Από τα μέιλ, τα τηλεφωνήματα των φίλων και τις ερωτήσεις των καναλιών που έρχονται από την Ελλάδα το τελευταίο εικοσιτετράωρο νιώθει κανείς τους Έλληνες να είναι πολύ κοντά στη Γαλλία και ακόμα πιο κοντά στο Παρίσι και στους Παρισινούς. Και στους Έλληνες Παρισινούς φυσικά. Αυτό που έγινε προχτές, Παρασκευή βράδυ, κανείς από μας δεν το περίμενε και κανείς Γάλλος.
Κάποτε είχε γυριστεί μια ταινία που την αποτελούσαν φιλμ μικρού μήκους από σκηνοθέτες της Νουβέλ Βάγκ με τίτλο "Μακριά από το Βιετνάμ". Ήταν την εποχή που η Αμερική πήρε τη σκυτάλη από τους Γάλλους να συντρίψει το Βόρειο Βιετνάμ. Ο τίτλος ήθελε να πει "δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για την αποικιοκρατική πολιτική που σκοτώνει εκατομμύρια Βιετναμέζους, επειδή το Βιετνάμ είναι μακριά. Δεν είναι μακριά πια, σήμερα που έχουν ξυπνήσει οι συνειδήσεις μετά από έναν θηριώδη Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όχι μόνο οι δικές μας συνειδήσεις αλλά κι' αυτές των λαών τους οποίους λυμαίνονταν οι δικές μας αναπτυγμένες χώρες για πάνω από δύο αιώνες. Αναπτυγμένες και χάρη στη αποικιοκρατία". Αυτά έλεγε ο τίτλος "Μακριά απ΄το Βιετνάμ".
Μόλις έναν αιώνα πριν, κανείς δεν έλεγε "Μακριά από την Κίνα". Εντούτοις, το 1915 το ένα τρίτο της Κίνας ήταν Γαλλικό Προτεκτοράτο, το δεύτερο τρίτο ήταν Βρετανικό Προτεκτοράτο και το τρίτο Ρωσικό Προτεκτοράτο. Επίσης μια γωνιά της Κίνας ανήκε στη Γερμανία και ένα τεράστιο νησι, η Φορμόζα ή Ταϊγουάν σήμερα, ήταν αποικία της Ιαπωνίας. Επί έναν αιώνα. Μέχρι το 1945!
Συγνώμη, αλλά δεν ξέφυγα από το θέμα μας. Οι 80 και ίσως 100 δολοφονημένοι νεαροί του Μπατακλάν που πήγαν να ακούσουν το γκρουπ της ροκ ονόματι Μεταλλικός Θάνατος και οι άλλοι 40 που έπιναν τον καφέ τους στο πεζοδρόμιο λίγο πιο πέρα, όταν ένας μεταλλικός θάνατος από δύο άλλα ισλαμιστικά καλάσνικοφ τους καθάρισαν εν ριπή οφθαλμού, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει μια εξέγερση υπνωτισμένων "outcast" ("αποβλήτων" ατόμων) κοινωνιών και λαών, θρησκειών και παρασυναγωγών. Ατόμων πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας και της παιδείας και πολύ πάνω από το όριο της ύπνωσης. Υπνωτισμένων από Ιρακινούς υπνωτιστές με μεγάλη στρατιωτική γνώση και εμπειρία, που κάποτε διοικούσαν τον στρατό του Χουσείν.
Το τι έγινε την Παρασκευή το βράδυ το γνωρίζουν πια όλοι οι Ευρωπαίοι τουλάχιστο που ήταν μπροστά στις τηλεοράσεις τους. Το γιατί έγινε, περιμένουμε όλοι να μας πουν. Όχι το εκδικητικό γιατί, "λόγω γαλλικής αεροπορικής επέμβασης στη Συρία". Ποιος ευθύνεται που έγινε ένα κράτος "απόβλητο" από την πλειοψηφία των μουσουλμανικών λαών, γιατί οι μουσουλμανικές χώρες δεν επιχειρούν να το αντιμετωπίσουν μόνες τους και γιατί οι δυτικές χώρες περιορίζονται σε μη αποτελεσματικές αεροπορικές επιδρομές που σε τίποτα δεν έχουν σταματήσει την προέλαση και την εξάπλωση (και την εκδίκηση) ενός μεσαιωνικού ιού που ξύπνησε από έναν λήθαργο 13 αιώνων. Τέλος, γιατί δεν βγαίνουν οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ισλάμ να καταδικάσουν τις καμικάζι επιχειρήσεις όταν όλοι γνωρίζουν πως αν κάποιος πηγαίνει στον Παράδεισο είναι αυτός που δεν σκοτώνει και δεν αυτοκτονεί. Καθώς και τα θύματα των καμικάζι. Όπως έχω πει και αλλού, ο καμικάζι που προσφέρει τον θάνατό του στον εχθρό αγνοεί αυτό που είπε ο διάσημος βιολόγος Ζαν Ροστάν "το να δεχτείς να πεθάνεις σημαίνει ότι περνάς με το μέρος του ισχυρότερου". Εξάλλου, νομίζω πως η επιθυμία του θανάτου είναι ούτως ή άλλως αφύσικη. Γι΄αυτό και δεν συναντάται στα όνειρα. Ποτέ κανείς δεν ονειρεύτηκε ότι πέθανε.