιος, φιλόξενοι άνθρωποι και καλό φαγητό είναι οι πέντε πιο δημοφιλείς λόγοι που αρέσει η Ελλάδα στο εξωτερικό. Και δεν έχουν άδικο. Για τους ίδιους λόγους νομίζω την αγαπάμε και εμείς.
Τον τελευταίο καιρό όμως ζούμε δύσκολες στιγμές σαν λαός και είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, οι καταστάσεις μας έχουν επηρεάσει και μας έχουν κάνει απαισιόδοξους και μελαγχολικούς. Πιστεύω όμως ότι κάτι τέτοιες ώρες πρέπει να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε θετικά, όσο αυτό είναι δυνατό.
Όλοι έχουμε ταυτίσει την Ελλάδα με κάτι που αγαπάμε και ξεχωρίζουμε. Αυτό το «κάτι» που νοσταλγούμε όταν είμαστε στο εξωτερικό και μας κάνει να θέλουμε να γυρίσουμε πίσω. Όσο και να μας θυμώνουν και να μας απελπίζουν οι καταστάσεις, πρέπει να ελπίζουμε σε αυτό το κάτι.
Για εμένα αυτό το κάτι είναι το «θαλασσινό φως» της Ελλάδας. Μα θα σκέφτεστε, «αφού η θάλασσα δεν έχει δικό της φως». Και όμως, μέσα από τα δικά μου μάτια έχει.
Το φως έχει περιγραφεί ως το μαγικό συστατικό της φωτογραφίας και δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής. Είναι η ίδια η ουσία της φωτογραφίας, καθιστώντας τη δημιουργία της εικόνας δυνατή. Κάποιες φορές οι καλύτερες φωτογραφίες έχουν παρθεί γιατί ο φωτογράφος ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή που το φως ήταν ιδανικό. Το φυσικό φως αλλάζει κατά τη διάρκεια της ημέρας και επηρεάζει το χρώμα και τη μορφή των αντικειμένων και των τοπίων. Επηρεάζει όμως και την υφή, την τονική ισορροπία, το σχήμα και τη διάθεση. Το φως είναι αυτό που δημιουργεί τη φωτογραφία. Χωρίς καλό και σωστό φωτισμό, ακόμα και το πιο συναρπαστικό τοπίο δεν απεικονίζεται όμορφα στη φωτογραφία.
Αυτό το βλεπω σε όλο του το μεγαλείο φωτογραφίζοντας στην Ελλάδα, συνήθως ασπρόμαυρα τοπία θάλασσας. Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες το φως είναι ακόμα πιο σημαντικό. Όταν το φως και οι σκιές χρησιμοποιηθούν με το σωστό τρόπο, ένα συνηθισμένο τοπίο μπορεί να μετατραπεί σε κάτι συναρπαστικό. Όταν λοιπόν το φως στην Ελλάδα «πέσει» πάνω στη θάλασσα όλα φαίνονται πιο ζωντανά. Το φως λαμπυρίζει σαν χιλιάδες αστέρια και κάνει ένα παιχνίδι που σε ξυπνάει και σε προκαλεί να το φωτογραφίσεις. Το φως στην Ελλάδα είναι διαφορετικό ακόμα και σε μια βροχερή μέρα. Κάνει το λευκό να είναι πιο έντονο και την αντίθεση στην ασπρόμαυρη φωτογραφία πιο αισθητή, λες και το αντικείμενο ζωντανεύει.
Η Μεσόγειος έχει ένα δικό της φως, μια δική της ζωή. Είναι αυτό που δίνει μια ενέργεια στον ιερό αυτό τόπο. Έχω δει από κοντά τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, τη Μάγχη, την Αδριατική και τη Βόρεια θάλασσα. Το χρώμα της Μεσογείου δεν το έχω δει πουθενά και όσα ταξίδια και να κάνω δεν νομίζω ότι θα το δω. Το βλέπεις όταν απογειωθείς από το Ελευθέριος Βενιζέλος και κοιτάξεις κάτω. Αναρωτιέσαι αμέσως γιατί φεύγεις. Απέραντο γαλάζιο που κόβει την ανάσα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα νησιά μας και το χαρακτηριστικό μπλε της θάλασσας μας, έχει εμπνεύσει ονόματα χρωμάτων. Η Ελλάδα, η ιστορία της, η θάλασσα της και το φως της αποτελούν πηγή έμπνευσης παγκοσμίως.
Αυτό το «κάτι» που ο καθένας μας αγαπάει στην Ελλάδα είναι πιστεύω αρκετό για να μας δίνει κουράγιο και ελπίδα. Για να μας κάνει να μην ξεχνάμε την ιστορία αυτού του τόπου, να μας θυμίζει τι μας κάνει να τον αγαπάμε και να μας ωθεί να βρούμε καινούργιες ιδέες που θα μας πάνε μπροστά και θα μας ανοίξουν καινούργιους ορίζοντες.
Και όπως εξάλλου είπε ο Οδυσσέας Ελύτης:
«Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή»