Ο Έλλην Ταλιμπάν και η Παρισινή σφαγή

Οι έχοντες μια εμβρυακή, έστω, εικόνα της αμερικανικής τέχνης και διανόησης γνωρίζουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των αντιπροσώπων της ασκεί έντονη κριτική στην ίδια τους τη χώρα: πρώτα απ' όλα στην εξωτερική της πολιτική (ποιος αμερικανός διανοούμενος ή καλλιτέχνης υπερασπίστηκε τον George Bush, τον Dick Cheney;). Κριτική στις κραυγαλέες κοινωνικές αδικίες, άρρηκτα συνυφασμένες με τον θρίαμβο μιας μετα-καπιταλιστικής εικονικής οικονομίας σαν υποτιθέμενης ηθικής όσο και οριστικής λύσης μετά την αποκάλυψη της απάτης του κομμουνισμού.
Pierre Suu via Getty Images

Μια μόλις εβδομάδα μετά τις βάρβαρες επιθέσεις του Παρισιού ένας Γάλλος Ταλιμπάν του καθολικισμού, ο Πατήρ Hervé Benoît εξομοίωνε δολοφόνους και θύματα σε ένα άρθρο: «Δείτε το κοινό του Μπατακλάν, Zόμπι, Σιαμαίοι Δίδυμοι των τζιχαντιστών». Η απάντηση της καθολικής ιεραρχίας υπήρξε ακαριαία μέσω του Αρχιεπισκόπου της Λιόν που αφού δήλωσε ότι τέτοιες θέσεις μίσους δεν έχουν θέση στην Εκκλησία, απομάκρυνε τον ιερέα από την ενορία του υποχρεώνοντας τον σε «διαμονή συλλογισμού και προσευχής σε ένα μοναστήρι».

Ακριβώς την ίδια χρονική στιγμή ένας Έλληνας που θέλουμε να πιστεύουμε οτι εκπροσωπεί την Oρθόδοξη Eκκλησία όσο λίγο ο Πατήρ Hervé Benoît εκπροσωπεί τον καθολικισμό, δημοσίευσε ένα άρθρο ερμηνεύοντας τη παρισινή σφαγή σαν την αναμενόμενη σύγκρουση δυο κοσμοθεωριών που ενώ η αφετηρία τους είναι αντιθετική ο προορισμός τους είναι αναπόφευκτα ταυτόσημος όπως ακριβώς οι δυο όψεις ενός νομίσματος. Γι'αυτόν, Διαφωτισμός και Tζιχαντισμός είναι «Οι δύο όψεις της ατομοκρατίας», όπως συνοψίζει ο τίτλος του άρθρου του (Καθημερινή, 22/11/15): « Το αξιοπερίεργο είναι ότι και οι δύο αντιπαρατιθέμενες προτάσεις (η θρησκευτική: Ισλάμ, και η πολιτισμική: Δυτικός Διαφωτισμός) βεβαιώνονται στη θεωρία και στην πράξη, πανομοιότυπα ατομοκεντρικές. Θρησκευτικός ή πολιτισμικός, ο ατομοκεντρισμός οδηγεί νομοτελειακά στην απανθρωπία». Βολτέρος από τη μια, Tζιχαντιστης απο την άλλη, τι Γιάννης, τι Γιαννάκης λοιπόν, και οι δυο εξίσου απάνθρωποι.

Αυτή τη στιγμή ο ισλαμο-ναζισμός με μουσουλμανικό προσωπείο δολοφονεί σε όλη την υφήλιο. Οι τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Μάλι και στη Τυνησία μας υπενθυμίζουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του είναι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Μας επιβεβαιώνουν στην πεποίθηση ότι δεν πρόκειται ούτε για σοκ πολιτισμών (Χάντινγτον) ούτε καν για επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας. Ο ισλαμο-ναζισμός είναι ένας ιμπεριαλισμός που επιτίθεται σε οτιδήποτε διαφοροποιείται από αυτό που ο ίδιος πρεσβεύει.

Μέσω αυτών των δεδομένων είναι σημαντικό να εξετάσουμε τη θέση περί σύγκρουσης ατομοκεντρισμών που αναπτύσσει ο κύριος Γιανναράς επικαλούμενος την Oρθοδοξία, και που θεωρούμε (δεν είναι περιττή η επανάληψη) ότι την εκπροσωπεί όσο λίγο εκπροσωπεί ο Πατήρ Hervé Benoît τον καθολικισμό: είναι αυτή η θέση αποτέλεσμα των γηρατειών τα οποία ενίοτε αντί για σεβάσμια είναι «Eνα ναυάγιο» σύμφωνα με τον Chateaubriand; Ή πρόκειται για την δομική υφή ενός έργου που εξαρχής οικοδομείται προς αυτή την κατεύθυνση; Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση πρέπει να ανατρέξουμε σε προηγούμενα γραπτά του. Μέσω ενός paste & google των αποσπασμάτων που παραθέτουμε μπορεί να δει κάποιος ολόκληρα τα πρωτότυπα άρθρα και έτσι να άρει την υποψία ότι ο γράφων τα επιλέγει και συνδυάζει με σκοπό να στηρίξει μια θέση, διαστρεβλώνοντας τις προθέσεις του συγγραφέα τους.

Πριν ασχοληθεί με το Παρίσι ο κύριος Γιανναράς ασχολήθηκε επιμελώς με την Αθήνα όπου ονειρεύεται να κατεδαφίσει τα κτίρια που δεν ανταποκρίνονται στην αισθητική του, ξεκινώντας από το Mουσείο της Ακρόπολης: «Οι κραυγαλέες, προκλητικές περιπτώσεις τερατωδών ξενοδοχειακών μονάδων, που καταστρέφουν την ιδιομορφία του ελληνικού τοπίου και κλίματος, θα μπουν σε μακροπρόθεσμο (αλλά συνεπές) πρόγραμμα κατεδάφισης. Αρχίζοντας από το υβριστικό ασέλγημα, απέναντι στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, μουσείο - μνημείο ξιπασμένου επαρχιωτισμού, με μοναδική χρηματολάγνο στόχευση τον εντυπωσιασμό χαύνων τουριστών», (2.11.2014, Καθημερινή).

Ο κύριος Γιανναράς, ονειρεύεται να δικάσει για να καταδικάσει: «Αλίμονο, είναι αδύνατο να υπάρξει Δικαστήριο Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας για να δικάσει τους ελλαδίτες πρωθυπουργούς που επέβαλαν τη μονοτονική γραφή της γλώσσας;», (13.12.2010). Διότι ο κύριος Γιανναράς δεν γνωρίζει την αμφιβολία, μιας και η αμφιβολία είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου για όποιον συναναστρέφεται απευθείας την ίδια τη γνώση. (Ποια άραγε προβλέπεται η τύχη των γλωσσολόγων, φιλολόγων, πανεπιστημιακών, ακαδημαϊκών, που τολμούν να διασκεδάζουν με αυτές τις θέσεις, καθώς τα επίδικα σημεία τονισμού δεν προφέρονται εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια ;)

Χρησιμοθηρία είναι η λέξη που συναντούμε πιο συχνά στα κείμενα του. Εμποτισμένοι προφανώς με τον γαλλικό αμοραλισμό δεν συλλαμβάνουμε την αιτία της οργής και της περιφρόνησής του γι'αυτήν τη λέξη, η οποία μας φαίνεται καθ' όλα συμπαθέστατη, όπως και η τερψιθηρία που παίρνουμε την πρωτοβουλία να λανσάρουμε. Πόσο ευτυχώς ταυτισμένος με αυτές τις δυο λέξεις είναι ο 18ος αιώνας, σημείο αναφοράς για όσους ασχολούνται με την Δυτική μουσική: σιγοτραγουδάει ο πρίγκιπας Anton Esterházy «Δεν μου αρέσει ο ταμπάκος, αλλά μιας κι ο άντρας μου το απαγορεύει, τον μυρίζω στα κρυφά». Τι πιο φυσικό λοιπόν για τον Haydn από το να χρησιμοποιήσει αυτήν την Άρια του Gluck στην εισαγωγή της Όγδοης Συμφωνίας του, με την επωνυμία Le Soir, προκειμένου να θωπεύσει το γούστο του ευεργέτη του. Τα περισσότερα αριστουργήματα του 18ου αιώνα, σύμβολα δημιουργικής ελευθερίας (ακόμα και οι Καντάτες του Bach και το Ρέκβιεμ του Mozart - μα κυρίως αυτά !!), είναι επακόλουθα εμπορικής συναλλαγής με τη μορφή εκτέλεσης παραγγελίας ενός εργοδότη, ακολουθώντας τις συγκεκριμένες προδιαγραφές του. Συχνότατα δε με υπερβολή στην τήρηση αυτών των προδιαγραφών, με στόχο την ευχαρίστηση, αν όχι και την κολακεία του, μιας και τόσο για τον Bach όσο και για τον Haydn και τον Mozart, ο πελάτης που πληρώνει (πενήντα δουκάτα cash για το Ρέκβιεμ !) έχει πάντα δίκιο.

«Αν με τη γλώσσα του εντυπωσιασμού αρχιτεκτονούμε, ζωγραφίζουμε ή μουσουργούμε, αποδειχνόμαστε άγευστοι των αποκαλύψεων του κάλλους» μας προειδοποιεί ο κύριος Γιανναράς (12.4.2015, Καθημερινή). Ο Mozart να τ'ακούει! Που λες και δεν του αρκούν τα χειροκροτήματα στο τέλος μιας συμφωνίας, σκαρφίζεται τερτίπια για να εισπράξει ακόμα περισσότερα, οκτώ μόλις δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του τέταρτου μέρους της και ενώ η ορχήστρα (άκρον άωτον ξιπασιάς) βεβαίως συνεχίζει να παίζει. Και επιπλέον να κομπάζει γι'αυτό το χρησιμοθηρικό εύρημα, στον πατέρα και Δάσκαλό του: «Μιας και είχα ακούσει ότι εδώ (Παρίσι) όλα τα τελευταία Allegro άρχιζαν σαν τα πρώτα, με όλα τα όργανα μαζί, το άρχισα μόνο με δύο βιολιά piano για οκτώ μέτρα, έτσι που, όταν ήρθε το forte, όλοι οι θεατές χειροκρότησαν όπως ακριβώς το περίμενα!», (W.A. Mozart, επιστολή, 3.7.1778, Συμφωνία «Paris» K. 297/300a).

Μακριά από την επιπολαιότητα του Mozart, χρηματολάγνου και χειροκροτηματολάγνου όπως τόσο συχνά το επιβεβαιώνει η αλληλογραφία του, ο κύριος Γιανναράς έχει αποφύγει τη χρησιμοθηρία με εξαίρετη συνέπεια στο βίο του: ξένος σε κάθε ίντριγκα καριέρας είναι καθηγητής φιλοσοφίας, και όχι θεολογίας. «Χάρις οφείλεται προφανώς στο εξαίρετο θεολογικό του έργο ». Και μόνο η ζήλια μπορεί να εξηγήσει το μειδίαμα που προκάλεσε αυτή μου η απόφανση στον Στοχαστή (ούτε καν φιλόσοφο...) Κώστα Αξελό τον οποίον είχα την ευτυχία να συναναστρέφομαι στη Δυτική πόλη του Παρισιού, οι επιφανειακοί κάτοικοι της οποίας χειροκρότησαν τον Mozart. Και το μονολεκτικό σχόλιο που η βαθιά του φωνή πρόφερε με ακρίβεια παριζιάνικης γκιλοτίνας: «Ψώνιο».

Αρθρογραφεί, διατηρεί blog το οποίο, μιλώντας σωστά ελληνικά (i.e. με πολυτονική προφορά) αποκαλεί Ἱστοσελίδα, έχει ζηλευτή τηλεοπτική παρουσία, Facebook, YouTube. Η de facto λοιπόν πληθωρικότατη συμμετοχή του στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το ήθος των οποίων ο ίδιος καταγγέλλει, αποβαίνει ipso jure θετική (ο κύριος Γιανναράς μόλις ανέχεται τα Λατινικά σαν ξένη γλώσσα), χάρις ακριβώς στην έγχυσιν ήθους, που οι παρεμβάσεις του αποφέρουν.

Ο φιλόσοφος μας είναι αυτό που οι Γάλλοι θα ονόμαζαν intellectuel au discours généraliste (médecin généraliste παραμένει ο παθολόγος ιατρός) ο οποίος ήθελε προσφέρει τη γνώμη του επί παντός θέματος, από την παιδεία, την τέχνη, τη γλώσσα και το ήθος - μέχρι την πολιτική, την αρχιτεκτονική και την οικονομία, (περνώντας φυσικά από την σεξουαλικότητα) σαν φιλόσοφος που είναι, τουτέστιν μέσα από το πρίσμα της...Ορθοδοξίας. Το γεγονός ότι και της ιδίας της Ορθοδοξίας (κυρίως αυτής!) την ορθήν-δόξαν αυτός, και μόνον αυτός κατέχει, καθιστά τον λόγο του ακόμα πιο εκλεκτό: «Οι τρεις χρονολογικά τελευταίοι αρχιεπίσκοποι φόρτωσαν στο επισκοπικό σώμα τόσην αμάθεια, μικρόνοια και εξηλιθιωμένη στρέβλωση της εκκλησιαστικής μαρτυρίας που, πραγματικά, το φαινόμενο προκαλεί κατάθλιψη ή πανικό», σχολιάζει, απορρίπτοντας έτσι με χριστιανική ταπεινοφροσύνη και ευλάβεια μια ολόκληρη σειρά Aρχιεπισκόπων (21-12-2014, Καθημερινή). Διότι o φιλόσοφος-θεολόγος μας, δεν ευλαβείται τη θρησκεία, την υπάγει εις εαυτόν με προτροπή του ιδίου του Παντοκράτορος τον οποίον, κατ'ιδίαν, ταπεινόφρονα συμβουλεύει.

Εκτός της Εκκλησίας ασκεί δριμεία κριτική σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, όποιες και αν είναι αυτές. Για να καταλήξει σε μια γενική διαπίστωση, με δυο ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις: «Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνικής παρακμής, σε οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας, είναι η αδυναμία των ηγετών να αφουγκραστούν την ανάγκη της κοινωνίας αρνούμενοι τη μυωπία των επιτελών τους. Πρόσφατες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα: ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ταγίπ Ερντογάν». (15/12/2014)

Αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις των εκλεκτών κυρίων Πούτιν και Ερντογάν, που βρίσκουν επιείκεια, αν όχι συμπάθεια, στα μάτια του, μας οδηγούν στην εντελέχεια (συγχωρήστε τον όρο) της «εργασίας» του: την κριτική! Καταρχήν της Αμερικής, της Ευρώπης κατά δεύτερο λόγο, της Δύσης γενικότερα.

Η κριτική δεν αποτελεί απλώς εύλογο δικαίωμα του συμμετέχοντος σε αυτό που, χωρίς αίσθημα γελοίου, ονομάζουμε πνευματική ζωή, αλλά αναπόσπαστο και προσδιοριστικό μέρος της. Οι διαπληκτισμοί στη Scala του Μιλάνου, με μέτωπα υπέρ της Tebaldi ή της Κάλλας, ενίοτε άγγιζαν τα όρια χουλιγκανισμού. Nessun dorma, τόσο το καλύτερο. Όταν όμως αυτή στηρίζεται στην πολιτισμική και μόνο προέλευση και ανάπτυξη μιας θέσης, ενός ρεύματος σκέψης, τέχνης η τρόπου ζωής, είναι συμπτωματική «Συμπεριφορά(ς) συστηματικής εχθρότητας απέναντι σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων», ορισμό που δίνει το Larousse για τον ρατσισμό: μόλις δώδεκα ημέρες μετά την τρομοκρατική ενέργεια στους Δίδυμους Πύργους, ο κύριος Γιανναράς αφού λυπήθηκε εν είδει προλόγου για τη δολοφονία τριών χιλιάδων ατόμων, έκρινε ότι οι υπεύθυνοι αυτού του εγκλήματος όχι μόνον δεν ήταν τρομοκράτες, αλλά άξιοι σύγκρισης με τον Κανάρη και άλλους αγωνιστές του 1821: «Αλήθεια, μέσα στη ναυαρχίδα υπήρχαν αθώα τουρκόπουλα, ναύτες, μούτσοι - ήταν «τρομοκράτης» ο Κανάρης; Τρομοκράτης ο Σαμουήλ στο Κούγκι, ο Χρήστος Καψάλης στο Μεσολόγγι, ο ηγούμενος Γαβριήλ και ο Γιαμπουδάκης στο Αρκάδι; Δεν ήταν «καμικάζι» όλοι αυτοί, δεν αποφάσισαν να σκοτωθούν για να σκοτώσουν; Πώς θα συνεχίσουμε να εξυμνούμε ρητορεύοντας τη θυσία τους, που μας χάρισε την ελευθερία και την ιστορική επιβίωση, όταν οι κυβερνήτες μας σήμερα πειθαρχούν στους ορισμούς της «τρομοκρατίας» που επιβάλλει η Ιερή Συμμαχία ;» (Καθημερινή, 23.09.2001)

Ταυτίζει ο κύριος Γιανναράς πλήρως την Αλ Κάιντα με τους αγωνιστές του 1821, μετατρέποντας επιλεκτικά την ιστορία σε θυσιαστική μυθολογία, για να υπερασπίσει και εξιδανικεύσει το έγκλημα, που ήδη μετονομάζει λυρικά σε «θανατηφόρα αυτοχειρία»; Για να υιοθετήσουμε το λυρισμό του, χωρίς να αλλοιώσουμε την μεθοδολογία του: Κανάρης, ο Bin Laden; Χρήστος Καψάλης στο Μεσολόγγι, ο Mohammed Atta; Ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου, τα γραφεία των Δίδυμων Πύργων; «Τον παραλληλισμό με το παρελθόν ας μη σπεύσουν οι γνωστοί εντόπιοι κουίσλιγκ (sic) της Νέας Τάξης να τον ερμηνεύσουν σαν υπεράσπιση ή εξιδανίκευση της θανατηφόρας αυτοχειρίας (sic). Οποιος παίρνει την ευθύνη δημόσιου λόγου έχει και την υποχρέωση νηφάλιου προβληματισμού και τίμιου».

Σπάνια, μία και μόνο φράση επιτυγχάνει τέτοιο ρεσιτάλ συμπυκνωμένης αμφισημίας: εφόσον εάν τολμήσουμε όχι την ερμηνεία (πλεονασμός εν προκειμένω), αλλά απλώς την ανάγνωση (scripta manent, πεισματικά) των γραπτών του, είμαστε ο Vidkun Quisling (δωσίλογος συνεργάτης της ναζιστικής Γερμανίας) των... ΗΠΑ, που έτσι απροκάλυπτα ταυτίζει με τους Ναζί..., εφόσον ο Bin Laden ειναι Κανάρης..., το έγκλημα, αυτοχειρία..., προς τι όλες αυτές οι διανοουμενίστικες κορδελίτσες; Τu veux, ou tu veux pas, ρωτάει σταράτα, και με το δίκιο της, η Brigitte Bardot σε ένα παλιό γαλλικό τραγούδι. Διότι ο κύριος Γιανναράς, που δεν χαρακτηρίζεται από την προάσπιση μιας κοσμοθεωρίας αλλά από την απαξίωση όλων των άλλων, δεν έχει καν την ευθύτητα τού Πατρός Benoît που πτυελίζει τη γνώμη του χωρίς σημασιολογικά σκέρτσα.

Τα γραπτά λοιπόν του κ. Γιανναρά, είναι υποδείγματα «νηφάλιου προβληματισμού και τίμιου», ο οποίος, συνδυαζόμενος υποθέτουμε με την Συγκριτική οντολογία (sic) την οποία δίδαξε σύμφωνα με το βιογραφικό του, δίνουν φράσεις όπως «ο θάνατος στα ναζιστικά κρεματόρια ήταν αναψυχή σε σύγκριση με αυτήν τη φρίκη» αναφερόμενος στους Παλαιστίνιους- θύματα Ισραηλινών βομβαρδισμών φωσφόρου (Καθημερινή,17.03.2002). Θέση που επαναλαμβάνει, ως έχει, τρεις μήνες αργότερα (9.6.2002) για να την υπερασπιστεί με καινούργια επιχειρήματα, μιας και «δημοσιεύματα αρρωστημένης εμπάθειας και απροκάλυπτης λασπολογίας» τόλμησαν να τον κατηγορήσουν για πρωτοφανή αντισημιτισμό!

Με αφορμή τα εγκλήματα του ισλαμικού κράτους, διαβάζουμε δια χειρός του: «Ο Βρετανός που αποκεφαλίζει ανθρώπους επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα, «πιστεύει», ίσως, ότι έτσι αντιστέκεται στις πετρελαϊκές εταιρείες που βάσισαν στην παραπληροφόρηση την εισβολή στο Ιράκ (πιθανόν και τον αφανισμό τριών χιλιάδων ανθρώπων στους Δίδυμους Πύργους)» (16.11.2014). Η δυσφορία και περιφρόνηση, με τις οποίες ο Noam Chomsky απαντά στις θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες ασπάζεται και διαδίδει ο κ. Γιανναράς, περί δήθεν ευθύνης των πετρελαϊκών εταιρειών «πιθανόν και [για] τον αφανισμό τριών χιλιάδων ανθρώπων στους Δίδυμους Πύργους» τον αναδεικνύουν, υποθέτουμε, εξέχον μέλος του πετρελαϊκού lobby.

Οι έχοντες μια εμβρυακή, έστω, εικόνα της αμερικανικής τέχνης και διανόησης γνωρίζουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των αντιπροσώπων της ασκεί έντονη κριτική στην ίδια τους τη χώρα: πρώτα απ' όλα στην εξωτερική της πολιτική (ποιος αμερικανός διανοούμενος ή καλλιτέχνης υπερασπίστηκε τον George Bush, τον Dick Cheney;). Κριτική στις κραυγαλέες κοινωνικές αδικίες, άρρηκτα συνυφασμένες με τον θρίαμβο μιας μετα-καπιταλιστικής εικονικής οικονομίας σαν υποτιθέμενης ηθικής όσο και οριστικής λύσης μετά την αποκάλυψη της απάτης του κομμουνισμού. Κριτική στην υποκριτική σεμνοτυφία, στον εγκληματικό ρατσισμό της μοναδικής (ας το παρατηρήσουμε, απλώς) δυτικής κοινωνίας που εξέλεξε, όχι μόνο μια, αλλά δύο συνεχόμενες φορές έναν μαύρο Πρόεδρο, πράγμα ακόμα αδιανόητο στην προοδευτική Ευρώπη...

Και η κριτική αυτή είναι ουσιώδης και επώδυνη, επειδή στηρίζεται σε ορθολογική σκέψη και ανάλυση γεγονότων (facts) εκφρασμένων με αυστηρότατη μεθοδολογία (Chomsky). Όχι σε φαντασιώσεις πνευματικής και ηθικής αθλιότητας βασισμένης (απλά, σταράτα και χωρίς δήθεν φιλοσοφικές εκλογικεύσεις και φιοριτούρες) στο ωμό μίσος της Δύσης, στο ωμό μίσος των Δυτικών αξιών, στο ωμό μίσος του Δυτικού ανθρώπου, στο ωμό μίσος του Δυτικού τρόπου σκέψης, του Δυτικού τρόπου ζωής, της Δυτικής τέχνης, της Δυτικής διασκέδασης, της Δυτικής συμπεριφοράς. Στο ωμό μίσος του Δυτικού γέλιου.

Διαβάστε : «O άνθρωπος έχει επίγνωση-συνείδηση της υπαρκτικής αναγκαιότητας, αλλά και συνείδηση του ενδεχομένου υπαρκτικής ελευθερίας».

Διαβάστε : «Όσο υπήρχαν Έλληνες, έμοιαζε πρωταρχική και αυτονόητη γι' αυτούς η αναζήτηση της υπαρκτικής (όχι απλώς συμπεριφορικής) ελευθερίας».

Διάλειμμα : πάρτε μια βαθιά αναπνοή ! Κρατήστε τον αέρα. Εκπνεύστε.

Άντε και ένα τελευταίο, διαβάστε : «O Ιστορικός Υλισμός (κ. Σαμαράς, κ. Tσίπρας και λοιποί δήμιοι του βίου μας - για να μην ξεχνιόμαστε) καταλαβαίνει ως πρόβλημα μόνο την εφήμερη και οπωσδήποτε ατελέσφορη συντήρηση της ύπαρξης, την ύπαρξη ως χρονικότητα, τον χρόνο ως συνάρτηση του θανάτου, τον θάνατο ως κατεξοχήν αναγκαιότητα που διέπει την αιτιατή φαινομενικότητα».

Ως άλλη Paris Hilton έχετε την διάθεση να αναφωνήσετε : WOW! Τόσο η ανάγνωση της πρόζας του κ Γιανναρά σας μετατρέπει σε αναλφάβητη pinup. Αναρωτιέστε γιατί. Δεν είστε κανένας σπουδαίος διανοούμενος, αλλά με τις όσες δυνάμεις σας έχετε διαβάσει, από τους Προσωκρατικούς και το Ευαγγέλιο μεχρι τον Heidegger και τον Αξελό, περνώντας από τον Kant (δύσκολος αλλά εντέλει βατός, ακριβώς όπως μια φούγκα του Bach), τον Giordano Bruno (ποιητής και ακαταμάχητα τρελός, όπως και ο Carlo Gesualdo στα Μαδριγάλια του).

Δυσκολευτήκατε, αλλά ποτέ δεν αισθανθήκατε ότι «σας περνάνε ψιλό γαζί», ότι είναι απατεώνες, που, αν αντί για φιλόσοφοι ήταν εστιάτορες, θα τους συνελάμβανε η αγορανομία για πώληση νοθευμένου προϊόντος σερβιρισμένου αφειδώς. Θεωρώντας βέβαιο ότι ένας τόσο σημαντικός (αλλά και προοδευτικός !) διανοούμενος, όπως το μετόχι του Κολωνακίου θεωρεί τον κύριο Γιανναρά, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι απατεώνας, το φταίξιμο είναι σίγουρα δικό σας.

Σας αρέσουν οι Marcel Proust, Robert Musil, James Joyce, Hermann Broch, ee cummings, Woody Allen, Leonard Bernstein, Matisse, Picasso, Τίτος Πατρίκιος, (ο κατάλογος μόλις αρχίζει εδώ), Δυτικοί δημιουργοί και διανοητές; Έχετε την αφέλεια να τους θεωρείτε βαθείς γνώστες και συνεχιστές της μεγάλης ευρωπαϊκής παράδοσης, που με την σειρά της υπήρξε γέννημα, θρέμμα και συνέχεια της αρχαιοελληνικής; Το έργο τους, το παράδειγμά τους, η χειρονομία τους εμπνέουν και τιμούν και φωτίζουν τη ζωή σας; Επιβεβαιώνουν την πεποίθησή σας ότι ένας τεράστιος πολιτισμός σαν τον αρχαιοελληνικό μπολιάζει τις πιο απόμακρες γεωγραφικά και πολιτισμικά περιοχές, δίνοντας αμέτρητους νέους καρπούς, πολύχρωμους, ανυποψίαστους από τους εκάστοτε στείρους τροχονόμους του πνεύματος, του έρωτα, της γλώσσας και της αλήθειας; Έχετε λοιπόν το θράσος, τη χυδαιότητα να θεωρείτε μια εκλεκτή προσωπικότητα σαν το κύριο Γιανναρά, Tροχονόμο γραφικό, που θεωρεί εαυτόν φωτεινή πνευματική πρωτεύουσα, ενώ το σύμπαν ολόκληρο αποτελεί άξεστη επαρχία οδεύουσα στη βαρβαρότητα, μιας και αρνήθηκε τη ζωογόνο λάμψη του; Είστε Δυτικοί άνθρωποι! «Ευρωπαίοι μεταμορφωμένοι σε αδιαφοροποίητα αμερικανάκια, απρόσωπους καταναλωτές σε ζωώδη επιβίωση» (15-7-2014).

Εδώ στο Παρίσι, εμείς οι βαθειά ατομοκεντρικοί, απρόσωποι, αδιαφοροποίητοι, χαύνοι, αλλοτριωμένοι, ανεπαίσχυντα χρησιμοθήρες αλλά και τερψιθήρες Δυτικοί άνθρωποι, κλαίμε την ωμή δολοφονία συμπολιτών μας. Επιταγή του βολτερικού μας πνεύματος βασισμένου στην καλλιέργεια στην αμφιβολία και στη χιουμοριστική επιείκεια είναι να αφήσουμε τους εχθρούς του Διαφωτισμού, όπου εμφανώς πρωτοστατεί ο κύριος Γιανναράς, να έχουν τις απόψεις τους. Επειδή όμως «δεν είναι πια διασκεδαστικό» όπως έγραψε η Arianna Huffington για τον Donald Trump, θα μπορούσαν να τις χαίρονται κατ' ίδίαν; Γνωρίζουμε πως όλοι τους μόνο για το «ορθόν» και το «αληθές», με δυο λόγια για τη σωτηρία μας μάχονται. Με το ζόρι όμως, σωτηρία δεν γίνεται. Και εμείς, δεν την επιθυμούμε, Merci.

Δημοφιλή