Η Θεσσαλονίκη δεν έχει μετρό. Έχει λαμαρίνες, τρύπες, έργα, παρακάμψεις, δρόμους που αλλάζουν κατεύθυνση κάθε λίγες μέρες. Έχει ΠΑΟΚ. Έχει υπομονή. Και κίνηση. Έχει γκρίνια, υπέροχα εστιατόρια, αγόρια και κορίτσια που ομορφαίνουν την πόλη. Εκδηλώσεις, τέχνη, συγκροτήματα, δράσεις. Έχει κίνηση.
Δωδεκανήσου. Βαρδάρης. Βρίσκομαι στο λεωφορείο, το μόνο μέσο με το οποίο μπορείς να μετακινηθείς στην πόλη που βρέχει ασταμάτητα. Περιμένεις ώρα για να έρθει ένα λεωφορείο που να μην είναι ασφυκτικά γεμάτο. Κι όταν λέμε ασφυκτικά το εννοούμε. Τους πάμε κόντρα τους Ιάπωνες που στριμώχνονται για το μετρό. Βρέχει έξω, βρέχει και μέσα στο λεωφορείο. Μια ηλικιωμένη κυρία που κάθεται κοντά στο παράθυρο ανοίγει ομπρέλα. Πολλοί επιβάτες βγάζουν κινητά και την φωτογραφίζουν.
Είναι γλυκύτατη, έτσι όπως χαμογελά. Παραδίπλα ένας κύριος που με το ζόρι κρατιέται από μια χειρολαβή, σταυροκοπιέται. Όχι για την κυρία με την ομπρέλα, σταυροκοπιέται κάθε φορά που περνάμε μπροστά από εκκλησία. Κι έχουμε πολλές στη Θεσσαλονίκη. Ο οδηγός φρενάρει και πέφτει πάνω σε μια κοπέλα. Αυτό συμβαίνει καμιά δεκαριά φορές.
Δυο κυρίες γκρινιάζουν σε κάποιες νεαρές γιατί κάθονται στις θέσεις εφόσον είναι νέες. Οι νέες -που δεν είναι και τόσο νέες-απαντούν ότι: εμείς δουλεύουμε και είμαστε όρθιες από τις 6 το πρωί, δεν βγαίνουμε βόλτα στη βροχή για να τσεκάρουμε τους τόκους στο βιβλιάριο της τράπεζας. Έτσι πυροδοτείται η γνωστή συζήτηση περί σεβασμού και οι ατάκες: να σέβεσαι, οι νέοι δεν σέβονται, πάει ο σεβασμός, η κρίση τα ισοπέδωσε όλα, μαζί με τα λεφτά χάσαμε το σεβασμό κ.ο.κ..
Μια μαμά κράζει την κόρη της στο κινητό ουρλιάζοντας γιατί είναι ανεύθυνη και πάλι ξέχασε τα κλειδιά του σπιτιού. Φτάσαμε, λιμάνι. Ο Θερμαϊκός λιμνάζει ήσυχος και βρωμερός. Οι σταγόνες της βροχής δέρνουν τα νερά αλύπητα.
Στρίβουμε Βενιζέλου, Μητροπόλεως. Τα διπλό-παρκαρισμένα μας κρατάνε ακινητοποιημένους για ώρα. Οι από έξω ζηλεύουν τους από μέσα και τούμπαλιν. Μπαίνουν κάτι παιδιά, γεμάτα χαρά. Δεν τους πειράζει η βροχή και το στριμωξίδι. Κάνουν χαβαλέ και γελάνε δυνατά. Τι ωραία! Κάποιοι ενοχλούνται.
Κάποιοι συζητάνε για το Ρωμανό, κάποιοι για τις εκλογές, κάποιοι έχουν το βλέμμα της κούρασης ζωγραφισμένο στα χέρια και τα πρόσωπα τους. Μπορείς να την καταλάβεις την κούραση στα χέρια. Είναι σαν αόρατο τατουάζ.
Στην πλατεία βάλανε πολλά πολλά δεντράκια για τα Χριστούγεννα. Φτιάχνουν ένα μικρό δάσος. Ευτυχώς!
Φτάνουμε Λευκό Πύργο. Εκεί που πάμε στις χαρές και στις λύπες. Η βροχή συνεχίζεται. Το απλό εισιτήριο του ΟΑΣΘ έχει πάει στο 1ευρώ εδώ και λίγο καιρό και όλοι είναι έξαλλοι. Χτυπάει κι άλλο κινητό. Δυνατά. Με ήχο Παντελίδη, Κιάμο, δεν ξέρω τους μπερδεύω. Το σηκώνει μια κοπέλα με τεράστια μυτερά νύχια γεμάτα στρας. Μιλάει δυνατά και εκνευρισμένα. Μια άλλη κυρία την κοιτάζει επικριτικά. Νομίζω για τα νύχια. Το μποτιλιάρισμα είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία, δεν υπάρχει τροχαία, υπάρχει συνεχής παραβίαση της κοινής λογικής.
-Ο Μπουτάρης, φταίει!
-Τι φταίει ο Μπουτάρης;
-Τα πανό ξέρει να κατεβάζει από το Δημαρχείο!
-Και τι να κάνει δηλαδή; Να βγει να μαζεύει αυτοκίνητα;
Στρίβουμε Δημαρχείο! Το στριμωξίδι γίνεται πιο έντονο. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο μπαίνει κι άλλος κόσμος.
Η κυρία με την ομπρέλα κατεβαίνει στην επόμενη στάση και με μια κίνηση όλο χάρη-σαν από άλλη εποχή κλείνει την ομπρέλα της για να την ανοίξει σε λίγο ξανά στο δρόμο.
Δίπλα μου ένα ζευγάρι- αψηφώντας τους νόμους της αδράνειας και της θεσμοθετημένης γκρίνιας- φιλιέται με πάθος, στριμωγμένο ανάμεσα σε αγνώστους. Ο χρόνος παγώνει, ο ήχος χαμηλώνει κι όλα γίνονται ένα φιλί.
Κατεβαίνω στην επόμενη στάση. Παίρνω βαθιά ανάσα και σηκώνω το κεφάλι στη βροχή.
Σκέφτομαι ότι όσο υπάρχει ο έρωτας.. η ζωή είναι ωραία! Κι ας είναι σουρεάλ!