Το μέλλον απ' το παρελθόν

Και πού είναι η λύση, λοιπόν; Πώς βγαίνουμε απ'όλον αυτόν τον ξύλινο λαβύρινθο; Με τα πόδια, είναι η γρήγορη απάντηση. Με τη μνήμη, είναι η πιο σωστή. Γιατί άλλο νοσταλγία κι άλλο μνήμη. Η μνήμη διακρίνει, θυμάται ένα-ένα τα βήματα...Θυμάται τα αδιέξοδα, θυμάται και τα υπέροχα ξέφωτα. Θυμάται ποιοι υπήρξαν σοβαροί και συνεπείς, θυμάται και τους χαμαιλέοντες. Η νοσταλγία θέλοντας να σε πείσει πως κάτι παλιό ήταν όλο ωραίο, σε οδηγεί ξανά στον ίδιο δρόμο. Λίγα αδιέξοδα έχουμε όμως για να ξαναπέσουμε και στα παλιά;
foivos

Ο τελευταίος μου δίσκος , η «Καλλιθέα», μιλάει για το παρελθόν. Η ελληνική Huffington Post έχει πλέον παρελθόν ενός χρόνου, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. Λέω εδώ και καιρό σε φίλους πως αυτό που τελικά αναδείχθηκε από την κρίση -αντίθετα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς- είναι το παρελθόν και τα σχήματά του. Δεν το βρίσκω αφύσικο. Όταν καταρρέεις, κοιτάς πίσω να δεις τι έφταιξε. Αν είσαι δυνατός, κοιτάς επώδυνα τον εαυτό σου στον καθρέφτη, δεν μασάς τα λόγια σου για ό,τι έγινε και αφού αφήσεις τη μνήμη σου να ξεσκαρτάρει τους αγγέλους από τα ζόμπι, γυρίζεις πίσω στη ζωή που προχωράει.

Υπάρχει όμως κι ένα ομηρικό τέρας σ'αυτή την ιστορία, που αν μπλέξεις μαζί του, ο καιρός αναδεύει τα σωθικά σου σε μια διαρκή ναυτία: Η νοσταλγία.

Κάτι μου λέει πως αυτά τα 5 χρόνια συνηθίσαμε και αυτό το τέρας. Ενδυθήκαμε όλα τα ρετρό ενδύματα, διασκευάσαμε όλα τα παλιά τραγούδια.

Ξαναγυρίσαμε όλες τις παλιές ταινίες. Επίσης ξεθάψαμε και όλα τα παλιά τσεκούρια, ταμπουρωθήκαμε πίσω απ'όλες τις παλιές πολεμικές, ξανασκοτώσαμε όλους τους παλιούς νεκρούς. Το χειρότερο; Ο καθένας εξιδανικεύει ένα συγκεκριμένο κομμάτι του χρόνου και δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του. Αν είσαι νοσταλγός του Πασόκ των «πρασινοφρουρών» ή του Πασόκ του χρηματιστηρίου λίγη σημασία έχει. Το ίδιο κι αν είσαι δεξιός του παπά και του χωροφύλακα ή δεξιός του Ciao Ant1.

Το θέμα είναι πως η πολιτική θεωρία σου -τη στιγμή που ο κόσμος ετοιμάζεται να μπει στην πιο ανελέητή του φάση- δεν είναι παρά μια στολή σε πάρτυ kitcherella.

Mέχρι και οι απολογητές της Χούντας έκαναν την εμφάνισή τους μην τυχόν και χάσουνε το νταβαντούρι. Και απέκτησαν κι αυτοί το φαν κλαμπ τους ανάμεσα σε όχι ευκαταφρόνητη μερίδα ανθρώπων της γειτονιάς μας.

Και πού είναι η λύση, λοιπόν; Πώς βγαίνουμε απ'όλον αυτόν τον ξύλινο λαβύρινθο; Με τα πόδια, είναι η γρήγορη απάντηση. Με τη μνήμη, είναι η πιο σωστή. Γιατί άλλο νοσταλγία κι άλλο μνήμη. Η μνήμη διακρίνει, θυμάται ένα-ένα τα βήματα...Θυμάται τα αδιέξοδα, θυμάται και τα υπέροχα ξέφωτα. Θυμάται ποιοι υπήρξαν σοβαροί και συνεπείς, θυμάται και τους χαμαιλέοντες. Η νοσταλγία θέλοντας να σε πείσει πως κάτι παλιό ήταν όλο ωραίο, σε οδηγεί ξανά στον ίδιο δρόμο. Λίγα αδιέξοδα έχουμε όμως για να ξαναπέσουμε και στα παλιά;

Μνήμη, λοιπόν. Αυστηρή, αγαπητική, συγχωρητική και ανυποχώρητη. Άυτήν θα ευχόμουν να διαφυλάξει η Huffington, αυτήν και οι αναγνώστες του. Γιατί από οπτικές που θέλουν να αποκλείσουν ένα ολόκληρο μέρος της πραγματικότητας είναι γεμάτος ο τόπος -και ο κόσμος, φευ.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς κοιτάει από ψηλά μιαν εποχή που τελειώνει και μιαν άλλη που έρχεται. Και το αποτέλεσμα είναι μια «Καλλιθέα». 11 τραγούδια που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν στο πατρικό του, στο γνωστό προάστιο που -όπως όλα γύρω- δείχνει καθημερινά ν' αλλάζει θέση. Οι ήρωές του (οικογένεια, παλιοί συμμαθητές, πρόσωπα μιας ελληνικής -ή όχι- ποπ μυθολογίας, μικρομαγαζάτορες, κορίτσια και ωδικά πτηνά) είναι κοιταγμένοι από τα μάτια ενός παιδιού του '80 που προσπαθεί να διηγηθεί την ιστορία του σ' ένα παιδί που αρχίζει τώρα να ζει τη δική του.

Η παραγωγή φέρει την έντονη υπογραφή του Χρήστου Λαϊνά, που μεταμόρφωσε την παλιά μονοκατοικία σε στούντιο και έπαιξε στις μίξεις με όλους τους φυσικούς ηχητικούς της χώρους. Το βιβλιαράκι του cd, στο οποίο ο γραφίστας db επέλεξε φωτογραφίες από τη συλλογή του Πέτρου Κουμπλή, είναι κι αυτό γεμάτο από εικόνες αντικειμένων και σαλονιών του '80, που κάποιος ξέχασε να τα αλλάξει ή να τα ξεφορτωθεί κι έτσι διατηρούν την ωραία ασχήμια τους στο ακέραιο, ακριβώς επειδή τώρα είναι τελείως άχρηστα.

Η «Καλλιθέα» δεν είναι στην πραγματικότητα ένας δίσκος νοσταλγικός. Για την ακρίβεια, φοβάται ιδιαίτερα μη μας φάει το παρελθόν μας. Κι έτσι αποφασίζει να το δει κατάματα, σαν κάτι που απλώς γέννησε το σήμερα. Κι ύστερα να κλείσει πίσω του την πόρτα και να πάει κάπου αλλού.

Κυκλοφορεί σε special edition cd και digital album από την Inner Ear.

Στις 28 Νοεμβρίου ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσιάζει ζωντανά το νέο του δίσκο "Καλλιθέα" στο Gagarin 205.

Περισσότερα στη σελίδα του και στο facebook.