Αν κάτσουμε και αναρωτηθούμε ποια είναι η πηγή όλων των κακών στη Ελλάδα σίγουρα το πρώτο που θα κατηγορήσουμε είναι το πολιτικό σύστημα. «Οι πολιτικοί ευθύνονται για το ανεπαρκές σύστημα υγείας, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, την απαξιωμένη παιδεία», θα πει κάποιος.
Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός για να σταματήσω να απαντάω με τη λογική του αυγού και της κότας: οι πολιτικοί, συνήθιζα να λέω, για να εκλεγούν πρέπει να προσαρμοστούν στην νοοτροπία των πολιτών, οι δε πολίτες αποδέχονται τις προβληματικές πρακτικές των πολιτικών ως φυσιολογικές και αναμενόμενες. Έχουμε μια ανατροφοδοτούμενη κατάσταση, υποστήριζα, που για να αλλάξει χρειάζονται χρόνια σφαλμάτων και διαψεύσεων και ότι μέχρι τότε δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Αν, λοιπόν, αύριο οι πολιτικοί αρχηγοί κληθούν στο τραπέζι και πράγματι δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο για τους βασικούς τομείς πολιτικής οφείλουν να μην συναινέσουν.
Πλέον δεν είμαι της ίδιας άποψης. Θεωρώ κι εγώ ότι το πολιτικό σύστημα φέρει τις περισσότερες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, αφού ασκεί την εξουσία με συγκεκριμένες προβληματικές πρακτικές.
Μια από αυτές είναι η έλλειψη συναίνεσης στους πιο κομβικούς τομείς πολιτικής, όπως η παιδεία, η υγεία ακόμη και το ίδιο το μνημόνιο. Ήταν δεδομένο ότι μια νομοθετική πρωτοβουλία του ενός κόμματος θα καταψηφιστεί από τα άλλα και ότι όταν αυτά αναλάβουν θα την τροποποιήσουν. Το πιο χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα υπήρξε το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Επρόκειτο για μια μεταρρύθμιση που αν και έφερε το ΠΑΣΟΚ και υπερψήφισε η Νέα Δημοκρατία, τα ίδια ακριβώς κόμματα στη συνέχεια ξεκίνησαν το ξήλωμά του. Αποτέλεσμα της αντιπολιτευτικής μη συναίνεσης ήταν να πηγαίνουμε συνεχώς μπρος-πίσω αλλά και όλο πιο βαθιά στα μνημόνια.
Έχοντας πια δει τα αποτελέσματα δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε συναίνεση σε ένα κοινό πλαίσιο αρχών και εθνικών προτεραιοτήτων για να μεταρρυθμίσουμε, επιτέλους, την χώρα μακροπρόθεσμα.
Σήμερα όμως, φοβάμαι ότι η έκκληση για συναίνεση από τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα δεν γίνεται στην βάση ενός οράματος που έχει για την πατρίδα. Η Κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής κανένα πρόγραμμα για την Παιδεία και την Υγεία, καμία λύση για την καταπολέμηση της Ανεργίας και κυρίως, κανέναν χάρτη για το πότε και πώς θα βγούμε από την κρίση.
Αν, λοιπόν, αύριο οι πολιτικοί αρχηγοί κληθούν στο τραπέζι και πράγματι δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο για τους βασικούς τομείς πολιτικής οφείλουν να μη συναινέσουν. Διότι δεν θα πρόκειται για αναγκαία και εποικοδομητική συναίνεση επί αρχών και αξιών, αλλά για μια «λευκή επιταγή» σαν εκείνη που έδωσε το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική του κ. Αντώνη Σαμαρά.
Και το δις εξαμαρτείν ου(κ) ανδρός σοφού (- γυναικός σοφῆς- ).