Εντύπωση προκάλεσε σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η τοποθέτηση ενός γνωστού παρουσιαστή ενημερωτικής εκπομπής σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μία εβδομάδα πριν από την συγκεκριμένη επέτειο. Ο εν λόγω δημοσιογράφος υποστήριξε συγκεκριμένα ότι όσοι εξεγέρθηκαν τον Νοέμβριο του 1973, άνοιξαν τον δρόμο με τις μεθοδεύσεις του αμερικανικού παράγοντα για να αλλάξει η ηγεσία του καθεστώτος και να χαθεί η Κύπρος μερικούς μήνες μετά.
Ορισμένοι θεωρούν ότι η αντίδραση των φοιτητών κατάφερε να «εκθρονίσει» τον κυρίαρχο έως τότε Παπαδόπουλο, αφού λίγο μετά ο Ιωαννίδης με ένα πραξικόπημα μέσα στη Δικτατορία ανέλαβε τις τύχες της χώρας, οδηγώντας στην τραγωδία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Γιατί, όμως, να γίνει μία τέτοιου είδους δήλωση; Τι δείχνει αυτή η προσέγγιση της αμφισβήτησης ενός στρατιωτικού, ακροδεξιού και παράνομου καθεστώτος από τους φοιτητές και τους νέους εκείνης της εποχής;
Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουν οι φοιτητές το 1973; Να κάτσουν ήσυχοι και να ανεχθούν ένα παράνομο καθεστώς; Έκαναν το χρέος τους και ας άργησαν κάποια χρόνια.
Δεν θα σπεύσω να μιλήσω για φιλοχουντικούς ανθρώπους, καθώς δεν πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία του συμβάντος και επειδή αυτό θα σφυρηλατούσε μία εύκολη μεν αλλά ανούσια και ίσως άδικη κριτική. Το πρόβλημα της συγκεκριμένης περίπτωσης είναι η μείωση μιας πράξης αντίστασης που υπερασπίζεται τη δημοκρατία, με το επιχείρημα ότι άνοιξε τον δρόμο σε ένα χειρότερο καθεστώς από εκείνο του Παπαδόπουλου. Τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Μήπως θέλει να δείξει ότι οι αντιδράσεις πολλές φορές οδηγούν σε πιο οδυνηρές πραγματικότητες από αυτές που ονειρεύονται αρχικά οι επαναστάτες;
Προφανώς, γνωρίζοντας τις τοποθετήσεις του συγκεκριμένου τηλεοπτικού προσώπου τον τελευταίο καιρό, γίνεται κατανοητό ότι κάτι τέτοιο θέλει να πει. Ας γίνουμε λοιπόν δικηγόροι του διαβόλου και ας πούμε ότι το Πολυτεχνείο φταίει για την Κύπρο. Ο αναστοχασμός απέναντι στο συγκεκριμένο γεγονός περιστρέφεται γύρω από την καταδίκη των επαναστατικών συμπεριφορών για να μην έρθουν τα χειρότερα; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουν οι φοιτητές το 1973; Να κάτσουν ήσυχοι και να ανεχθούν ένα παράνομο καθεστώς; Έκαναν το χρέος τους και ας άργησαν κάποια χρόνια.
Παράλληλα, στη Μεταπολίτευση ψάξαμε έναν τρόπο ανάδειξης της λαϊκής αντίστασης μέσα στη Δικτατορία, για να αποκτήσουμε το δικό μας αγωνιστικό αφήγημα που θα έχτιζε τον ηρωισμό που απαιτούσε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πέρα από ένα τηλεφώνημα του Ευάγγελου Αβέρωφ στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974. Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, είναι η σημαντικότερη συλλογική κινητοποίηση μέσα στο επτάχρονο σκοτάδι της Δικτατορίας και η επέτειος αυτή υπάρχει ακριβώς για να μας θυμίζει ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία δεν είναι ποτέ λίγος ή αναποτελεσματικός, αλλά το μεγαλύτερο διακύβευμα των ελεύθερων ανθρώπων.
Στην παραζάλη του σήμερα, βέβαια, ακόμα και τα σημαντικά μπορεί να θεωρηθούν ασήμαντα για να προβληθεί η άποψη ότι δεν πρέπει κινούμαστε ενάντια σε κάτι που δεν πιστεύουμε και δεν μας εκφράζει, μήπως έρθουμε ενώπιος ενωπίω με τα χειρότερα. Μπορεί ορισμένοι άνθρωποι να είναι ευχαριστημένοι με την κατάσταση στη χώρας μας και να νιώθουν ωραία με το να μειώνουν όποιον αγωνίζεται, όποιον αντιστέκεται, όποιον μάχεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, όμως, δεν θα είχαμε να εμπνευστούμε από κανέναν και τίποτα και απλά θα ήμασταν ένας παθητικός και υπάκουος λαός χωρίς όνειρα και κατά συνέπεια χωρίς μέλλον.