Όλοι θέλουνε να κάνουνε ροντάτ

Αναρωτιέμαι αν είστε όλοι τόσο ανώριμοι όσο κι εγώ. Κοιτάζω εκείνη την κυρία, γύρω στα 65, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, κάτι σκέφτεται...Πόσο μακριά της φαίνονται άραγε τα νιάτα της; Κοιτάζει απέναντι στο γρασίδι και τη φαντάζομαι να σκέπτεται τι ωραία που θα ήταν, αν μπορούσε να πάρει φόρα και να κάνει ροντάτ (ρόδα). Αυτή την κυρία τη φέρνω στο μυαλό συνέχεια όταν σας βλέπω σκυθρωπούς και σοβαρούς, ή όταν λέτε μεγάλες κουβέντες, τόσο σίγουροι για τον εαυτό σας.
moodboard via Getty Images

Αναρωτιέμαι αν είστε όλοι τόσο ανώριμοι όσο κι εγώ. Κοιτάζω εκείνη την κυρία, γύρω στα 65, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, κάτι σκέφτεται... Πόσο μακριά της φαίνονται άραγε τα νιάτα της; Κοιτάζει απέναντι στο γρασίδι και τη φαντάζομαι να σκέπτεται τι ωραία που θα ήταν, αν μπορούσε να πάρει φόρα και να κάνει ροντάτ (ρόδα). Αυτή την κυρία τη φέρνω στο μυαλό συνέχεια όταν σας βλέπω σκυθρωπούς και σοβαρούς, ή όταν λέτε μεγάλες κουβέντες, τόσο σίγουροι για τον εαυτό σας. Το ίδιο σκέπτομαι και για τον κύριο που συναντάω το καλοκαίρι στην προβλήτα, κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά προσεκτικά, μα είμαι σίγουρη, ότι μέσα του θέλει να κάνει βουτιά-μπόμπα και να μας βρέξει.

Ύστερα σκέφτομαι, «ωραία... το συναίσθημα αλλάζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε». Συναίσθημα εννοώ την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, την αντίληψη του εαυτού μας. Σίγουρα δε νιώθω όπως όταν ήμουν οκτώ χρονών -μάλιστα τότε, πίστευα ότι είμαι αρκετά ώριμη, όσο ένας ενήλικας. Αλλά «πόσο καιρό νιώθω όπως νιώθω σήμερα;». Στην πραγματικότητα, κάθε μέρα νιώθω διαφορετική, μεγαλώνω και ωριμάζω, αλλά απλώς υπάρχει κάτι μέσα μου που μένει πάντα ίδιο. Επίσης έχω πάντα την αίσθηση ότι οι άλλοι είναι πιο ώριμοι και πιο σοβαροί από εμένα. «Μα πως κατάφερε να κάνει παιδί στα 24; Πως ξέρει τι να πει και τι να κάνει;», αναρωτιέμαι και βλέπω νέες μαμάδες και μου φαίνονται τελείως ενημερωμένες, έτοιμες, σίγουρες για το τι κάνουν. Μα μετά ξαναέρχεται στο μυαλό μου η κυρία που είναι στη στάση του λεωφορείου, και καταλαβαίνω, ότι η μαμά ετών 24 δεν είναι πιο ώριμη από εμένα. Την ίδια στιγμή που για το μωρό της είναι η μόνη που ξέρει τι να κάνει (aka η μαμά τα ξέρει όλα), εκείνη σκέπτεται μέσα της «τι στο καλό κάνω τώρα; Δικό μου είναι αυτό;», γιατί αυτό θα σκεφτόμουν κι εγώ και το έχετε σκεφτεί μάλλον όλοι όσοι έχετε παιδί, άσχετα με το πώς φαίνεται στα μάτια του παιδιού σας.

Το ίδιο ισχύει και στα επαγγελματικά. Ναι, οκ η εμπειρία βοηθάει και σε προστατεύει από γκάφες, αλλά πότε πραγματικά συνηθίζεις να σου μιλάνε στον πληθυντικό; Πότε αρχίζει να φαίνεται awkward να σου μιλούν έτσι και να το εννοούν; Και πότε το να πάρεις σημαντικές αποφάσεις είναι cool και όχι η πίστα με τη λάβα στο super mario; Επίσης είναι φορές που νομίζω ότι πρωταγωνιστώ σε ταινία, μιλάω σαν να διαβάζω σενάριο, η επαγγελματική μου συμπεριφορά έρχεται σε τόσο μεγάλη σύγκρουση με το παιδί μέσα μου. Καίγομαι για κάτι και ύστερα λέω στον εαυτό μου, μα αλήθεια, γιατί ασχολούμαι; Ποιος νοιάζεται; Και μετά λέω, αν ήμουν ώριμη δεν θα αναρωτιόμουν, μόνο θα καιγόμουν. Μα πραγματικά, θα ήθελα να σχολιάσω, ότι το τάδε κόνσεπτ είναι μια βλακεία και δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν, όπως άλλωστε και η γραβάτα. Και ναι, προτιμούσα να είμαι στην παραλία και να παίζω με τα κουβαδάκια μου, από το να σκάω για το πως θα βγάλουμε περισσότερα λεφτά. Μόνο εγώ νιώθω έτσι; Όλοι οι άλλοι είναι τόσο κατατοπισμένοι και πωρωμένοι επαγγελματίες; Κανείς δεν σκέφτεται ότι κάνουμε μ****** οι «μεγάλοι»;

Μα φυσικά και το σκέφτονται. Ο Διευθυντής σου που είναι πάντα σοβαρός; Νομίζεις δεν έχει τέτοιες σκέψεις; Δεν σκέφτεται χαζομάρες που θα ήθελε να κάνει; Ποιος ξέρει τι γκριμάτσες κάνει στον καθρέπτη του και τι τραγουδάει στην μπανιέρα του. Άλλοι άνθρωποι που ούτε πηγαίνει ο νους σου, που τους θεωρείς «πολύ σοβαρούς», δεν έχεις ιδέα πόσο νέοι νιώθουν ακόμη μέσα τους και τι είναι ικανοί να κάνουν (ή να θέλουν να κάνουν). Έτσι, για να νιώθεις καλύτερα τις στιγμές που νομίζεις ότι είσαι λίγος ή λιγότερος από άλλους...Ότι οι άλλοι δεν κάνουν ποτέ λάθος... Ότι αποφασίζουν πάντα σωστά... Ότι δεν βαριούνται... ό,τι δεν τους αρέσουν τα άνετα ρούχα κι όχι δεν θα προτιμούσαν να κάνουν ροντάτ στους αγρούς, από το να κάθονται στο γραφείο τους κάνοντας συσκέψεις και παρουσιάσεις σε power point.

Μπορείς αν θες να το πιστεύεις. Εγώ πάλι θα συνεχίσω να πιστεύω ότι όλοι θέλουνε να κάνουνε ροντάτ (και όταν βαριέμαι, τους χαζεύω φαντάζομαι ακριβώς αυτό και γελάω μόνη μου!).

*Ακολούθησε την Αλεξία Ζερβούδη στο twitter