Η ελληνική πολιτεία θέσπισε το σύμφωνο συμβίωσης με το νόμο 3719/2008. Η τότε ψήφισή του αποδείχθηκε άτολμη και φοβική, διότι απευθυνόταν αποκλειστικά σε ετερόφυλα ζευγάρια. Έτσι, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, σήμερα, δεν είναι μόνο, μια νομική υποχρέωση της Πολιτείας, αλλά και μια πολιτική εκκρεμότητα. Είναι, όμως, και μια καλή ευκαιρία να οριοθετήσουμε ξανά τις προοδευτικές δυνάμεις από τις συντηρητικές και να εξετάσουμε τις προθέσεις μιας Κυβέρνησης για ένα νομοσχέδιο, το οποίο, στην αρχική του μορφή τουλάχιστον, περιλαμβάνει πολλές άσχετες με το οικογενειακό δίκαιο ρυθμίσεις.
Κάθε μεγάλη νομοθετική αλλαγή στο οικογενειακό δίκαιο ήρθε αυτοτελώς στο ελληνικό κοινοβούλιο και πάντα, έγινε πεδίο μεγάλων συζητήσεων στην κοινωνία και τη δημόσια σφαίρα. Είτε οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, με τον νόμο 1329/1983, που καταργούσαν την προίκα και εισήγαγε την έννοια του πολιτικού γάμου, είτε ο νόμος 3838/2010 για την ιθαγένεια δεύτερης γενιάς μεταναστών είχαν στοιχεία ριζοσπαστικής αλλαγής, που υποδέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση όλο το προοδευτικό τμήμα της κοινωνίας και κατάστησαν την Ελλάδα ισότιμο ευρωπαϊκό μέλος.
Δυστυχώς, όπως σε πολλά κρίσιμα ζητήματα στην εποχή μας, τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ζευγάρια του ίδιου φύλου, καθίστανται αφορμή για επιδερμικές αναλύσεις και τηλεθέαση. Στην τελευταία έρευνα της QED, σχεδόν οι μισοί ερωτώμενοι στις ηλικίες 18-29 θεωρούν την ομοφυλοφιλία μη αποδεκτή, αντιδρούν στο δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση και κρίνουν ότι για συγκεκριμένα εγκλήματα πρέπει να επιστρέψει η θανατική ποινή.
Ταυτόχρονα, οι δυο πρώτοι θεσμοί σε αποδοχή από τους νέους 18-29 ετών, είναι ο στρατός και η εκκλησία, με ποσοστά αποδοχής άνω του 60%, ενώ το κοινοβούλιο εμπιστεύεται μόλις το 4% της νέας γενιάς.
Η διάψευση της ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, η πλήρης αντιστροφή νοήματος του δημοψηφίσματος και η υπογραφή του τρίτου και αχρείαστου μνημονίου οδηγεί τη νέα γενιά σε συντηρητικές αντιδράσεις.
Τα παραπάνω αποτελέσματα, αφενός, αποτελούν ένα προειδοποιητικό μήνυμα για τον δρόμο που ακολουθεί η κοινωνία μας, μιας και οι απαντήσεις στις ηλικίες 18-29 είναι αντίστοιχες με αυτές των ηλικιών 30-64 και αφετέρου, καταδεικνύουν την αναγκαιότητα αντίδρασης του προοδευτικού τμήματος της κοινωνίας μας.
Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στη συμπόρευση με τους ΑΝΕΛ θίγει κάθε αξία της Αριστεράς. Καλλιεργεί αισθήματα εθνολαϊκισμού, τα οποία ο κ. Τσίπρας καλύπτει, αν δεν υποδαυλίζει (τα αποτυχημένα tweets προς τον κ. Νταβούτογλου είναι ενδεικτικά). Κάθε έννοια αξιοκρατίας, που κατακτήθηκε στην πάροδο των ετών, διαστρεβλώνεται (οι δίλεπτες συνεντεύξεις στους μη αρεστούς διοικητές επίσης είναι ενδεικτικές), ενώ κάθε έννοια ανεξαρτησίας θεσμών και αρχών υποσκάπτεται (η περίπτωση του ΕΣΡ είναι χαρακτηριστική).
Η ελληνική Δημοκρατία απαξιώνεται και το ρεύμα της λαϊκιστικής ρητορικής μεγαλώνει, την ώρα που οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές εντείνουν ακροδεξιά αντανακλαστικά. Η οικονομία, τα μεγέθη και τα προβλήματά της δε μπορούν να μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση. Ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από εθνικές παρωδίες, όπως το «παράλληλο πρόγραμμα».
Χρειάζεται εκσυγχρονισμός του Κράτους, μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, εμπλουτισμός των πολιτιστικών και πολιτισμικών ερεθισμάτων της νέας γενιάς. Απαιτείται διάλογος ανάμεσα σε όσα κόμματα στοχεύουν σε μια σύγχρονη ελληνική, ευρωπαϊκή δημοκρατία, με στόχο ένα minimum συναίνεσης γύρω από μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Η δημόσια συζήτηση για κάθε φλέγον ζήτημα πρέπει να γίνει σε βάθος, λαμβάνοντας υπόψη κάθε παράμετρο, αλλά και σε εύρος δημιουργώντας νέες συνθήκες κοινωνικής συνοχής, εντάσσοντας όσους σήμερα νιώθουν αποκλεισμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Οι μεγάλες προκλήσεις για την Ελλάδα του αύριο δεν χωρούν μικροκομματικές αντιλήψεις, επικοινωνιακές φιέστες και νομοσχέδια-άλλοθι. Η νέα γενιά που αποζητά την ελπίδα παραμένοντας στην Ελλάδα, έχει ανάγκη από καθαρό σχέδιο, αλήθειες και μεγάλες τομές σε κάθε έκφανση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής.
ΥΓ: Αν γυρνούσαμε ένα χρόνο πίσω, και στη θέση της εκλογής ΠτΔ, ήταν η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι αυτό που προτίθεται να κάνει η κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.