Το παρακάτω είναι γνωστή κατάσταση:
Βρίσκουμε το τέλειο αντικείμενο σε κατάστημα, το δοκιμάζουμε, το ερωτευόμαστε, κοιτάζουμε την τιμή, και... η συνείδησή μας αρχίζει να μας φωνάζει. Οι περισσότεροι βάζουμε το αντικείμενο του πόθου πάλι στο ράφι και φεύγουμε με άδεια χέρια.
Τώρα ας φανταστούμε το ίδιο σενάριο με μια ανατροπή.
Βρίσκουμε το τέλειο αντικείμενο σε κατάστημα, το δοκιμάζουμε, το ερωτευόμαστε, κοιτάζουμε την τιμή, και... εκεί που υπολογίζουμε τα «δεν πρέπει» μας πλησιάζει μια χαμογελαστή υπάλληλος και μας ενημερώνει ότι το 30% της τιμής δωρίζεται σε φιλανθρωπία.
Ποια είναι η κατάληξη αυτού του σεναρίου;
Κατά πρώτη ματιά, η μόδα και η φιλανθρωπία φαντάζουνε κόσμοι διαφορετικοί. Η πρώτη φαίνεται να επικεντρώνεται σε εγωκεντρική πράξη, ενώ η δεύτερη σε πράξη ανιδιοτέλειας, χωρίς καμία επευφημία.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αυτές οι δύο έννοιες έχουν γίνει συνυφασμένες και συνδεδεμένες.
Αυτό οδηγείται από τους ίδιους τους σχεδιαστές, οι οποίοι συχνά έχουν μεγαλύτερη επιρροή απ' τους πελάτες τους. Πολλές φορες, μπορεί προσωπικές εμπειρίες να τους στρέψουν προς φιλανθρωπικούς σκοπούς. Π.χ. ο Tommy Hilfiger, πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού, ο οποιος έχει γίνει μεγάλος υποστηρικτής της έρευνας του αυτισμού. Ή μπορεί να οφείλεται σε ξαφνική κατανόηση οτι έχουν την επιρροή να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Π.χ. πέρυσι η Gucci ίδρυσε το Chime for Change, μια φιλανθρωπία για κορίτσια και γυναικες που στηρίζεται στο crowdfunding.
Αυτό είναι το ένα μέρος της εξίσωσης. Το άλλο είναι ένα πολύ απλό γεγονός - οι πελάτες θέλουν να αποτελέσουν μέρος της θετικής αλλαγής που χρειάζεται ο κόσμος. Ειδικά τώρα, την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι "πρόσθετο πλεονέκτημα" να δωρίσεις κάτι που «δίνει» ακόμη περισσότερα από ό, τι το καθ' αυτό αντικείμενο.
Μάλιστα, ορισμένες εταιρείες υπολογίζουν στην έμφυτη επιθυμία των περισσότερων ανθρώπων να βοηθήσουν τόσο πολύ, που βασίζουν ολόκληρο το επιχειρηματικό τους μοντέλο επάνω σ 'αυτό, και γίνονται συνώνυμοι με την αιτία που υπερασπίζονται.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα TOMS. Ένα ταξίδι στην Αργεντινή έγινε καταλύτης για τον ιδρυτή, Blake Mycoskie, όταν είδε παιδιά χωρίς παπούτσια. Για να καταπολεμήσει αυτό, δημιούργησε το πρωτοποριακό "One For One" μοντέλο, κατά το οποίο για κάθε ζευγάρι παπούτσια που αγοράζονται δωρίζεται ένα ζευγάρι σε ένα παιδί που τα έχει ανάγκη. Μάλιστα, σε συνέντευξή του στην elpis Philanthropy Advisors, ο κ Mycoskie δήλωσε ότι, "Οι πελάτες μας θέλουν να είναι μέρος κάτι μεγαλύτερου από τους εαυτούς τους και να «δώσουν πίσω». Αυτό είναι το πραγματικό «καύσιμο» για μας στα TOMS."
Άλλο ένα παράδειγμα αυτού του μοντέλου φιλανθρωπίας είναι το FEED Projects. Η ιδρύτρια του, η Lauren Bush Lauren, είδε τις επιπτώσεις της πείνας όταν ήταν Εκπρόσωπος του World Food Programme (WFP). Γυρίζοντας στις Η.Π.Α. είδε οτι ο κόσμος ήθελε να βοηθήσει, αλλά δεν ήξερε πώς. Η απάντησή της; Μια γραμμή απο απλές τσάντες, οι πωλήσεις από τις οποίες, "βοηθάνε στην σίτιση του κόσμου." Η γραμμή βρήκε μεγάλη απήχηση (βλέπε τρέχουσα Χριστουγεννιάτικη διαφημιστική καμπάνια!).
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η φιλανθρωπία δεν καλύπτει όλες τι δράσεις μιας εταιρίας μόδας, όμως παραμένει στις δραστηριότητές της. Γι' αυτό τον σκοπό, οι σχεδιαστές συχνά παράγουν ένα αντικείμενο σε περιορισμένη έκδοση και κατανείμουνε μέρος των πωλήσεων για φιλανθρωπικό σκοπό, οπως εκανε η σχεδιάστρια κοσμημάτων, Carolina Bucci. Το 1/3 των πωλήσεων από ειδική έκδοση του διάσημου βραχιολιού της, "Twister," δωρίζονται στο NSPCC. Ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα έγινε πριν από λίγα χρόνια, όταν η Ileana Makri σχεδίασε ένα βραχιόλι με την Missoni για το Orphan Aid.
Παρά τις οικονομικές δυσκολίες της χώρας, οι παίκτες και της Ελληνικής βιομηχανίας μόδας συνδυάζουνε την μόδα με το να «δίνουνε πίσω» με διάφορους τρόπους.
Για παράδειγμα, η Δήμητρα Κολοτούρα και η Mareva Grabowski της Zeus + Dione στηρίζουν τις τεχνικές των παραδοσιακών τεχνιτών σε όλη την Ελλάδα (όπως το να προμηθεύονται μεταξωτά υφάσματα και κεντήματα από το Σουφλί, και πρωτότυπες γαρνιτούρες από το Mentis Yarn Manufactory). Ως εκ τούτου, όχι μόνο βοηθάνε στην διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας, αλλά επίσης παρέχουνε βιώσιμες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους τους τοπικούς τεχνίτες.
Ένας άλλος τρόπος που πολλοί ανεξάρτητοι Έλληνες σχεδιαστές, «δίνουνε πίσω» είναι με το να συμμετέχουνε σε φιλανθρωπικά bazaar.
Αυτό έκανε πρόσφατα η φωτογράφος μόδας και σχεδιάστρια, Καλλιόπη, της Queen Calliope, για το φιλανθρωπικό bazaar του Πανελλήνιου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ». Η Καλλιοπη δραστηριοποιείται και με άλλους τρόπους, π.χ. όταν βγει το δεύτερο βιβλίο της στις 12 Ιανουάριου, 2015 όλα τα έσοδα εκείνην την μέρα θα διατεθούν στην Εταιρία Κατά της Κακοποίησης του Παιδιού, Ελίζα, και στην Ελπίδα. Είναι άξιο να σημειωθεί ότι η Καλλιόπη δώρισε εισπράξεις της πώλησης και του πρώτου της βιβλίου για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ακόμα ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η μόδα «δίνει πίσω» είναι μέσα από εκδηλώσεις. Η Χαρά Καίσαρη και Μαριάννα Σμπώκου οργανώνουν το Taste the Fashion, μια πολύ πετυχημένη εκδήλωση η οποία συγχωνεύει την μόδα, το φαγητό και την φιλανθρωπία. Η εκδήλωση του 2015, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 20 Απριλίου, σηματοδοτεί το 4ο έτος λειτουργίας της. Όταν ρωτήθηκαν για τις σκέψεις τους σχετικά με την σύντηξη μόδας και φιλανθρωπίας, η κυρίες Καίσαρη και Σμπώκου έκαναν την τέλεια παρατήρηση: "Θεωρούμε ιδιαίτερα εύστοχο τον συσχετισμό της μόδας με την κοινωνική προσφορά, αφού μια γενναιόδωρη ψυχή αποτελεί πολύτιμο δώρο για την κοινωνία μας, ενώ η μόδα από την πλευρά της παρέχει εξαιρετικές ιδέες για το περιτύλιγμά του!"
Γυρίζοντας πίσω σε εκείνο το αρχικό, όχι και τόσο υποθετικό, σενάριο... νομίζω ότι τώρα ξερούμε πώς τελειώνει! Ακόμα και εάν η αγορά κάποιου αντικειμένου είναι ένα δώρο για τους εαυτούς μας, είναι ωραίο να γνωρίζουμε ότι ένα μέρος της αγοραστικής του τιμής είναι επίσης ένα δώρο για κάποιον άλλον.