Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι μια μεγάλη δοκιμασία για τη χώρα με βάση την επιλογή του χρόνου και των συνθηκών κάτω από τις οποίες προκηρύχθηκαν. Ήταν αποτέλεσμα κομματικών σχεδιασμών καθότι οι εθνικοί σχεδιασμοί περνούν σε δεύτερη μοίρα στο σημερινό ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Ταυτόχρονα όμως εκτός από δοκιμασία είναι και μια μεγάλη ευκαιρία. Να δοθεί η ευκαιρία στους ψηφοφόρους να δείξουν αυτοί τον δρόμο στα κόμματα κι όχι το αντίστροφο όπως συνήθως συμβαίνει. Να οδηγήσουν αυτοί αντί να οδηγηθούν.
Μετά από 5 χρόνια κρίσης το πολιτικό σύστημα δεν έχει βάλει μυαλό. Πιστεύει ο καθένας ότι μπορεί να «πάρει το παιχνίδι» μόνος του. Όμως ούτε το 30% αριστερά ούτε το 30% δεξιά αρκούν για να βγούμε από την κρίση. Χρειάζονται ευρύτερες συμμαχίες προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και η Ελλάδα να αρχίσει επιτέλους να συγκλίνει με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Μα πώς μπορεί να συνεργασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, θα μου πει κάποιος, αφού έχουν τόσο μεγάλες ιδεολογικές διαφορές;
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ιδεολογίας το να φτιάξουμε μια σοβαρή, αξιοκρατική δημόσια διοίκηση που δεν θα είναι το λάφυρο των εκλογών όπως γινόταν τόσα χρόνια. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας το να φτιάξουμε κτηματολόγιο, να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή, τη γραφειοκρατία, να επιταχύνουμε την απονομή δικαιοσύνης, να φτιάξουμε τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμιά μας. Σήμερα δεν είναι θέμα ιδεολογίας το να δημιουργείς δουλειές είτε ενισχύοντας την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είτε προσελκύοντας επενδύσεις. Αυτά είναι τα ζητούμενα παντού στον κόσμο, εκτός από περιθωριακές χώρες.
Πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός που όλοι του χρωστάνε και θα ζει για πάντα με δανεικά από το ένδοξο παρελθόν. Πρέπει να συμμετάσχουμε σε ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον εκμεταλλευόμενοι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και θάβοντας όσο μπορούμε τα προαιώνια μας μειονεκτήματα. Οι ιδεολογίες άλλωστε έχουν περισσότερο νόημα στο πώς θα κατανείμεις τους πόρους. Εμείς είμαστε στο προηγούμενο στάδιο, που θα πρέπει πρώτα να τους παράξουμε. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι σήμερα ο ιδεολογικός προσανατολισμός αλλά το πώς θα ξεφύγει από τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό.
Στη βιολογία οι οργανισμοί που επιβιώνουν είναι αυτοί που εξελίσσονται, συνθέτοντας τα καλά χαρακτηριστικά από τους προγόνους τους. Τη λογική αυτή την υιοθέτησαν και στα μαθηματικά για να βρίσκουν καλύτερες λύσεις στα προβλήματα. Είναι καιρός να την υιοθετήσουμε και στην πολιτική. Το νέο δεν είναι παρθενογένεση, αλλά σύνθεση υφιστάμενων πραγμάτων. Οι δογματισμοί και η λογική «άσπρου-μαύρου» είναι για τις θρησκείες, όχι για την πολιτική.
Το δίλημμα των εκλογών λοιπόν δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο ούτε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα των εκλογών είναι πόλωση ή συνεννόηση. Είναι φανερό ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θέλουν να πολώσουν το κλίμα ποντάροντας οι μεν στο φόβο οι άλλοι στην αγανάκτηση. Το «διαίρει και βασίλευε» βολεύει τους κομματικούς στρατούς. Το μεγάλο στοίχημα για το εκλογικό σώμα είναι να μην «τσιμπήσει» στο δίλημμα αυτό γνωρίζοντας ότι αναγκαστικά ο μόνος δρόμος εξόδου από την κρίση περνάει μέσα από την συνεννόηση και τη συναίνεση. Συναίνεση όμως όχι στη βάση του μοιράσματος των καρεκλών όπως έγινε το 2012, υπαγορευόμενη από τις πελατειακές πρακτικές που είχε συνηθίσει το κομματικό σύστημα.
Συναίνεση στη βάση συγκεκριμένων κατευθύνσεων και στο ποιοι πραγματικά μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα αυτές τις κατευθύνσεις. Το κριτήριο στελέχωσης της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού δεν πρέπει να είναι το «ποιος είναι δικός μας» αλλά το «ποιος ξέρει καλύτερα την δουλειά».
Οι Σουηδοί, οι Ιρλανδοί οι Πορτογάλοι (νότιοι σαν κι εμάς) κατάφεραν σε συνθήκες κρίσης να συνεννοηθούν. Εμείς γιατί όχι; Η διχαστική κατάρα πάνω στον ελληνισμό φαίνεται ότι αντέχει ακόμα και σήμερα μετά από αιώνες. Εκτός κι αν καταφέρουν να την ξορκίσουν οι έλληνες ψηφοφόροι με την ψήφο τους στις 25 Ιανουαρίου. Η έξοδος από το αδιέξοδο είναι στα δικά τους χέρια.